چارلز میسون ریمی

چارلز میسون ریمی (به انگلیسی: Charles Mason Remey) زاده ۱۵ می ۱۸۷۴ میلادی در برلینگتون، ایووا(به انگلیسی: Iowa)، آمریکا می‌باشد. وی توسط شوقی افندی در سال ۱۹۵۱ میلادی به سمت ایادی امرالله و رئیس شورای بین‌المللی بهایی منصوب گردید.[1] او چند سال بعد از درگذشت شوقی ربانی ادعا کرد که جانشین وی است. او پس از اصرار بر مدعای خود توسط سایر ایادیان امرالله که اداره جامعه جهانی بهائی را تا زمان تشکیل بیت العدل اعظم بر عهده داشتند از جامعه بهائی طرد شد.[2] طبق استدلال ایادیان امرالله، شوقی افندی وصیتنامه ای نداشت که او را به جانشینی تعیین کرده باشد؛ ریمی خود در سال ۱۹۵۷ به همراه سایر ایادیان امرالله بیانیه‌ای رسمی به امضا رسانده بود که شوقی افندی جانشینی برای خود تعیین نکرده‌است.[2] مضاف بر این طبق وصیتنامه عبدالبهاء جانشین شوقی افندی باید از «اغضان» (اخلاف مذکر بهاءالله) باشد[3] و به تأیید ایادیان امرالله برسد.[4] ریمی حائز هیچ‌کدام از این شرایط نبود[4] و همان‌طور که خود بعدها اظهار کرد تقریباً تمام جامعهٔ بهائی با ادعای او مخالفت کردند.[2] تنها عده‌ای معدود از او پیروی کردند که بعدها به خرده گروه‌های متخاصم تجزیه شدند.[2] ریمی در ۴ فوریه ۱۹۷۴ میلادی در سن ۱۰۰ سالگی از دنیا رفت.[2] ریمی در سمت معمار نیز به جامعه بهایی خدماتی ارائه داده‌است. وی مشرق الاذکار اوگاندا، ایران و استرالیا را طراحی نموده‌است. همچنین شوقی افندی طرح وی برای مشرق الاذکار حیفا را پذیرفت اما آن طرح هیچگاه ساخته نشد.[1]

