چاه‌کور

بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این روستا ۱٬۱۸۰ نفر (۳۴۱ خانوار) بوده‌است.[1]

مردم چاه‌کور به زبان فارسی، با اندک ته‌لهجه‌ای متمایل به لهجه فارسی شیرازی، سخن می‌گویند. برخی از زبان‌شناسان اعتقاد دارند که لهجه مردم چاه‌کور، چون در بعضی کلمات و ادای بعضی کلمات با لهجه لری مشابهت دارد، پس شاخه‌ای از لهجه لری است، اما جز شباهت‌های اندک برخی کلمات که در خیلی از لهجه‌های دیگر نیز کم و بیش یافت می‌شود، هیچ سند و مدرکی که این موضوع را اثبات کند، وجود ندارد. بر این اساس، به‌طور کلی می‌توان گفت که پایه و مایه اصلی لهجه چاه‌کوری ریشه در لهجه اصیل فارسی جنوبی دارد.

تمامی اهالی روستای چاه‌کور شیعه دوازده امامی‌اند. آنچه مسلم است از اواخر قرن چهارم هجری در پی نفوذ سپاه اسلام به مناطق جنوبی کشور، مردم بومی منطقه که عمدتاً زرتشتی بوده‌اند به آیین اسلام گرویده‌اند. اعتقاد گروهی بر این است که مردم این منطقه تا دوره صفویان سنی مذهب بوده و پس از آن دوران به مذهب تشیع گرویده‌اند. اما اسناد و سنگ قبرهای موجود این ادعا را رد می‌کند و نشان می‌دهد که مردم این منطقه پیش از دوره صفویه به مذهب شیعه گرایش داشته‌اند.

درخت سمنگ

سِمِنگ (انار شیطان) گونه‌ای درختی از تیره Bignoniaceae جنس Tecomella و گونه undulata است که در استان فارس به نام سِمِنگ خوانده می‌شود. انار شیطان از گونه‌های بومی و چوبی مهم مناطق بیابانی و خشک در جنوب ایران می‌باشد که در استان فارس، بوشهر، خوزستان و هرمزگان به صورت توده‌های کوچک نسبتاً خالص پراکنش دارد؛ ولی متأسفانه رویشگاه‌های آن تحت تأثیر عوامل مختلف در دست تخریب است و ممکن است در چند سال آینده این درخت زیبا را در جنوب نداشته باشیم. انار شیطان گونه‌ای درخت کوچک از تیرهٔ پیچ‌اناریان است. در ایران این درختچه را با نام‌های محلی گل‌پرک، پرپوک، سمنگ، حمید، فرفار و ساج بیابان هم می‌نامند. انار شیطان درخت‌چه‌ای بومی جنوب آسیا است. این درخت از گونه‌های مهم مناطق بیابانی و خشک در جنوب ایران می‌باشد که در استان بوشهر، خوزستان و هرمزگان به صورت توده‌های کوچک نسبتاً خالص پراکنش دارد. جنگلی به نام گلپرکی دلفارد در جیرفت از رویشگاه‌های معروف آن در ایران است. انار شیطان درختی بسیار مقاوم به خشکی، یخ‌زدگی و آتش‌سوزی است. برگ‌های آن خوراک دام است. این درخت به سادگی توسط قلمه و بذر تکثیر می‌شود. چوب آن زیبا محکم بادوام است و برای ساختن برخی چوب‌های جادو خاص کاربرد دارد و نیز برای لوازم ظریف و پرکابرد نیز بکار می‌آید. این گیاه در شفابخشی نیز برای درمان برخی بیماری‌ها مانند لکه‌های سفید روی پوست، بزرگی طحال و نیز سفلیس استفاده می‌شود. معمولاً ارتفاع آن بین ۴ تا ۱۲ متر است. برگ‌های تقریباً همیشه سبز انار شیطان متقابل باریک و کشیده با کناره‌های صاف است. گل‌های آن درشت بی‌بو و سرخ رنگ یا زرد مایل به قرمز و درازای جام گل‌ها ۴ تا ۷ سانتیمتر است. میوه باریک و دراز آن به طول ۲۰ سانتیمتر است. رویشگاه این درخت در دو نقطه بخش علامرودشت (نزدیکی روستای چاه‌کور و نزدیک روستای روگیر حسنی) وجود دارد. کتاب «درختان و درختچه‌های ایران» تألیف ولی‌الله مظفریان از منطقه علامرودشت به عنوان یکی از رویشگاه‌های این درخت نام برده است.

