پیندار

پیندار یا پندار (به یونانی باستان: Πίνδαρος)، (زاده حدود ۵۵۲ قبل از میلاد در تبس؛ درگذشت حدود ۴۴۳ قبل از میلاد) که گاهی پنداروس یا پینداروس (píndaros) و در لاتین پینداریوس Pindarus) خوانده شده، شاعر و سخنور برجسته یونان باستان بود.

کپی رومی از تندیس سده پنجم پیش از میلاد یونانی از پیندار. موزه ملی باستان‌شناسی ناپل.

در میان نُه نفر شاعران شناخته شدهٔ غرب در دنیای باستان، اشعار و منظومه‌های پندار بیش از دیگر شاعران یونان باستان، باقی‌مانده و حفظ شده است.

کوئنتیلی، ادیب و فیلسوف رومی درباره او نوشته است:

در میان نه شاعر دنیای باستان، پندار بزرگترین آنها به شمار می‌رود و این بزرگی، و همینطور شکوه و عظمت شعر او از اندیشه‌های زیبا و سرزندگی کلام او و نیز از غنای زبان و فصاحت کلام او سرچشمه می‌گیرد. ویژگی‌هایی که نظیر آنها را در مورد دیگرانی چون هوراس نیز سراغ نداریم و از این جهت پندار بی نظیر است

برخی از پژوهشگران با توجه به مواردی همچون نام او که یک نام ایرانی (به معنای اندیشه) به نظر می‌رسد و همچنین با توجه به این که تمامی اشعار او بر خلاف دیگر شاعران یونانی معاصرش و همچون اشعار شاعران ایرانی از قافیه و ردیف برخوردار بوده و همچون مضامین رایج در شعر ایرانی حاوی مضامین ظریف و لطیف عاشقانه می‌باشد؛ حکیم و شاعری ایرانی یا ایرانی‌تبار دانسته و وی را حکیم پندار خوانده‌اند.[1]