بیوگرافی چارلز میسون ریمی

چارلز میسون ریمی (به انگلیسی: Charles Mason Remey) زاده ۱۵ می ۱۸۷۴ میلادی در برلینگتون، ایووا(به انگلیسی: Iowa)، آمریکا می‌باشد. ریمی پسر جورج کالیر (به انگلیسی: Rear Admiral George Collier) و مری جوزفین میسون ریمی (به انگلیسی: Mary Josephine Mason Remey)می‌باشد. مادر وی، دختر چارلز میسون (به انگلیسی: Charles Mason)، رئیس دیوان عالی قضایی آیووا پیشین می‌باشد.[5] پدر و مادر ریمی وی را در کلیسای اپیکوپال بزرگ کردند. ریمی در دانشگاه کورنل (به انگلیسی: Cornell University) از سال ۱۸۹۳ میلادی الی ۱۸۹۶ میلادی به تحصیل معماری مشغول بود. وی تحصیلاتش در این رشته را در دانشگاه هنر کول (به فرانسوی: cole des Arts) در پاریس، فرانسه از سال ۱۸۹۶ میلادی الی ۱۹۰۳ میلادی ادامه داد. در این زمان بود که ریمی توسط می الیس بالز (به انگلیسی: May Ellis Bowles) با آئین بهائی آشنا شد. خانم بالز بعدها اسمش را به ساترلند ماکسول تغییر داد. او مادر روحیه ماکسول همسر شوقی افندی بود. ریمی به‌طور رسمی در سال ۱۸۹۹ میلادی به جامعه بهائی پیوست. در دهه چهارم قرن بیستم میلادی، ریمی در واشینگتن دی سی (به انگلیسی: Washington, D.C.) زندگی می‌کرد و بیشتر وقت خود را صرف تألیفاتش می‌نمود. از دوران جوانی و در بیشتر طول عمر، ریمی به ضبط و ثبت وقایع اطراف خود و زندگی شخصی اش پرداخت. او زندگی‌نامه مادرش مری جوزفین میسون ریمی (به انگلیسی: Mary Josephine Mason Remey) (۱۸۴۵–۱۹۳۸)، پدرش جورج کولیر ریمی (به انگلیسی: George Collier Remey) (۱۸۴۸–۱۹۲۸) و پدربزرگش چارلز میسون (به انگلیسی: Charles Mason) (۱۸۰۴–۱۸۸۲) را به صورت زندگی‌نامه‌های جداگانه‌ای جمع‌آوری کرد.[5] زندگی‌نامه‌ها و خاطرات تألیف ریمی به بیش از صد جلد می‌رسد که همه شامل مسائل شخصی و پژوهش‌های او دربارهٔ آئین بهائی می‌باشد. ریمی در ۱۹۳۲ میلادی با شخصی به نام گرترود میسون (به انگلیسی: Gertrude Heim Klemm Mason) (۱۸۸۷–۱۹۳۳) ازدواج کرد. اما همسر او در سال ۱۹۳۳ میلادی خودکشی کرد. او جزوه‌ها، کتابها و تالیفات زیادی راجع به آئین بهائی به رشته تحریر درآورد، من جمله اثری راجع به عهد و میثاق، مجموعه‌ای ۱۱۹ جلدی تحت عنوان «خاطره‌ها و نامه‌ها» (به انگلیسی: Reminiscences and Letters) و مجموعه‌ای ۵۶ جلدی از آرشیو شخصی تحت عنوان «خاطرات روزانه، نامه‌ها و سایر اسناد» (به انگلیسی Reminiscences, Diary, Letters and Other Documents). ویلیام کالینیز تعداد تالیفات ریمی در مورد آئین بهائی را ۵۵ اثر جداگانه می‌داند.[6] چارلز میسون ریمی در سال ۱۹۷۴ میلادی در سن ۱۰۰ سالگی در فلورنس ایتالیا از دنیا رفت.[5]

جایگاه میسون ریمی به عنوان یک بهائی

با توجه به پیشینه کاری وی در معماری، ریمی به دستور عبدالبهاء طرحی برای ساخت یک معبد واقع در کوه کرمل در حیفا تهیه نمود که شوقی افندی آن را پذیرفت. همچنین شوقی از ریمی خواست که مشرق الاذکار اوگاندا واقع در آفریقا، سیدنی استرالیا و تهران را طراحی کند. بعلاوه، او طرحی برای ساختن مشرق الاذکار آمریکا در شیکاگو ارائه داد. در کانوسیون سالانه بهائیان آمریکا طرح او بعد از طرح لوئیس برژوا بیشترین رای را نصیب خود کرد. ریمی برای نشان دادن همبستگی بهائیان و خوشنودی عبدالبهاء از آن پیشنهاد داد تمامی رای‌ها به برژوا داده شود، پیشنهادی که با استقبال شرکت‌کنندگان روبرو شد. بعدها عبدالبهاء در طی نامه‌ای به این موضع اشاره کرد و کار ریمی را ستود.[7][8] ریمی مسافرت‌های بسیاری برای تبلیغ آئین بهائی در دوران زندگی عبدالبهاء انجام داد. به گفته شوقی، ریمی و همراه او فردی به نام هوارد ستروون، اولین بهاییانی بودند که به منظور تبلیغ آئین بهائی به سفر دور دنیا رفتند.[9][5] ریمی آثار نوشتاری زیادی را (به غیر از زندگی‌نامه‌ها) به چاپ رساند که قسمتی از آن‌ها در زمان زندگانی عبدالبهاء تألیف گشته‌است. عبدالبهاء در برخی از الواح خود که در سال‌های ۱۹۱۳ میلادی و ۱۹۲۲ میلادی نوشته‌است از وی به انحاء مختلف قدردانی کرده و خدمات وی به آئین بهائی را ستوده و او را مورد تشویق قرار داده‌است. عبدالبهاء به یکی از پیروانش به نام جولیت تامپسون (به انگلیسی: Juliet Thompson) پیشنهاد داده بود که با ریمی ازدواج کند، پیشنهادی که هیچگاه عملی نشد. جولیت تامپسون در خاطرات خود از تمجید عبدالبهاء از ریمی می‌نویسد. او همچنین در این خاطرات می‌نویسد که عبدالبهاء از ریمی به عنوان «پسر من» یادکرده است.[10]

