منطقه گنداره

گَنداره (به فارسی باستان: گـَداره [1](Gadāra)𐎥𐎭𐎠𐎼) یا گندهارا (Gandhara). نام استانی از استان‌های شاهنشاهی ایران در زمان هخامنشیان بود.[2] محل گنداره در راستای رود سند، پیرامون شهرهای تاکسیلا و پوشکَلَواتی (چارسده امروزی) در شمال خاوری پیشاور پاکستان قرار داشت.[3] نام گنداره نخست در ریگ‌ودا ذکر شده و پس از آن در اترواودا. پانینی، زبان‌شناس هندی که خود احتمالاً از اهالی گنداره بوده نیز از این منطقه نام برده و آن را یکی از استان‌های اصلی هند دانسته‌است.[3] در منابع ایرانی، نام گنداره نخستین بار در سنگ‌نبشته بیستون داریوش بزرگ و به عنوان یکی از استان‌های شاهنشاهی ایران آمده‌است.[3] به نام گنداره در سدهٔ یازدهم پس از میلاد نیز توسط ابوریحان بیرونی اشاره شده و وی شهر ویهند (احتمالاً اوند امروزی نزدیک به اتوک) را پایتخت گنداره ذکر کرده‌است. نام گنداره در منابع کلاسیک بعدی برای اشاره به دره رود کابل استفاده شد.[3] گنداره گاه با سرزمین قندهار اشتباه گرفته می‌شود.

گنداره
گنداره موقعیت گنداره در جنوب آسیا و شمال غربی پاکستان کنونی.
پیشاور تاکسیلا چارسده مردان (پاکستان) گنداره دریای کابل رود سند رود سند Approximate geographical region of Gandhara centered on the Peshawar Basin, in present-day northwest پاکستان.
پایتخت	Puṣkalavati (چارسده کنونی) و تاکسیلا، بعدتر پیشاور (پوروشاپوره)
حکومت	پادشاهی
• ح. 750 BC	ناگناجیت
• ح. 518 BC	پوشکاراساکتی
دوره تاریخی	عصر باستان
پسین Achaemenid Empire
امروز بخشی از	افغانستان پاکستان

پس از یورش یونانیانِ باختر (۲۵۰ پ.م-۱۳۰ پ.م.) به گنداره و شبه‌قارهٔ هند و تشکیل دولت هندویونانی (۱۸۰ پ.م.-۱۰ پ.م) در آنجا، هنر یونانی با هنر بودایی درهم تلفیق شده و هنر گنداره را به وجود آورد، که نمونه آن در پایگاه باستان‌شناسی هَده در جنوب جلال‌آباد (گندارهٔ عصر بودایی) قابل مشاهده‌است. در سال ۴۷ میلادی گندفر از پادشاهان پارتی هند، سکاهای شمالی را از گنداره اخراج کرد.[4]