موبی دیک

موبی‌دیک: شخصیت اصلی که یک نهنگ عنبر غول‌آسا است و مسلماً ضدقهرمان اصلی رمان.

اسماعیل: اسماعیل، تنها کسی است که از خدمهٔ پکوئود نجات پیدا می‌کند و راوی داستان است. به عنوان شخصیت او چند سال جوان‌تر از راوی است. داستان به علت آن‌که راوی داستان است به او متکی است اما او در داستان نقش جزئی و کوچکی دارد. نامش نمادی از یتیم‌ها، تبعیدشدگان و طرد شدگان اجتماعی است.[6]

ایهب: ناخدای ظالم کشتی پکوئود است و به خاطر امیال شخصی خود کشتی را به سمت کشتن موبی‌دیک، والی که در سفرهای دریایی پیشین در سواحل ژاپن او را مجروح کرده‌است. می‌برد. او در نهایت با وسواس خود در تعقیب موبی‌دیک تمام خدمه (به جز اسماعیل) را به کام مرگ می‌فرستد.

راوی که خودش را اسماعیل می‌نامد از منهتن برای پیوستن به کشتی شکار نهنگ به نیوبدفورد آمده‌است. مهمان‌خانه‌ای که او به آن مراجعه می‌کند بسیار شلوغ است و او مجبور می‌شود یک تخت را با مردی خالکوبی‌شده به نام کویکوئگ از پلی‌نزی شریک شود. این مرد یک زوبین‌انداز است و پدرش پادشاه جزیرهٔ روکوووکو می‌باشد. صبح روز بعد اسماعیل و کویکوئگ به خطبهٔ پدر ماپل دربارهٔ یونس گوش فرا می‌دهند و سپس راهی نانتاکت می‌شوند. اسماعیل با صاحبان کشتی پکوئود، بیلداد و پلگ قرارداد امضا می‌کند. پلگ دربارهٔ ناخدا ایهب می‌گوید: «این ناخدا ایهب آدم بزرگمنش بی‌خدای خدامانندی است» که با این اوصاف «احساسات انسانی خود را دارد». صبح روز بعد آن‌ها با کویکوئگ نیز قرارداد امضا کردند. مردی به نام الیاس پیشگویی می‌کند که اگر اسماعیل و کویکوئگ به ایهب بپیوندند به سرنوشتی وخیم دچار می‌شوند. در حالی‌که مایحتاج در کشتی بارگیری می‌شوند چهره‌هایی سایه‌وار سوار کشتی می‌شوند. در یک روز سرد کریسمس، پکوئود بندر را ترک می‌کند.

اسماعیل دربارهٔ ستولوژی (تقسیم‌بندی جانورشناسانه و تاریخ طبیعی وال‌سانان) و خدمهٔ کشتی توضیح می‌دهد. نایب اول کشتی مردی سی‌ساله به نام استارباک است، از اهالی نانتاکت و پیرو مذهب کواکر با طرز فکر واقع‌گرایانه و کویکوئگ را به عنوان زوبین‌انداز در کنار خود دارد. نایب دوم کشتی استاب نام دارد از اهالی دماغهٔ کاد است؛ مردی لاقید و شوخ‌طبع که تاشتگو، مردی مغرور و سرخ‌پوستی اصیل را به عنوان زوبین‌انداز در کنار خود دارد. نایب سوم فلاسک است؛ مردی کوتاه‌قد و قوی‌بنیه که داگو، آفریقایی بلندقد ساکن نانتاکت، زوبین‌انداز اوست.

هنگامی‌که بالاخره ایهب بر عرشهٔ انتهای کشتی ظاهر می‌شود اعلام می‌کند که هدف او انتقام از نهنگ سفیدی است که باعث قطع شدن پای او از زانو به پایین و استفاده‌اش از پای مصنوعی ساخته‌شده از استخوان نهنگ شده‌است. او وعده می‌دهد به اولین شخصی که بتواند موبی‌دیک را ببیند یک دابلون (سکهٔ طلای اسپانیایی) که به تیرک دکل میخ کرده، می‌دهد. استارباک معترض می‌شود که آن‌ها برای گرفتن انتقام او به این سفر نیامده‌اند و هدف آن‌ها سود کردن است. هدف ایهب انگار طلسم مرموزی بود که بر اسماعیل تأثیر گذاشت: «آن جنگ سوزان اهب به نظرم جنگ خود من شده‌بود». به جای دور زدن دماغه هورن، ایهب به سمت منطقه‌ای استوایی در اقیانوس آرام در آفریقای جنوبی رفت. یک بعدازظهر، در حالی‌که اسماعیل و کویکوئگ در حال بافتن بوریا بودند، تاشتگو یک نهنگ عنبر می‌بیند. بلافاصله پنج چهرهٔ مخفی شده که ایهب به عنوان خدمهٔ کشتی خود آورده بود پدید آمدند. فتح‌الله، رهبر آن‌ها پارسی بود. وی همچنین زوبین‌انداز ایهب به حساب می‌آید. تعقیب آن‌ها بی‌فایده است.

