اتلستن

اتلستن پسر ادوارد، شاه انگلستان و نوهٔ آلفرد بزرگ بود.[1] او پس از مرگ پدرش در ۹۲۴ به پادشاهی وسکس و مارسیا، جایی که عمه‌اش اتلفلد، بانوی مارسیایی‌ها بزرگش کرده بود رسید و در ۴ سپتامبر ۹۲۵ با عنوان پادشاه کل کشور در کینگستون تاجگذاری نمود.[2]

اتلستن پادشاهی جنگجو با توانایی‌هایی فوق‌العاده بود.[1] او حکومتش را تا بخش‌هایی از کورنوال و ویلز گسترش داد[1] و در ۹۲۷ یورک را که تحت کنترل وایکینگ‌ها بود ضمیمهٔ خاک خود کرد.[2] با این حال حکومت او در ۹۳۷ به چالش کشیده شد و این زمانی بود که کنستانتین اسکاتلند، اُوین استراتکلاید و اولاف گاتفریتسون که مدعی پادشاهی یورک بودند با یکدیگر متحد شده و به انگلستان یورش بردند.[2] با این حال این حمله نتیجه‌ای برای آنها در بر نداشت و اتلستن موفق به شکست دادن سنگین متجاوزان در نبرد برانِنبِر در مکانی به همین نام شد.[1] به‌دنبال این پیروزی آوازهٔ اتلستن باز هم فراتر رفت.[1]

اتلستن در دوران حکومتش به توسعه و بهبود قوانین پرداخت، تجارت را رونق بخشید و ساخت چندین صومعه را آغاز نمود.[1] ۶ فرمان از مجموعه فرمان‌های برجای مانده از او نشانگر تلاش‌هایی سخت‌گیرانه برای از بین بردن دزدی و فساد در دوران حکومت اتلستن است. نکتهٔ قابل توجه در این قوانین وجود بندهایی مبنی بر مدارای بیشتر با بی‌بضاعتان و کاهش مجازات مجرمان جوان است.[2] در عین حال نوع زبان و بیان به‌کار رفته در بسیاری از اسناد برجای مانده از آن دوران نشانگر به‌کارگیری افرادی کاردان و ورزیده در کلیسای جامع وینچستر می‌باشد.[2] همچنین بر بالای تمامی فرامین و بر روی سکه‌های نقره‌ٔ ضرب‌شده در ضرابخانه‌های منطقه‌ای که شدیداً کنترل می‌شدند عنوان افتخارآمیز Rex totius Britanniae به معنای «پادشاه تمام بریتانیا» نقش بسته است.[2]

اتلستن در ۲۷ اکتبر ۹۳۹[1][2] در گلاستر درگذشت و بنا بر وصیتش در مالمزبری ابی در ویلتشایر به‌خاک سپرده شد.[3]