حیات یحیی

در فصول ابتدایی به شرح تبعیدش به قسطنطنیه می‌پردازد. فصل اول با عنوان مسافرت یا تبعید این‌گونه شروع می‌کند:

روز شنبه هشتم شهر شعبان یکهزار و سیصد و بیست و شش (۱۳۲۶ه) است که از طهران بعزم قسطنطنیه حرکت مینماین یا بامر دولت وقت از وطن خود تبعید می‌شوم مدت تبعید خود را نمی‌دانم و بظاهر بی‌شرط و قید روانه می‌گردم.[1]

فصل دوم با نام تفلیس و ادسا به بیان توقف چندروزه‌اش در تفلیس می‌پردازد و می‌نویسد:

من از جدا شدن قفقاز از ایران افسوس می‌خوردم ولی زمین‌های آباد که از آن‌ها می‌گذشتم بما لبخند زده می‌گفتند اگر تاکنون ما جزء ایران بودیم کی و کجا این خوسبختی ما را حاصل می‌شد بلکه به‌صورت ویرانی مانده می‌باید باز سال‌ها لگدکوب اشتران و استران بارکش بوده باشیم در صورتی‌که اکنون خطوط آهن مانند عروق و شرائین قطعات پیکر ما را بهم پیوسته اعصاب ما را روح حیات داده‌است شما را چه بازداشته‌است که آرزوی بدبختی ما دارید.[2]

عناوین فصول جلد سوم

عناوین فصول جلد چهارم