نقل می‌کنند در زمان‌های خیلی قدیم در روستای چاه‌کور قنات‌هایی بوده‌است که تا روستای دهنو ادامه داشته‌است و همه قنات‌ها به هم مرتبط بوده‌است و یک شخص به راحتی می‌توانسته از این راهروها استفاده کند و مسیر را طی کند.

کلات گبری

کلات گبری قلعه ای پهناور و عجیب که در بالای روستای چاه‌کور علامرودشت بر روی تپه‌ای پهناور و استراتژیک (دره مانند) قرار دارد و طبق گفته اهالی روستا در این قلعه قدیمی قومی بنام گبرها که بسیار ثروتمند بوده‌اند زندگی می‌کرده‌اند که هنوز دیوارهای قلعه و بقایای آن موجود است و طبق شواهد فعلی و ظاهری دژی محکم در برابر تهاجمات دشمنان بوده‌است. می‌گویند بعد از حمله اعراب به ایران در زمان ساسانیان این قوم از این مکان مهاجرت کرده‌اند. این قوم برای ساختن دیوارهای قلعه از مصالحی محکم بنام ساروج استفاده می‌کرده‌اند. بعد از مهاجرت این قوم گویا قلعه بر اثر زمین لرزه فرو ریخته است.

این قلعه که نسبت به بقیه قلعه‌های این روستا سالم مانده است در فاصله چندین کیلومتری و در ارتفاعات صعب العبور کوهستان‌های این منطقه قرار گرفته‌است که برای دیدن این قلعه باید مسافت زیادی را با دشواری طی کرد طبق مشاهدات چندین بار در زمان‌های مختلف بازسازی شده و مورد استفاده قرار گرفته‌است و الظاهر به قلعه‌های نظامی شباهت دارد و آخرین ساکنین این قلعه یاغی‌های زمان قاجاریه می‌باشند. برکه‌های و آب انبارهای آن‌ها و چاه حفر آب هنوز سالم مانده‌اند.

این بنا که به خانه ابزاری ها معروف است چندین کیلومتر بالاتر از کلات سرکو دقیقاً در بالای قله کوه قرار دارد که هنوز برکه‌ها و آب انبارها و جوی‌های هدایت آب آن‌ها سالم و قابل مشاهده می‌باشد.

این بنا که در چند کیلومتری روستای چاه‌کور و در وسط صحرا قرار دارد و تل دولت یاری به زبان محلی دووتی نام گرفته تنها بخشی از ارتفاعات آن پیداست و مابقی در زیر خاک صحرای وسیع و هموار مدفون شده‌است مصالح بکار رفته در ساخت آن ساروجی متفاوت و بسیار مقاوم و محکم می‌باشد که در جای دیگر یا قلعه‌ای دیگر مشاهده نشده‌است مشخص است که زمان زیادی نیاز است تا قلعه‌ای به این بزرگی کلاً در زیر خاک مدفون شود پس از شواهد قضایا مشخص است که بسیار قدمت دارد. لازم است ذکر شود امروزه این اثر تاریخی در حوزه روستای خشتی قرار دارد و در زمان‌های قدیم جزو قلمرو قلات گبری روستای چاه‌کور بوده‌است. تل دولت یاری به زبان محلی دووتی در شهرستان لامرد، بخش علامرودشت، روستای خشتی واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۴ تیر ۱۳۸۲ با شمارهٔ ثبت ۹۲۱۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

آب انبار جنوبی روستای چاه کور

این آب‌انبار که در عکس نشان داده شده‌است در گذشته نه چندان دور، منبع اصلی آب آشامیدنی اکثریت اهالی روستا بوده‌است و در حال حاضر نیز عده‌ای از اهالی جهت تأمین آب آشامیدنی خود از این آب انبار استفاده می‌کنند. لازم است ذکر شود که از نظر برخی اهالی، آب موجود در آب انبارها با هیچ آبی قابل مقایسه نیست اما برخی نیز با استناد به مسائل بهداشتی بر عقیده این افراد خرده می‌گیرند

تحت تأثیر عوامل جغرافیایی و اقلیمی، کشاورزی و اقتصاد روستای چاه‌کور نیز شرایط خاص خود را داراست. عمده فعالیت مردم در چاه‌کور کشاورزی و دامداری به صورت سنتی می‌یاشد. محصولات این روستا عبارت‌انداز: غلات، خرما، تنباکو، صیفی جات، سبزیجات، دانه های روغنی نظیر کنجد و کلزا. آب مشروب و زراعتی این روستا از چاه، چشمه و قنات تأمین می‌شود.

