یم

یم به شکل دریای بزرگ کیهانی و اغلب همچون یک رود بزرگ تجسم می‌شود و نمادی از آشوب و تاریکیِ نخستین به شمار می‌آید. وی با بعل، خدای بزرگ نظم‌آفرین که نبردهایش با آفرینش طوفان، باران زایی، تندر و آذرخش در پیوند است در جنگی همیشگی است.[2] اما سرانجام بر اساس لوحه‌ای که بر مبنای این اسطوره به دست آمده‌است مشخص می‌گردد که یم مرده است و بعل شاه می‌گردد.

لویاتان یک مار بزرگ یا اژدهایی هفت‌سر در اسطوره‌های اوگاریتی است که یا حیوانِ دست آموز یم (دریای بزرگ کیهانی، اغلب همچون یک رود بزرگ) محسوب می‌شود یا یک جنبه از خودِ یم است.

ضمناً واژه یم که در فارسی هم استفاده می‌شود همریشه جم و جمشید است که در اسطوره های هندی ( یما)، چینی[3](یان)، ایرانی، بودایی(یما)[4] ژاپنی(یِما)[5] با نخستین از پادشاهان روی زمین همخوانی دارد [6]در عربی این واژه به معنای دریاست.[7]

• چگونگی شکل گیری اسطورهٔ شرِ لویاتان با تکیه بر نقد اسطوره شناختی نورتروپ فرای، دکتر بهمن نامور مطلق و مریم پیردهقان، ارائه شده در کنفرانس بین‌المللی فلسفه دین معاصر/ بخش شّر و الهیات/ سوم دی ماه ۱۳۹۱