شوقی افندی نیز به ایمان ریمی و خلوص در اعتقاد و خدمات وی اذعان داشت و در نامه‌ای که در هشتمین سفر ریمی به حیفا به وی می‌دهد این موضوع را بیان نموده‌است.[11][12] طبق دستور شوقی، ریمی در سال ۱۹۵۰ میلادی از واشینگتن دی سی (به انگلیسی: Washington, D.C.) (محل سکونتش در سال‌های ۱۹۳۰ میلادی الی ۱۹۵۰ میلادی) به حیفا نقل مکان می‌کند. شوقی در سال ۱۹۵۱ میلادی طبق بیانیه‌ای تشکیل اولین مؤسسه بین‌المللی را تحت عنوان شورای بین‌المللی بهایی اعلان می‌کند، موسسه‌ای که به گفته شوقی افندی طلایه تشکیل بیت العدل اعظم بود. [13][5][14] طبق دستور شوقی، میسون ریمی به عنوان رئیس شورای بین‌المللی بهایی انتخاب می‌شود. در اواخر سال ۱۹۵۱ میلادی ریمی به عنوان ایادی امرالله توسط شوقی برگزیده می‌شود.[9][5][14] ریمی از جمله ایادیانی بود که در زمان درگذشت شوقی در سال ۱۹۵۷ میلادی در حیفا حضور داشت. شوقی در آن زمان در انگلستان به سر می‌برد.

وقایع بعد از درگذشت شوقی

بهاءالله، بنیان‌گذار آئین بهائی، در کتاب اقدس تأسیس بیت‌العدل اعظم را وضع کرده‌است.[15] در این کتاب و سایر آثار بهاءالله توضیحات بسیاری دربارهٔ بیت‌العدل اعظم داده شده‌است.[15] بهاءالله به بیت‌العدل اعظم مرجعیت و اقتدار داد تا در تمامی مواردی که به صراحت در آثار بهائی تعیین نشده تشریع (قانون‌گذاری) کند.[2] عبدالبهاء، پسر ارشد و جانشین بهاءالله، در وصیت‌نامه خود با نام الواح وصایا بر اختیارات و مرجعیت بیت‌العدل اعظم تأکید نمود و توضیحات بیشتری در ارتباط با تأسیس و عملکرد این جمع و نحوهٔ انتخاب آن ارائه داد.[2]

شوقی افندی، جانشین عبدالبهاء، تأسیس بیت العدل اعظم را در صدر کارهای خود قرار داد و در دورانی که مسئولیت اداره جامعهٔ بهائی را به عهده داشت به تقویت و گسترش نظام اداری بهائی پرداخت تا آمادگی لازم برای انتخابات و تشکیل بیت العدل اعظم در جامعه ایجاد شود.[2] شوقی افندی در سال ۱۹۵۱ افرادی را به عضویت در جمعی به نام شورای بین‌المللی بهائی انتصاب کرد. به گفته او تشکیل این شورا طلایهٔ تشکیل بیت العدل اعظم بود.[2][16]