پس از فعالیت‌های کشاورزی، عمده فعالیت مردم چاه‌کور در بخش‌های خدماتی، صنعتی و کار در کشورهای عربی حوزه خلیج فارس می‌باشد. از نظر صنعتی متأسفانه فعالیت درخورتوجهی در روستای چاه‌کور وجود ندارد. صنایع دستی رایج در این منطقه بیشتر در زمینهٔ گلیم و گبهبافی و همچنین از عمده صنایع دستی در زمان‌های گذشته که دیگر اثری از آن‌ها دیده نمی‌شود انواع سبد و زنبیل که از برگ نخل درست می‌کردند و همچنین انواع کیسه و طناب که تحت عنوان‌های جوال، خورجین، اوور و… نامیده می‌شد و از مو و پشم حیوانات درست می‌کردند را می‌توان نام برد.

این زیارتگاه در شرق روستای چاه‌کور واقع شده و دارای بعد سیاحتی نیز می‌باشد. این بنای مذهبی و تاریخی که مراجعه‌کننده گان و زیارت‌کننده گان و عاشقان زیادی دارد محل نذر و نیاز و گرفتن حاجات اهالی می‌باشد و مردم این آبادی بسیار به این امام زاده (شاه ابوالقاسم) دلبستگی و عشق دارند. بطوریکه در ایام ماه محرم پیاده با گروه‌های زنجیرزنی و سینه زنی به زیارتش می‌روند. قابل ذکر است که این زیارتگاه از حیث تذکره و سند از رتبه خوبی برخوردار است.

• ۵ دوره قهرمانی از بین ۷ دوره برگزاری مسابقات فوتبال باشگاه های بخش علامرودشت به میزبانی روستای چاه‌کور (سال ۱۳۸۳ تا ۱۳۹۰)
• قهرمانی مسابقات فوتبال به میزبانی روستای دهنو علامرودشت در سال ۱۳۸۴
• نائب قهرمانی مسابقات والیبال به میزبانی روستای دهنو علامرودشت در سال ۱۳۸۴
• نائب قهرمانی مسابقات فوتبال آموزشگاه های آموزش و پرورش بخش علامرودشت در سال ۱۳۹۰
• قهرمانی مسابقات والیبال باشگاه های بخش علامرودشت در سال ۱۳۹۰
• قهرمانی مسابقات فوتبال باشگاه های بخش علامرودشت در سال ۱۳۹۱
• قهرمانی مسابقات فوتبال آموزشگاه های آموزش و پرورش بخش علامرودشت در سال ۱۳۹۱
• راهیابی به لیگ فوتبال شهرستان لامرد و قرار گرفتن در جمع ۵ تیم برتر شهرستان لامرد در سال ۱۳۹۱
• قهرمانی مسابقات فوتسال باشگاه های بخش علامرودشت در سال ۱۳۹۲
• قهرمانی مسابقات فوتبال جام نوروز باشگاه های بیرم به میزبانی شیخ عامر در سال ۱۳۹۳
• قهرمانی مسابقات جام نوروز باشگاه های بخش علامرودشت در سال ۱۳۹۳
• نائب قهرمانی مسابقات فوتسال باشگاه های شهر مهر به میزبانی بخش وراوری در سال ۱۳۹۳
• کسب عنوان سومی رقابت های لیگ فوتبال شهرستان لامرد در نوروز سال ۱۳۹۴
• قهرمانی مسابقات لیگ فوتبال شهرستان لامرد در رده سنی جوانان سال ۱۳۹۴
• قهرمانی مسابقات والیبال چهارجانبه دهستان خیرگو در سال ۱۳۹۴
• قهرمانی مسابقات فوتسال رده سنی نوجوانان باشگاه های بخش علامرودشت در سال ۱۳۹۴
• نائب قهرمانی مسابقات والیبال باشگاه های بخش علامرودشت در سال ۱۳۹۴
• قهرمانی مسابقات کسب مقام سومی لیگ فوتبال شهرستان لامرد سال ۱۳۹۴
• قهرمانی مسابقات فوتبال جام نوروز باشگاه های بیرم به میزبانی شیخ عامر در سال ۱۳۹۵

