جیمز ششم و یکم

جیمز ششم و یکم (جیمز چارلز استوارت ۱۹ ژوئن ۱۵۶۶ – ۲۷ مارس ۱۶۲۵) باعنوان جیمز ششم از ۲۴ ژوئیه ۱۵۶۷ پادشاه اسکاتلند و با عنوان جیمز یکم از ۲۴ مارس ۱۶۰۳ پادشاه انگلستان و ایرلند به عنوان جزئی از اتحادیه پادشاهی انگلستان و اسکاتلند تا زمان مرگش در ۱۶۲۵ بود. او اولین پادشاه انگلستان از خاندان استوارت‌ها بود. پادشاهی اسکاتلند و انگلستان اگرچه دارای حکومت‌های مستقل یا پارلمان، دادگستری و قوانین خود بودند اما هردو تحت فرمانروایی جیمز در یک اتحاد شخصی قرارداشتند.

جیمز ششم و یکم
پرتره اثر دنیل مایتنز، ۱۶۲۱
شاه انگلستان و ایرلند
سلطنت۲۴ مارس ۱۶۰۳ – ۲۷ مارس ۱۶۲۵
تاج‌گذاری۲۵ ژوئیه ۱۶۰۳
پیشینالیزابت یکم
جانشینچارلز یکم
پادشاه اسکاتلند
سلطنت۲۴ ژوئیه ۱۵۶۷ – ۲۷ مارس ۱۶۲۵
تاج‌گذاری۲۹ ژوئیه ۱۵۶۷
پیشینماری یکم
جانشینچارلز یکم
نایب السلطنه
زاده۱۹ ژوئن ۱۵۶۶
دژ ادینبورو، اسکاتلند
درگذشته۶ آوریل [سبک قدیمی: ۲۷ مارس] ۱۶۲۵
(۵۸)
خانه تئوبالدس، انگلستان
آرامگاه۷ مه ۱۶۲۵
کلیسای وست‌مینستر
همسر(ان)آن دانمارک
فرزند(ان)
more...		هنری فردریک استوارت
الیزابت استوارت
چارلز یکم انگلستان
خانداندودمان استوارت
پدرهنری استوارت
مادرماری یکم
دین و مذهبپروتستان
امضاء

جیمز فرزند ماری یکم، ملکه اسکاتلند و نواده هنری هفتم پادشاه انگلستان و لرد ایرلند بود و این شرایط او را درنهایت در موقعیتی قرارداد که به هرسه پادشاهی دست پیدا کرد. جیمز در سیزده ماهگی پس از اینکه مادرش مجبور به کناره‌گیری به نفع او شد به پادشاهی اسکاتلند رسید. چهار نایب السلطنه اداره امور را برای رسیدن او به سن قانونی در سال ۱۵۷۸ بر عهده داشتند اگرچه او اداره کامل امور را تا سال ۱۵۸۳ به عهده نگرفت. در سال ۱۶۰۳ او از سوی پارلمان انگلستان وارث الیزابت اول آخرین پادشاه از خاندان تودور در پادشاهی انگلستان و ایرلند شد که وارثی نداشت.[1] او فرمانروایی خود را در هر سه پادشاهی برای ۲۲ سال تا زمان مرگش در سال ۱۶۲۵ و ۵۸ سالگی ادامه داد و این دوران پس از او به دوره جاکوبین معروف شد. بعد از اتحاد پادشاهی‌ها در سال ۱۶۰۳ او در انگلستان به عنوان بزرگترین قلمرو مستقر شد و فقط یکبار در سال ۱۶۱۷ به اسکاتلند برگشت و خود را پادشاه بریتانیای کبیر و ایرلند نامید. او مدافع اصلی پارلمان واحد برای انگلستان و اسکاتلند بود. در دوره او استعمار اولستر و استعمار بریتانیایی آمریکا آغاز شد.

پادشاهی جیمز در اسکاتلند با ۵۷ سال و ۲۴۶ روز از تمام پیشینیانش طولانی‌تر بود. او به اکثر اهدافش در اسکاتلند رسید اما در انگلستان با مشکلات بزرگی از جمله توطئه باروت در سال ۱۶۰۵ و مشکلات متعدد با پارلمان انگستان مواجه شد. در دوره سلطنت جیمز دوره طلایی ادبیات و درام الیزابت ادامه پیدا کرد و نویسندگانی همچون ویلیام شکسپیر، جان دان، بن جانسن و سر فرانسیس بیکن به شکوفایی یک فرهنگ ادبی پر رونق کمک کردند.[2] جیمز خود نیز ادیب برجسته ایی بود کتاب‌های متعددی مانند قانون حقیقی پادشاهی‌های آزاد(۱۵۹۸) تألیف کرد. او حامی ترجمه انجیل به زبان انگلیسی بود که بعدها به نام او شهرت یافت. سر آنتونی ولدون ادعا کرد که او به لقب «عاقلترین احمق مسیحیت» نامیده شده، لقبی که تا امروز با شخصیت او مانده‌است. از نیمه دوم قرن بیستم تاریخدانان در مورد شهرت جیمز بازنگری کرده و از او به عنوان یک پادشاه فکور و جدی یاد کردند. او عمیقاً به سیاست صلح متعهد بود و تلاش کرد از درگیر شدن در جنگ‌های مذهبی خودداری کند، خصوصاً در دوره جنگ‌های سی ساله (۱۶۱۸–۱۶۴۸) که قسمت‌های وسیعی از اروپای مرکزی را به نابودی کشید. او همچنین تلاش کرد که از قدرتمند شدن عناصر باز جنگ طلب در پارلمان انگلستان که خواهان جنگ با اسپانیا بودند جلوگیری کند اما موفق نشد.[3]

جستارهای وابسته

منابع
  1. The Glorious Revolution Written by Clarice Swisher
  2. The Cambridge history of British theatre. Cambridge: Cambridge University Press. ۲۰۰۴. OCLC 53477443. شابک ۰۵۲۱۸۲۷۹۰۶.
  3. 1892-1957.، Davies, Godfrey, (۱۹۵۹). The early Stuarts, 1603-1660 (ویراست ۲d ed). Oxford,: Clarendon Press. OCLC 398743. شابک ۰۱۹۸۲۱۷۰۴۸.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.