شوقی افندی در سال ۱۹۵۷ درگذشت. او فرزندی نداشت و وصیت‌نامه‌ای از خود برجای نگذاشته بود که در آن فردی را به عنوان جانشین معرفی کرده باشد.[2] پس از درگذشت شوقی افندی، گروهی از بهائیان برجسته که از طرف شوقی افندی با عنوان ایادیان امرالله تعیین شده بودند و در آخرین نامهٔ عمومی شوقی افندی وظیفهٔ حراست از امر بهائی به آن‌ها سپرده شده بود در مورد اینکه آیا آن‌ها بنا بر قوانین آئین بهائی می‌توانند جانشینی برای شوقی افندی پیدا کنند به بحث و مشورت پرداختند.[17] در تاریخ ۲۵ نوامبر ۱۹۵۷ ایادیان امرالله در بیانیه‌ای که به امضای تمامی ۲۷ نفر آن‌ها، من جمله ریمی، رسید اعلام کردند که شوقی افندی وصیتنامه‌ای از خود بجا نگذاشته و جانشینی برای خود تعیین نکرده‌است، طبق الواح وصایای عبدالبهاء او می‌بایست جانشین خود را از میان اغضان (اخلاف مذکر بهاءالله) انتخاب کند که همه یا از دنیا رفته بودند یا توسط او از جامعه بهائی طرد شده بودند، و هم‌اکنون بر عهده هیئت ایادی است که اتحاد جامعه بهائی را حفظ کرده و صیانت و پیشرفت آئین بهائی، موسسات و نهادهای آن را تضمین نمایند.[18][2] برای این منظور هیئت ایادی، ۹ نفر از میان خودشان انتخاب کردند که به‌طور موقت و تا برگزاری انتخابات و تشکیل بیت العدل اعظم، وظیفهٔ اداره جامعه بهائی را بر اساس هدایت‌های شوقی افندی بر عهده خواهند گرفت (این گروه با نام ایادیان امرالله، مقیم مرکز جهانی بهائی (حیفا-اسرائیل) شناخته می‌شوند).[19] تصمیم ایادیان امرالله با حمایت و استقبال بهائیان سراسر جهان مواجه شد و آنها از ۱۹۵۷-تا ۱۹۶۳ اداره جامعه بهائی را در دست داشتند.[2] پیش‌بینی این دوره ۶ ساله و مدیریت جامعه بهائی توسط ایادیان امرالله در کتاب اقدس آمده‌است.[20] ایادیان امرالله در مدت شش سالی که مدیریت جامعه بهائی را برعهده داشتند ترتیبات برگزاری انتخابات بیت العدل اعظم را فراهم کردند، از جمله در نوامبر ۱۹۵۹ اعلام کردند که در سال ۱۹۶۱ شورای بین‌المللی بهائی از یک هیئت انتصابی به یک هیئت انتخابی تغییر خواهد یافت و اعضای آن توسط محفل‌های ملی و منطقه‌ای موجود در جهان انتخاب خواهند شد.[2] در نهایت در اول آوریل ۱۹۶۳ نخستین انتخابات بیت العدل اعظم بر اساس اصول و شیوه‌ای که شوقی افندی و عبدالبهاء توصیف و تشریح کرده بودند برگزار شد و با رأی اعضای ۵۶ محفل روحانی ملی که در آن زمان در دنیا وجود داشتند اولین بیت العدل اعظم تشکیل شد.[2][21] ایادیان امرالله عضویت خود را هم در شورای بین‌المللی بهائی و هم در بیت العدل ممنوع اعلان کردند.[22] در نهایت اعضای ۹ نفره ایادی امرالله مقیم مرکز جهانی بهائی که به عنوان مرجع موقت آئین بهائی فعالیت می‌کردند پس از پایان نقشه ۱۰ ساله شوقی افندی و تشکیل بیت العدل اعظم در سال ۱۹۶۳، دفتر خود را بستند.[23] از آن زمان تا حال بیت العدل اعظم در مقام هیئت حاکمه جهانی دیانت بهائی به فعالیت مشغول است.[2] پس از درگذشت شوقی افندی، تصمیم ایادیان امرالله مبنی بر در دست گرفتن امور به‌طور موقت تا برگزاری انتخابات بیت العدل اعظم، به‌طور کلی با حمایت مشتاقانه جامعهٔ بهائی سراسر جهان پذیرفته شد.[2] بهاءالله در کتاب اقدس به قطع سلسله جانشینانش و اداره موقت امور توسط ایادیان امرالله تا زمان تأسیس بیت العدل اعظم اشاره کرده‌است.[24]

