فخری خوروش

نام اصلی وی فخری خوروش بود و بعد از ازدواج با جواد اسودی با فامیل اسودی نیز مدتی مشغول بکار بود. ابتدا وارد کار معلمی شد و هنگام تدریس در کلاس در یکی از روزهای آغازین فعالیتش، از طرف انجمنی به نام جامعهٔ لیسانس‌ها انتخاب شد تا در تئاتر بازی کند. اولین تجربه او در این زمینه یکی از مهم‌ترین نمایشنامه‌های معروف بود: «دست‌های آلوده» اثر ژان پل سارتر. درخشش او در این اجرا باعث شد از کارش استقبال به عمل آید و از او دعوت شد در نمایش‌های بعدی از جمله «محاکمهٔ ماری دوگان» و «تاتیانا» هم نقش ایفا کند.

یکی از تماشاگران نمایش‌های خوروش، فرخ غفاری بود که بتازگی تحصیلات سینمایی‌اش را در فرانسه به اتمام رسانده بود و برای ساختن فیلم‌های متفاوت در سینمای ایران به دنبال بازیگران مناسب می‌گشت. او در این جستجو، خوروش را انتخاب کرد و در فیلم «جنوب شهر» (۱۳۳۷) از بازی او استفاده کرد. اما این فیلم توقیف گشت و در سال ۱۳۴۲ با اعمال سانسور و با نام جدید «رقابت در شهر» به نمایش درآمد. [1] البته خوروش قبل از این فیلم هم چند اثر سینمایی بازی کرده بود؛ از جمله «برای تو»، «مستشار جزیره» و «بهلول» که آثار چندان قابل توجهی نبودند. فخری خوروش در میان زنان بازیگر دههٔ ۱۳۳۰، از نظر استعداد بازیگری بهتر از همه بود و تقریباً در تمامی دوره‌های فیلم‌سازی سینمای ایران، توانست حضور مستمر داشته باشد. از اواخر دههٔ سی، از سینما کناره گرفت و نیروی خود را تماماً در تئاتر به کار گرفت و به یکی از مشهورترین بازیگران تئاتر تبدیل شد.

خوروش که به واسطه فعالیت‌های هنری‌اش خود را از آموزش و پرورش به وزارت فرهنگ و هنر منتقل کرده بود، توسط اداره جدیدش مأموریت پیدا کرد برای تلویزیون تله‌تئاتر بازی کند. اولین نمایشنامهٔ تلویزیونی او «مارگریت» نام داشت که در آن نقش ایفا کرد. او در تلویزیون به مدت ۱۰ سال هر هفته یک نمایشنامهٔ زنده ارائه کرد و در این مسیر کنار سایر هنرپیشگان و اهالی تئاتر نامدار و معتبر آن زمان نظیر عزت‌الله انتظامی، محمدعلی کشاورز، جمیله شیخی، جمشید لایق، اسماعیل داورفر، داوود رشیدی، جعفر والی، حسین کسبیان، مهین شهابی، جمشید مشایخی، علی نصیریان، اسماعیل شنگله، پرویز فنی‌زاده، منوچهر فرید، نصرت پرتوی، اسماعیل محرابی، خسرو شجاع‌زاده، فرزانه تأییدی، آذر فخر، و... کارهایی ارزنده خلق کرد.[2]

همسر اول او جواد اسودی بود. همسر بعد از جدایی از همسر اول با شاپور شیبانی ازدواج کرد. همسر دوم او، شاپور شیبانی است که به اشتباه جمشید شیبانی (برادر شاپور شیبانی) را همسر وی معرفی می‌کنند که در سال ۱۳۸۸ درگذشت.

فخری خوروش از اواخر دههٔ چهل، به همراه موج نو سینمای ایران، بار دیگر به سینما بازگشت و در فیلم‌های مختلفی بازی کرد که برخی از این فیلم‌ها جزو مهمترین فیلم‌های موج نوی سینمای ایران به‌شمار می‌آیند؛ از جمله «آقای هالو» (داریوش مهرجویی)، «نفرین» (ناصر تقوایی)، «شازده احتجاب» (بهمن فرمان‌آرا)، «شطرنج باد» (محمدرضا اصلانی) و «سوته‌دلان» (علی حاتمی). خوروش با این که در سینمایی بدون سانسور و آزاد مشغول به کار بود، به واسطهٔ بینش و تجربه‌ای که در کارهای نمایشی داشت، هنجارشکنی نکرد. از همین جهت است که او جزو زنان بازیگر خوشنام سینمای ایران است.[3]

خوشنامی و توانمندی خوروش باعث شد او از معدود بازیگران زن سینمای ایران باشد که در دوران پس از انقلاب هم راهش را در سینما ادامه دهد. خوروش در سال‌های پیش از انقلاب هرگز در سریالی بازی نکرد، اما در مجموعه‌های تلویزیونی متعددی در سال‌های بعد از انقلاب بازی کرد که از آن جمله می‌توان به مجموعهٔ تلویزیونی «امیرکبیر» و بازی در نقش مهدعلیا، مادر ناصرالدین شاه، اشاره کرد که از به‌یادماندنی‌ترین نقش‌آفرینی‌های وی است. وی در سریال‌های «امام علی» و «پهلوانان نمی‌میرند» نیز بازی کرده‌است و در آخرین اثر سینمایی‌اش در فیلم «یک بوس کوچولو» (بهمن فرمان‌آرا)، حضوری مؤثر را در سکانس پایانی رقم می‌زند.[4]

وی از سال ۱۳۸۵ تا کنون در آمریکا اقامت دارد. در سال ۲۰۱۰ در سومین دوره جشنواره «فیلم‌های ایرانی سانفرانسیسکو» از فخری خوروش برای ۵۰ سال فعالیت هنری تقدیر شد.[5]

• «فخری خوروش». www.sourehcinema.com.
• فرخ‌زاد، پوران (۱۳۸۱)، کارنمای زنان کارای ایران (از دیروز تا امروز)، تهران: نشر قطره، شابک ۹۶۴-۳۴۱-۱۱۶-۸
• فخری خوروش - راسخون
• «ماندگاران فرهنگ و هنر ایرانی». Javanan Magazine. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ دسامبر ۲۰۱۵.
• امید، جمال (۱۳۷۷). فرهنگ سینمای ایران. تهران: انتشارات نگاه. صص. ۱۶۸–۱۶۷. شابک ۹۶۴-۶۱۷۴-۸۹-۲.
• فخری خوروش در بانک جامع اطلاعات سينماى ايران

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به فخری خوروش در ویکی‌گفتاورد موجود است.

• فخری خوروش در بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها