آثورا

آثورا (آرامی: اَبر نَهَرا، فرارود، اکدی: ابرناری EBER-NĀRI) نامی است که برای بابل و آشور، بین قرن ۵–۸ پیش از میلاد، برای غرب رود فرات، یعنی فنیقیه، سوریه و فلسطین ذکر می‌شد. این منطقه بعد از فتح میانرودان بدست کوروش بزرگ در ۵۳۹ پ. م، از کنترل نئوبابلی خارج و به کنترل ایرانی‌ها درآمد.[1]

در ۵۳۵ پ. م، کوروش بابل و آثورا را به یک ساتراپی و شامل تقریباً تمام سرزمین حکمرانی نئوبابلی پیشین، درآورد. از اسناد حقوقی بابلی ساتراپی پسین، اسامی فرمانداران ایرانی‌های مستقر در بابل به این ترتیب است: گئوبرو (۵۳۵–۵۲۵ پ. م)، Uštānu اوشتانو (۵۲۱–۵۱۶ پ. م)، Ḫuta حوتَه پسر پَگَدَنَه (۴۸۶ پ. م). همچنین آثورا، فرماندار زیردست خودش را داشت که از ساتراپ ایالت متحده، فرمانبرداری می‌کرد. این مقام توسط Tattannu در حدود ۵۱۸–۵۰۲ پ. م حفظ شد.[1]

در فاصله میانی ۴۸۶ و ۴۵۰ پ. م، ساتراپی بابل و آثورا به دو واحد اداری برابر مبدل شدند. احتمالاً این جدایی، مدت کوتاه پس از ۴۸۲، زمانی که خشایارشا شورش بابل علیه امپراتوری را متلاشی کرد، رخ داد. طولی نکشید که این ساتراپی، که قبرس هم مشمولش می‌شد، به موقعیت پیشرو در قسمت غربی امپراطوری هخامنشی درآمد. اسناد حقوقی بابلی، متذکر می‌شوند که Bēlšunu پسر Belesys یا Bēl-uṣuršu، از ۴۰۷ تا ۴۰۱ پ. م فرماندار آثورا بود. Belesys دیگری، قرماندار سوریه در حکومت اردشیر سوم بود که توسط دیدوروس ذکر شده است. او ممکن است در دمشق یا سیدون زندگی کرده باشد. در ۳۴۹ پ. م، شهرهای فنیقی، علیه ایرانی‌ها، شورش کردند. پس از آن، آثورا به کیلیکیه پیوست که ساتراپ مَزَئوس، به سمت فنیقیه لشکر کشید. سکه‌هایش با افسانه آرامی «مَزَئوس، فرماندار ابرنَهار و کیلیکیه» منقش شده است. در ۳۳۲ پ. م ساتراپی توسط اسکندر مقدونی فتح شد.[1]