موضوع مخالفت چارلز میسون ریمی با بیت العدل

در سال ۱۹۵۹ ریمی که در زمان تشکیل شورای بین‌المللی بهائی به عنوان رئیس آن جمع تعیین شده بود ادعا کرد که وی به همین دلیل باید پس از شوقی افندی به عنوان ولی دوم امرالله در نظر گرفته شود ریاست اداره امور بهائیان در تمام دنیا بر عهده اوست.[2] ریمی در زمان اعلام جانشینی ۸۵ سال سن داشت. او همچنین خواست این بیانیه او در کنگره سالانه آئین بهائی در ویلمت اعلام شود.[25][26] ریمی اعلام کرد که ایادیان امرالله مستقلاً هیچگونه قدرتی از خود نداشته و تنها در سایه ولی امرالله می‌توانند به وظایف خود عمل کنند.[27] او همچنین دستور داد اقدامات در مورد تشکیل بیت العدل برای همیشه متوقف شود.[28] استدلال او با مخالفت سایر ایادیان امرالله مواجه شد زیرا هیچ وصیتنامه یا یادداشتی مبنی بر اینکه شوقی افندی ریمی را به عنوان جانشین خود انتخاب کرده باشد وجود نداشت.[2] ریمی خود در سال ۱۹۵۷ به همراه سایر ایادیان امرالله بیانیه‌ای رسمی به امضا رسانده بود که شوقی افندی جانشینی برای خود تعیین نکرده‌است.[2] علاوه بر این در الواح وصایای عبدالبهاء ذکر شده که ولی امر باید از نسل بهاءالله باشد و ریمی حائز این شرط نیز نبود.[2] طرفداران ریمی مدعی شدند عبدالبهاء در نامه‌های خود ریمی را با عنوان «پسر من» خطاب کرده‌است.[29][30] اما این مطلب توسط ایادیان امرالله و عموم بهائیان مورد قبول قرار نگرفت.[23] نهایتاً طبق الواح وصایای عبدالبهاء، میسون ریمی برای احراز مقام جانشینی نیاز به تصویب نه ایادی امرالله مقیم در مرکز جهانی بهائی داشت.[31] ریمی با ادامه اصرار ریمی بر ادعای خود و بعد از شکست تلاشهای بسیار برای قانع کردن وی، در سال ۱۹۶۰ هیئت ایادی امرالله مقیم مرکز جهانی به اتفاق آراء او را به عنوان ناقض عهد و میثاق معرفی کرده و از جامعه بهائی طرد کردند.[2] این هیئت مبنای این تصمیم را الواح وصایای عبدالبهاء و مصوبات مورخ ۲۵ نوامبر ۱۹۵۷ قرار داد که به اتفاق آراء تصویب شده بود و به این شورا اجازه طرد شکنندگان عهد و میثاق را می‌داد.[32]