موبی‌دیک

در جنوبی‌ترین نقطهٔ دماغه امید نیک، اولین دیدار از نه دیدارشان با کشتی‌های دیگر را انجام می‌دهند. آن‌ها به کشتی گونِی برخوردند و ایهب از او پرسید که آیا وال سفید را دیده‌اند. هنگامی که ناخدای کشتی گونی در صدد پاسخ گفتن برآمد شیپورش به نحوی به درون دریا می‌افتد. اسماعیل توضیح می‌دهد که ایهب به علت اشتیاقی که برای موبی‌دیک داشت برخلاف رسوم دیدارهای دریایی به سمت آن‌ها حرکت کرد، که در این رسومات ناخدایان در یک کشتی ملاقات می‌کنند و نایبان اول در کشتی دیگر. دومین دیدارشان با کشتی تاون‌هو، کشتی شکار نهنگی از نانتاکت بود که در آن داستانی پنهانی که نشان‌دهندهٔ عدل الهی است توسط ملوانان آن به تاشتگو گفته می‌شود که تنها بین خدمهٔ پکوئود نقل می‌شود. ملوانان شورش‌گری از نایب ستمگر کشتی، رادنی، شلاق می‌خورند و هنگامی که نایب تاون‌هو موبی‌دیک را تعقیب می‌کند به دریا می‌افتد و توسط نهنگ کشتی می‌شود.

اسماعیل از تصویر نهنگ گریز می‌زند و بریت (غذای میکروسکوپی نهنگ‌ها)، سرپاور (پس از آن‌که داگو با تشخیص دادن سرپاور غول به جای نهنگ سفید باعث به دریا انداخته‌شدن چهار قایق شد) و ریسمان‌های شکار نهنگ را توضیح می‌دهد. روز بعد، در اقیانوس هند، استاب یک نهنگ عنبر را می‌کشد و همان شب فلیس، سرآشپز سیاه‌پوست پکوئود برای او یک استیک نادر نهنگ را آماده می‌کند. فلیس برای کوسه‌هایی که به طمع لاشهٔ نهنگ بسته‌شده به کشتی آمده بودند، سخنرانی کرد. او به نهنگ‌ها می‌گوید هر چند طبعشان حریص است اما آن‌ها باید بر آن فائق بیایند. لاشهٔ نهنگ که آماده شد سرش را می‌برند و بشکه‌های نفت را از آن استخراج می‌کنند. برخورد بعدی پکوئود با کشتی جروبوم است، که نه تنها نایب اول خود را در نبرد با موبی‌دیک از دست داده‌است بلکه در این لحظه دچار بیماری طاعون گشته است. لاشهٔ نهنگ هنوز در دریا قرار دارد. کویکوئگ بر لاشه سوار شده و خود را به کمربند اسماعیل می‌بندد به‌طوری‌که مانند دوقلوی به‌هم‌چسبیده به نظر می‌رسند. استاب و فلاسک یک نهنگ شکار را می‌کشند و آن را به تیرک مقابل تیرکی که نهنگ عنبر به آن بسته شده، می‌بندند. اسماعیل سرشان را از لحاظ فلسفی مقایسه می‌کند: نهنگ شکار طرفدار جان لاک و رواقیون است و نهنگ عنبر به عنوان پیرو امانوئل کانت و افلاطون. تاشتگو از محل بریده‌شدهٔ سر نهنگ وارد می‌شود و سطل‌ها را از روغن پر می‌کند. او به درون سر سقوط می‌کند و سر از تیرک کشتی به درون دریا سقوط می‌کند. کویکوئگ بلافاصله پشت سر او شیرجه زد و او را با شمشیرش نجات داد.