طبق اسناد و سنگ قبرهای مربوط به ۳۵۰ سال گذشته بجامانده است، این قوم معروف و مشهور به جاکی می باشند. که در چاه‌کور و بعضی نقاط دیگر ساکن شدند و شامل فامیل ‌های امیری، میر، میری، فولادی، امینی، صادقی، تقی پور، تقی زاده، محمدخواه، رشیدی، میرنیا و میرپور می باشند و فامیل زحمت بر که از همین طایفه می باشد ساکن بیرم است.

طبق اسناد بجامانده اصلیت این قوم حدود 200 سال قبل از روستای خالده وراوی به چاه‌کور مهاجرت کردند و از نسل حاج حسن فرزند قاید حاجی (خالده ای) هستند که شامل فامیل های زارعی، حسن زاده، آذین و محسنی می باشند. فامیل های صدیقی روستای دهنو علامرودشت و عشقی روستای غیب اللهی از این قوم هستند.

قوم پاسلار شامل دو فامیل می باشند. طبق اسناد بجامانده نسل عالی فرزند پاسلار مُهمَد حدود ۲۰۰ سال قبل از روستای روگیر پاسلاری (که آثار بجامانده از آن مابین روستاهای روگیر حاجی محمدتقی و روگیر قلعه حاجی می باشد) به چاه‌کور مهاجرت کردند و شامل فامیل های عالی و طاهری می باشند.

و قوم دیگر پاسلار که از نسل حسینعلی پاسلار می باشند حدود ۹۰ سال قبل از روستای روگیر حاجی محمدتقی کنونی به چاه‌کور مهاجرت کردند و شامل فامیل پاسلاری می باشند.

سادات چاه‌کور از دو نسل هستند. طبق اسناد بجامانده نسل سید حسین فرزند سید علی اکبر حدود ۱۵۰ سال قبل از روستای روگیر حاجی محمدتقی کنونی به چاه‌کور مهاجرت کردند. که شامل فامیل موسوی می باشند.

و سادات دیگر که در چاه‌کور ساکن هستند از نسل سید حسین فرزند سید اسد می باشند که حدود ۶۰ سال قبل از روستای دهنو علامرودشت به این روستا مهاجرت کردند. و شامل فامیل موسوی می باشند.

اصلیت این قوم حدود ۱۵۰ سال قبل از بخش سیمکان جهرم به چاه‌کور مهاجرت کردند که شامل فامیل های رجبی و نوروزی می باشند.

اصلیت این قوم حدود ۱۳۰ سال قبل از علامرودشت به چاه‌کور مهاجرت کردند که از نسل ملا علیرضا خان علامرودشتی (ضابط و حاکم دولت قاجاریه) هستند و شامل فامیل های اوراق زاده و تقی پور می باشند.

اصلیت این قوم حدود ۱۲۰ سال قبل از روستای روگیر به چاه‌کور مهاجرت کردند و شامل فامیل حاجی زاده می باشند.

اصلیت این قوم حدود ۱۰۰ سال قبل از روستای سیف آباد خنج به چاه‌کور مهاجرت کردند. که شامل فامیل های آرایش و علیزاده می‌باشند.

اصلیت این قوم حدود ۹۵ سال قبل از روستای شاوران به چاه‌کور مهاجرت کردند و شامل فامیل اسدیان پور می باشند.

اصلیت این قوم حدود ۹۰ سال قبل از روستای روگیر حسنی به چاه‌کور مهاجرت کردند و شامل فامیل اسدی می باشند.

اصلیت این قوم حدود ۸۰ سال قبل از دهستان هنگام (قیر و کارزین) به چاه‌کور مهاجرت کردند و شامل فامیل انگامه می باشند.

اصلیت این قوم حدود ۷۰ سال قبل از روستای دهبان چاه ورز به چاه‌کور مهاجرت کردند و شامل فامیل های غلامی و رستمی می باشند.