علم غیب

منظور از عِلم غِیب، باور به این است که اموری در جهان هستی یا اطراف ما وجود و جریان دارند که گرچه با حواس پنجگانه حس نمی‌شوند و از ما پنهان‌اند اما برخی «موجودات» یا انسان‌ها از چند و چون آن‌ها باخبرند و برای ما از آن جهان پنهان، خبر آورده یا می‌آورند. به آن غیب‌گویی، غیب‌دانی و غیب‌باوری هم می‌گویند. پیروان دین‌های ابراهیمی بر این باورند که وجودی به نام «خدا» بر امور غیبی آگاه است. رستاخیز، برزخ، فرشتگان، جن‌ها و غیره باورهایی هستند که مشاهده یا یافته نشده‌اند از این رو دینداران، آن‌ها را داخل عالم غیب برشمرده‌اند.[1] واژه غیب ۳۴ بار در قرآن، کتاب دینی مسلمانان آمده است.[2] در آیات قرآن، دو دسته از آیات متفاوت دیده می‌شود: دسته اول علم غیب را مخصوص خدا می‌شمرد، و دسته دوم علم غیب را برای غیر او ممکن می‌داند.[3] از این‌رو یکی از مسائل اختلافی میان مذاهب اسلامی آن است که آیا تنها خدا علم غیب دارد یا پیامبران و امامان نیز غیب‌دان هستند.[1] قرآن علم غیب را به پنج مورد محصور نموده است.

۱-زمان قیامت ۲- زمان نزول باران ۳-اگاهی از آنچه در رحم است ۴- فردای انسان ۵- محل مرگ انسان.6- اجابت بندگان[4]

علم غیب سه نوع است

۱-خاص خداوند علم مخزون یامکنون[5]

۲-خاص انبیا و اولیا که درصورت مصلحت خداوند دراختیار آنان قرار می‌دهد

۳- معلوماتی که برخی از ان اگاهند ولی نوعاً مردم آنرا نمی‌دانند[6]

اموری هم‌چون فالگیری، رمالی و استخاره که توسط برخی به باور ارتباط یافتن با عالم غیب انجام می‌شود علوم خفیه نامیده می‌شوند.