در دیدار بعدی پکوئود با کشتی عذرا از برمن برخورد می‌کند. هر دو کشتی به صورت هم‌زمان یک نهنگ را رویت می‌کنند که برندهٔ این نبرد پکوئود است. سه زوبین‌انداز نیزه‌هایشان را در بدن نهنگ فروکردند. لاشه غرق می‌شود و کویکوئگ به سختی خود را نجات می‌دهد. دیدار بعدی پکوئود با کشتی شکار نهنگ فرانسوی به نام روزباد است که خدمه‌اش به عنبری که در لاشهٔ بیمار نهنگ همراهشان وجود دارد توجه نمی‌کنند. استاب نهنگ را از چنگ آن‌ها درمی‌آورد اما ایهب فرمان حرکت را می‌دهد. در روزهای بعد، در برخورد با یک نهنگ نیزه‌خورده، پیپ، پسری سیاه‌پوست و کوچک از آلاباما، آرامش خود را از دست می‌دهد و از قایق به داخل آب می‌پرد. در هنگام پریدن به دریا به طنابی که به نهنگ متصل است گرفتار می‌شود و باعث می‌شود که شکارچیان پکوئود طناب را ببرند. استاب با عصبانیت به پیپ دستور می‌دهد که در قایق بماند اما پیپ بار دیگر از قایق بیرون می‌پرد و در دریای بی‌کران تنها می‌ماند و هنگامی که نجاتش می‌دهند او به جنون گرفتار می‌شود.

روغن نهنگ عنبر یخ می‌زند و باید دوباره به حالت مایع فشرده بازگردد بنابراین چربی‌ها را بر روی عرشه می‌جوشانند. روغن‌های گرم‌شده را داخل چلیک‌هایی می‌ریزند و سپس در کشتی انبار می‌شود. پس از انجام عملیات عرشه باید تمیز شود. سکهٔ میخ شده به دیرک، سه قله از آند را نشان می‌دهد که بر فراز یکی لهیب آتش، بر فراز یکی برج و بر فراز دیگری کلاغ آوازه‌خوان مشاهده می‌شد. ایهب دست از نگاه کردن به سکه برداشت و طرح سکه را برای خود به عنوان استحکام و پایداری، انرژی آتشفشانی و پیروزی تفسیر کرد. استارباک قلهٔ بلندتر را به عنوان شاهدی بر تثلیث در نظر می‌گیرد. استاب به قوس زودیاک بر کوه‌ها توجه می‌نماید و فلاسک هیچ ارزش نمادینی در آن نمی‌یابد و پیپ فعل «نگاه کردن» را صرف می‌کند.

کویکوئگ

دیدار بعدی پکوئود با کشتی ساموئل اندربی از لندن است که توسط بومر کاپیتانی می‌شود؛ شخصی که بازویش را در نبرد با موبی‌دیک از دست داده‌است. با این اوصاف او هیچ کینه‌ای نسبت به نهنگ به دل ندارد و نگاهش مانند یک بداندیش نیست. ایهب دیدار را با دویدن به سمت کشتی خودش تمام می‌کند. راوی حال دربارهٔ سه موضوع بحث می‌کند: ۱- موجودی شکارچیان نهنگ ۲- مسیر رودخانه‌ای در جزیرهٔ اشکانی که در آن اسکلت و فسیل نهنگ برای اندازه‌گیری بسیار است. ۳- احتمالی کم شدن اندازه نهنگ و امکان انقراض لویاتان‌ها.

هنگام ترک ساموئل اندربی، ایهب پای مصنوعی خود را می‌شکند و به نجار سفارش می‌دهد تا پای دیگری برای او بسازد. استارباک، ایهب را از نشت روغن از کشتی آگاه می‌کند. ایهب با بی‌میلی به زوبین‌اندازان دستور می‌دهد تا وضعیت بشکه‌ها را بررسی نمایند. کویکوئگ تمام روز را در زیر کشتی با مشقت دنبال نقطهٔ نشت می‌گردد سپس سرمای شدیدی گرفتارش می‌کند و به حد مرگ تب می‌کند. نجار برای او که از تدفین در دریا می‌ترسد، می‌سازد. کویکوئگ برای اندازه‌اش آن را امتحان می‌کند و به همراه پیپ گریه می‌کند و بر طبل خود می‌کوبد، سپس می‌ایستد و خود را ترسو خطاب می‌کند در حالی که او کویکوئگ را برای جان‌سختی‌اش تحسین می‌کند. اما کویکوئگ قوت می‌یابد، به‌طور خلاصه بهبود می‌یابد، روی پای خودش می‌ایستد و سلامت خود را بازمی‌یابد. از این پس او از تابوتش به عنوان صندوقچه یدکی استفاده می‌کند.