ریمی تنها موفق به جلب تعداد کمی طرفدار برای خود شد و همان‌طور که خود بعدها اظهار کرد تقریباً تمام جامعهٔ بهائی با ادعای او مخالفت کردند.[2] برگزاری انتخابات و تشکیل بیت العدل اعظم در سال ۱۹۶۳ با شادی و شعف بهائیان همراه بود و ریمی و طرفدارانش به سرعت اهمیت خود را برای اکثر بهائیان از دست دادند و به گروهای متخاصم کوچکتری تجزیه شدند.[33] یک گروه با پیروی از دونالد هاروی که توسط ریمی منصوب شده بود ایجاد شد.[33] بعد از مرگ هاروی در سال ۱۹۹۱ رهبری این گروه به ژاک سوقومونیان ساکن مارسی فرانسه رسید.[33] در آمریکا انجمن ریمی که توسط فرانسیس اسپاتارو ایجاد شده بود از هاروی حمایت می‌کرد.[33] گروه دیگری توسط جوئل مارانگلا ایجاد شد؛ او ادعا می‌کرد که ریمی در ابتدا او را جانشین خود کرده بود ولی بعدها بخاطر کهولت سن و زوال عقل نظرش را عوض کرد و به جای او هاروی را به جانشینی خود منصوب نمود.[33] این گروه خود را بهائیان ارتودوکس می‌نامیدند، در روزولِ نیومکزیکو ساکن بودند و تعدادشان کمتر از صد نفر بود.[33] این گروه شکایتی علیه محفل ملی آمریکا تنظیم کرد و مدعی شد که مشرق الاذکار آمریکا متعلق به آنهاست و آنها هستند که جامعه بهائی آمریکا را نمایندگی می‌کنند. دادگاه علیه آنها رای داد و همچنین استفاده از نام بهائی را برای آنها منع کرد، البته منع استفاده از نام بهائی بعدها توسط یک دادگاه دیگر نقض شد.[34] گروه دیگری تمام مدعیان جانشینی شوقی افندی را مردود دانسته و اعلام کرد که رکس کینگ نائب ولی امرالله دوم است که به زودی ظاهر خواهد شد. بعد از مرگ کینگ در سال ۱۹۷۷ خانواده او شورای نیابتی تشکیل دادند و خود را بهائیان تحت اشراف میثاق نامیدند.[33] للند جنسن گروه دیگری تشکیل داد. وی چندین ادعای مذهبی من جمله اینکه که خود او بازگشت مسیح است مطرح کرد و خود را رئیس یک فرقه آخرالزمانی در میسولا منتانا نامید، او با طرح این ادعا که دنیا در سال ۱۹۸۰ به پایان می‌رسد مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت. خود ریمی هم عمیقاً به این باور که فاجعه‌ای عظیم در پایان قرن رخ خواهد داد رسیده بود.[35] ریمی در ایتالیا با مرد جوانی به نام جوزف پپه آشنا شد. پپه بعدها منشی و مصاحب ریمی گشت و ریمی او را به فرزندی گرفت و وارث قانونی خود کرد. جوزف بهائی نبود و وابستگی‌ای به گروه‌های طرفدار ریمی نداشت.[36]

