سلطان‌العلماء آملی

او در سال ۱۰۰۱ هجری در اصفهان متولد شد. پدر او میرزا رفیع الدین محمد از عالمان و دانشمندان مشهور بود و در کاخ سلطنتی خدمت می‌کرد. وی از جانب پدر با واسطه ۲۹ تن به علی بن حسین می‌رساند و از جانب مادرش از سادات شهرستان بود. نصب پدر او از سادات مازندران و خود پدرش از سادات مشهور اصفهان بود که احتمالاً در زمان امیر نظام الدین جد پدرش به اصفهان آمده بودند. وی با خیرالنساء بیگم مادر شاه عباس نسبت خانوادگی داشته‌است.

علااءلدین حسین بخشی از تحصیلات خود را در نزد پدرش میرزا رفیع الدین محمد که از علما ودانشمندان آن عصر بود آموخت، همچنین سال‌ها در محضر ملا محمود اصفهانی و به ویژه میرداماد و بهایی به تحصیل علوم معقول و منقول پرداخت، وی در خدمت شیخ بهایی هم درس ملا خلیل قزوینی بود.

وی پس از سال‌ها بهره‌مندی از مکتب بزرگان اصفهان به درجهٔ اجتهاد رسید و در زمرهٔ علمای طراز اول آن عصر اصفهان بود. پدرش در سلطنت شاه عباس اول مدت دو سال مقام صدارت داشته و به دلیل انتساب با خاندان صفوی فرزندش خلیفه سلطان با یکی از دختران شاه عباس به نام خان آغا بیگم ازدواج کرد.[1]

سلطان العما در سال ۱۰۳۳هجری به وزارت رسید، از این رو وی با پدرش در یک خانه جلوس می‌کردند و به امور کشور رسیدگی می‌نمودند. در سال ۱۰۳۹ هجری شاه عباس از دنیا رفت و شاه صفی به پادشاهی رسید و سلطان العلما مدت سه سال وزیر اعظم شاه صفی بود تا اینکه در سال ۱۰۴۹ شاه صفی دستور داد تا تمامی دخترزادگان شاه عباس و منسوبین دولت را کور کنند، خودش و چهار پسرش نابینا شدند و او به قم تبعید شد.

شاه صفی پس از مدتی وی را به اصفهان فراخواند. وی پس از مدتی اقامت در اصفهان به سفر حج رفت که در همین مدت شاه صفی درگذشت و شاه عباس دوم به سلطنت رسید و پس از قتل میرزا تقی اعتماد الدوله در سال ۱۰۵۵ شمسی سلطان العلماء را به نخست‌وزیری منصوب کرد.

سلطان العلما اواخر دوران وزارت خود را در بهشهر (اشرف) گذراند. وی در مدت کوتاهی که شاه عباس دوم پس از فتح قندهار به اشرف سفر کرده‌بود، بیمار شد و فوت نمود، تاریخ وفاتش برابر ۱۰۶۴هجری شمرده‌اند. پیکرش را نیز در نجف به خاک سپردند.[2]

صائب تبریزی قصیدهٔ بلندی در رثای وی سرود که مطلع آن «آه از دستور عالم وای از سلطان علم» که به حروف ابجد عدد برابر سال ۱۰۶۴، روز در گذشت وی می‌باشد.[3]

اشرف مازندرانی شاعر معاصر او و شاگرد صائب تبریزی، دربارهٔ او قصیدهٔ مفصلی در ۱۳۱ بیت دارد که در آن به نسب مازندرانی خود افتخار می‌کند (ص ۶۰ تا ۶۸):

نیز صائب تبریزی قصیده‌ای در مادهٔ تاریخ وفات او دارد:

• اشرف مازندرانی، محمد سعید (۱۳۷۳)، دیوان اشرف، تهران: بنیاد محمود افشار

• زندگی‌نامهٔ خلیفه‌سلطان بایگانی‌شده در ۹ مه ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine