کمیته سازمان ملل در امور استفاده صلح‌آمیز از فضا

کمیته سازمان ملل در امور استفاده صلح‌آمیز از فضا شورایی ویژه در سازمان ملل متحد است که در ۱۹۵۹ (میلادی) به مدت کوتاهی پس از پرتاب اسپوتنیک-۱ تشکیل شد.[1] این پیمان، از بزرگترین پیمان‌های مجمع عمومی سازمان ملل متحد است.

کمیته سازمان ملل در امور استفاده صلح‌آمیز از فضا
رنگ سبز: کشورهای عضو (۲۰۱۷)، رنگ زرد: کشورهایی که درخواست عضویت داده‌اند (۲۰۱۷)
کوته‌نوشتCUPUOS
گونه۱۲ دسامبر ۱۹۵۹ (۱۹۵۹-۱۲-۱۲)
وضعیت حقوقیفعال
محدودهٔ فعالیت
سراسر جهان
وبگاه

وظیفه این شورا، بررسی گستره همکاری بین‌المللی در جهت استفاده صلح‌آمیز از فضای بیرونی و طراحی برنامه‌هایی در آن زمینه زیر نظر سازمان ملل، تشویق به پژوهش‌های ادامه‌دار و گسترش دانش فضای بیرونی، و مطالعه مشکلات حقوقی پیش‌آمده در هنگام اکتشاف فضایی هستند.

مدیریت این شورا بر عهده دفتر امور فضایی ملل متحد است. همه مستندات مربوط به شورا و زیرمجموعه‌های آن شامل کمیته علمی و فنی[2] و همچنین کمیته حقوقی[3] در وبگاه دفتر امور فضایی ملل متحد در دسترس هستند.

مداخله سازمان ملل متحد در کنش‌های فضایی می‌تواند به آغاز رقابت فضایی بازگردد. پس از پرتاب اسپوتنیک-۱ در ۱۹۵۷ (میلادی) سازمان ملل متحد بر اطمینان از استفاده صلح‌آمیز از فضا تاکید کرد.

در آغاز جنگ سرد ترس از استفاده نظامی از فضای بیرونی برای آرمان‌های نظامی، در جامعه جهانی گسترش یافت. این موضوع به پیدایش چندین سازمان با آرمان مدیریت چگونگی استفاده از فضا انجامید که برای جلوگیری از تبدیل فضای بیرونی به جبهه تازه درگیری تلاش می‌کردند.

پیمان‌ها و توافق‌ها

پیمان‌ها

این شورا به ۵ پیمان نظارت می‌کند:

توافق‌های مرتبط[4]

این شورا همچنین دیگر توافق‌های مربوط به فضای بیرونی را نیز پیگیری می‌کند:

سازمان‌های همکار[4]

سازمان‌های بین‌المللی با نماینده دائم در کمیته

نگرانی‌ها درباره تصویب و اجرا

هم اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و هم ایالات متحده آمریکا در هنگام مسابقه تسلیحاتی از جنگ‌افزارهایی استفاده می‌کردند که در فرازای جغرافیایی پایین کار می‌کردند. بکار بردن واژه «جنگ ستارگان» از سوی رونالد ریگان باعث نگرانی‌های جدی شد. کاربرد جنگ‌افزارهای فضایی به گونه ویژه‌ای ممنوع است. اگرچه سیاست‌های چندین کشور با توانایی پرتاب ماهواره که عضو پیمان منع گسترش جنگ‌افزارهای هسته‌ای نیستند و سابقه بدی در افشای جنگ افزارهای خود دارند، و به ویژه، گرایش به دوگانگی هسته‌ای دارند ممکن است بر چگونگی پیشبرد این پیمان تاثیر بگذارد.

در سال ۲۰۱۷ (میلادی) گزارش «تازِش صوتی» کارکنان ماموریت‌های دیپلماتیک آمریکا در کوبا، منع کاربرد جنگ‌افزارهای فضایی را بار دیگر مورد توجه قرار داد.