پانویس
  1. Smith, P. (1999), A Concise Encyclopedia of the Bahá'í Faith, Oxford, UK: Oneworld Publications, p. 292, ISBN 1-85168-184-1
  2. Smith, Peter (2008). An Introduction to the Baha'i Faith. Cambridge University Press. ISBN 0-521-86251-5. p. 69.
  3. Smith, Peter (2008). An Introduction to the Baha'i Faith. Cambridge University Press. ISBN 0-521-86251-5.
  4. Taherzadeh, Adib (2000). The Child of the Covenant. Oxford, UK: George Ronald. p. 371. ISBN 0-85398-439-5.
  5. چارلز میسون ریمی. «زندگی‌نامه». Milton S. Eisenhower Library The Johns Hopkins University 3400 N. Charles St. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۳ نوامبر ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۵ مرداد ۱۳۹۳. کاراکتر line feed character در |ناشر= در موقعیت 29 (کمک)
  6. Collins, William, bibliography of English-language works works on the Babi and Bahai Faiths 1844-1985, pp 133-5
  7. Harper, Barron (1997). Lights of Fortitude (Paperback ed.). Oxford, UK: George Ronald. p. 220. ISBN 0-85398-413-1.
  8. Star of the west. Vol.11, No. 9, p. 139. ۲۰ اوت ۱۹۲۰.
  9. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Mason Remey». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۷ مرداد ۱۳۹۳.
  10. Abdu’l-Baha cited by Juliet Thompson (1983, p.71). The Diary of Juliet Thompson. Kalimat Press, Los Angeles. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)
  11. Charles Mason Remey (۱۹۲۲). A Pilgrimage to the Holy Land. Baha’i Archives of Washington, D.C, p 48.
  12. Joseph Pepe. October 22, 1985 letter to Leland Jensen.
  13. Smith، Peter (۲۰۰۸). An Introduction to the Baha'i Faith. Cambridge University Press. ISBN 0-521-86251-5.
  14. افندی، شوقی (۱۹۵۰–۱۹۵۷). Messages to the Bahá'í World. Wilmette, Illinois, USA: Bahá'í Publishing Trust.
  15. Moomen, Moojan (December 15, 1989). "BAYT-AL-ʿADL". Iranica (به English). 4. pp. 12–14.
  16. افندی، شوقی (۱۹۵۰–۱۹۵۷). Messages to the Bahá'í World. Wilmette, Illinois, USA: Bahá'í Publishing Trust.
  17. Momen, Moojan; Smith, Peter (1989). "The Baha'i Faith 1957-1988: A Survey of Contemporary Developments". Religion. 19: 89. doi:10.1016/0048-721X(89)90077-8.
  18. Momen، Moojan؛ Momen، Wendi (۲۰۰۶). Understanding the Bahaʼı́ Faith. Dunedin Academic Press.
  19. Smith, Peter (2000). A Concise Encyclopedia of the Bahá'í Faith. Oxford, UK: Oneworld Publications. p. 117. ISBN 1-85168-184-1.
  20. بهاءالله (۱۹۹۲). کتاب اقدس. جامعه جهانی بهائی. صص. ۱۵۳.
  21. Smith, Peter (2000). "Universal House of Justice". A concise encyclopedia of the Bahá'í Faith. Oxford: Oneworld Publications. pp. 346–350. ISBN 1-85168-184-1.
  22. Smith, Peter (2000). A Concise Encyclopedia of the Bahá'í Faith. Oxford, UK: Oneworld Publications. p. 200. ISBN 1-85168-184-1.
  23. Smith, Peter (2000). A Concise Encyclopedia of the Bahá'í Faith. Oxford, UK: Oneworld Publications. pp. 175-177. ISBN 1-85168-184-1.
  24. Saiedi, Nader (2000). Logos and Civilization – Spirit, History, and Order in the Writings of Bahá'u'lláh. USA: University Press of Maryland and Association for Baha'i Studies. pp. 276–277. ISBN 1-883053-60-9.
  25. See Charles Mason Remey, Proclamation to the Bahá'ís of the World, p. 1 "Archived copy". Archived from the original on 2008-11-20. Retrieved 2008-08-10.
  26. میسون ریمی (آوریل ۱۹۶۰). «PROCLAMATION OF THE SECOND GUARDIAN OF THE BAHA'i FAITH». دریافت‌شده در ۱ مهر ۱۳۹۳.
  27. See Charles Mason Remey, Proclamation to the Bahá'ís of the World, p. 5 بایگانی‌شده در ۲۰۰۸-۱۱-۲۰ توسط Wayback Machine and also "Role of the Hands of the Cause".
  28. See Charles Mason Remey, Proclamation to the Bahá'ís of the World, pp. 6-7 "Archived copy". Archived from the original on 2008-11-20. Retrieved 2008-08-10.
  29. "Brent Mathieu, Biography of Charles Mason Remey". Archived from the original on 2006-03-18. Retrieved 2006-09-28.
  30. Abdu'l-Baha to Mason Remey, 1921: Final Visit in Tiberias, Folio 2. Abdu'l-Baha to Mason Remey, 1921: Final Visit in Tiberias, Folio 2. Johns Hopkins University, Special collections.
  31. Taherzadeh, Adib (2000). The Child of the Covenant. Oxford, UK: George Ronald. p. 371. ISBN 0-85398-439-5.
  32. Smith, Peter (2000). A Concise Encyclopedia of the Bahá'í Faith. Oxford, UK: Oneworld Publications. p. 292. ISBN 1-85168-184-1.
  33. Momen, Moojan (1995). "Covenant, The, and Covenant-breaker". Bahá'í Library Online. Retrieved December 22, 2016.
  34. reporter، Manya A. Brachear, Tribune. «Federal appeals court rules in favor of splinter Baha'i group». chicagotribune.com (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۱۲-۰۸.
  35. Smith, Peter (2000). A Concise Encyclopedia of the Bahá'í Faith. Oxford, UK: Oneworld Publications. pp. 292-293. ISBN 1-85168-184-1.
  36. Stone, Jon R. (ed) (2000), Expecting Armageddon, Essential Readings in Failed Prophecy, New York: Routledge, p. 282, ISBN 0-415-92331-X
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.