انحراف اجسام نزدیک به زمین و واکنش در زمان سانحه

انجمن کاشفان فضا با همکاری بنیاد B612 به کارشناسان تیم واکنش ۱۴ در کمیته سازمان ملل در امور استفاده صلح‌آمیز از فضا به ردیابی و انحراف اجسام نزدیک زمین کمک می‌کند. از سال ۲۰۰۱ (میلادی) بسیاری از اعضای انجمن کاشفان فضا و بنیاد B612 برای انجام واکنش درست و به موقع در زمان سانحه و چگونگی انحراف شهاب‌سنگ‌ها با این کمیته کار می‌کنند.[5] بر اساس گفته‌های یکی از بازنشسته‌های بنیاد B612 در سال ۲۰۱۳ (میلادی) هیچ کشوری در جهان، برنامه یا سازمان مشخصی برای حفاظت از مردم خود در رویارویی با برخورد شهاب‌سنگ ندارد.[6]

در اکتبر ۲۰۱۳ این کمیته، چند راه حل تأییدشده را برای رویارویی با برخورد شهاب‌سنگ را اعلام کرد. یکی از این راه‌ها شامل تشکیل یک شبکه بین‌المللی اخطار شهاب‌سنگ می‌شود تا مرکز مشخصی برای به همرسانی اطلاعات مربوط به هر جرم آسمانی شناخته شده خطرناک در آینده باشد. همچنین یک گروه مشاور برنامه‌ریزی مأموریت‌های فضایی سازمان ملل، وظیفه به همرسانی مطالعات مربوط به فناوری‌های ساخته شده برای انحراف اجسام فضایی و امکان‌پذیری عملی آن‌ها را بر عهده دارد. این موضوع به این خاطر است که ایجاد انحراف، نیاز به پیش‌بینی دقیق مسیر حرکت شهاب‌سنگ و نقطه برخورد آن با زمین (حتی در کشورهایی که با این گروه کار نمی‌کنند) را دارد. این پیگیری تا زمانی که مسیر شهاب‌سنگ تغییر کند ادامه می‌یابد.[7]

دفتر سازمان ملل، جامعه جهانی را به برداشتن گام‌های مهم در این راستا تشویق می‌کند. این گام‌ها شامل موارد زیر می‌شوند:[8]

  • سیاست‌گذاران کشورها، خود را با جدیدترین قوانین سازمان ملل که از سوی سفیران این سازمان اعلام می‌شود هماهنگ کنند.
  • دولت هر کشوری اقدام به طراحی برنامه جامع رویارویی با خطر برخورد نماید و منابع مالی لازم را به آن اختصاص دهد. همینطور نماینده‌ای را برای ایجاد ارتباط شفاف با شبکه بین‌المللی اخطار شهاب‌سنگ با کشورهای آسیب دیده تعیین کنند.
  • دولت‌ها از تلاش‌های انجمن کاشفان فضا و بنیاد B612 حمایت کنند تا اجرام آسمانی تهدیدکننده (که تعداد آن‌ها حدود یک میلیون تخمین زده شده) را بوسیله قرار دادن یک رصدخانه فضایی شناسایی کنند.
  • کشورهای عضو برای انجام یک رزمایش تا ده سال آینده در کنار یکدیگر جمع شوند.

اعضا

این پیمان بر اساس قطعنامه ۱۳۴۸ (۱۳) مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۱۳ دسامبر ۱۹۵۸ (میلادی) توسط ایران، آرژانتین، استرالیا، بلژیک، برزیل، کانادا، چکسلواکی، فرانسه، هند، ایتالیا، ژاپن، مکزیک، لهستان، اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی، جمهوری متحد عربی، بریتانیا، ایرلند شمالی و ایالات متحده آمریکا امضا شده و رسمیت یافت.[1]

تا سال ۲۰۱۷ (میلادی) ۸۷ کشور جهان به کمیته سازمان ملل در امور استفاده صلح‌آمیز از فضا پیوسته‌اند. این کمیته یکی از بزرگترین کمیته‌های مجمع عمومی سازمان ملل متحد است.[9]

پانویس

  1. "History". United Nations Office for Outer Space Affairs.
  2. "Scientific and Technical Subcommittee". United Nations Office for Outer Space Affairs.
  3. "Legal Subcommittee Sessions". United Nations Office for Outer Space Affairs.
  4. Status of International Agreements relating to activities in outer space as at 1 January 2012
  5. Astronauts and Cosmonauts Call for Global Cooperation on Asteroid Threat, Earth & Sky website, October 28, 2013. Retrieved August 4, 2014.
  6. O'Neill, Ian. United Nations to Spearhead Asteroid Deflection Plan, شبکه تلویزیونی دیسکاوری website, October 28, 2013. Retrieved August 4, 2014.
  7. Aron, Jacob. UN Sets Up Asteroid Peacekeepers to Defend Earth, نیو ساینتیست website, October 28, 2013. Retrieved August 4, 2014.
  8. Netburn, Deborah. UN Aims to Fight Asteroids, Creates a Global Warning Network, Los Angeles Times, October 28, 2013. Retrieved August 4, 2014.
  9. "Committee on the Peaceful Uses of Outer Space: Membership Evolution". United Nations Office for Outer Space Affairs.

منابع

پیوند به بیرون

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.