پکوئود راه شمال شرقی به سمت فورموسا، در اقیانوس آرام را پیش می‌گیرد. ایهب با یکی از سوراخ‌های بینی‌اش بوی مُشک را از سمت جزایر باشی، و با دیگری نمک دریایی که موبی‌دیک در آن شنا می‌کند را حس می‌کند. ایهب به پرت می‌رود و با یک کیسه نعل اسب بازمی‌گردد و از آهنگر می‌خواهد با آن‌ها یک نیزهٔ مخصوص درست کند و با ذوب کردن تیغ‌هایی که از پرت آورده برای نیزه خار درست کند. ایهب از کویکوئگ، تاشتگو و داگو می‌خواهد نیزه را در خون آبدیده کنند.

دیدار بعدی پکوئود با بچلر، کشتی نانتاکتی که با انبارهای پر از روغن نهنگ عنبر به سمت خانه می‌روند. آن زمان و پس از آن، پکوئود کمتر از آن‌ها موفق بوده‌است. در یکی از آن شب‌ها در قایق وال‌گیری، فتح‌الله پیش‌بینی می‌کند که ایهب تابوت و نعش‌کشی نخواهد داشت، در حالی که ایهب پیش از مرگ باید دو نعش‌کش را بر این دریا ببیند که یکی نباید به دست انسان میرا ساخته شده‌باشد و دیگری باید چوبی که آن نعش‌کش از آن ساخته شده‌است در آمریکا روئیده‌باشد و او تا پایان عمرش بلد ایهب خواهد ماند و تنها حشیش می‌تواند او را بکشد.

همان‌طور که پکوئود به استوا نزدیک می‌شود، ایهب اسطرلاب خود را سرزنش می‌کند که تنها به او می‌گوید حال کجا هستند و نمی‌گوید در آینده کجا خواهند بود. ایهب آن را به عرشه می‌کوبد. همان عصر یک توفند شدید به کشتی حمله می‌کند. رعد و برق به تیرک کشتی می‌خورد و جایگاه سکهٔ اسپانیایی و نیزهٔ ایهب را به آتش می‌کشد. ایهب برای روح آتش سخنرانی می‌کند و رعد و برق را نشانه‌ای بدشگون از حضور موبی‌دیک می‌داند. استارباک رعد و برق را به عنوان یک هشدار می‌بیند و وسوسه می‌شود تا با یک تپانچه به ایهب در حال خواب شلیک کند. فردا صبح او می‌بیند که قطب‌نما توسط رعد و برق از کار افتاده‌است و ایهب توسط یک نیزه، یک پتک و یک سوزن بادبان‌ساز یک قطب‌نمای دیگر می‌سازد. او دستور داد سرعت‌سنج را بکشند.

پکوئود حال جنوب را پیش می‌گیرد به سمت موبی‌دیک. یک مرد از تیرک به کشتی می‌افتد. حال کویکوئگ پیشنهاد می‌دهد که تابوت زائدش را برای یک جسد شناور جدید به کار گیرند. استارباک به نجار دستور می‌دهد که نجار به دقت تابوت را بپوشاند و مسدود کند. صبح روز بعد، کشتی برخورد کوتاهی با کشتی ریچل که توسط ناخدا گاردنر از نانتاکت فرماندهی می‌شود، دارد. ریچل به دنبال بازماندگان یک قایق شکار نهنگ که به دنبال موبی دیک رفته بود، می‌گردد. در میان گم‌شدگان پسر کم سن‌وسال گاردنر نیز حضور دارد. ایهب درخواست پیوستن به گروه جستجو را رد می‌کند. بیست و چهار ساعت یک روز را ایهب بر عرشه قدم می‌زند و فتح‌اللٓه مانند سایه به دنبال اوست. ناگهان یک پرندهٔ دریایی کلاه پوست ایهب را برمی‌دارد و با آن پرواز می‌کند. پکوئود برای نهمین و آخرین بار با کشتی دیلایت برخورد می‌کند که به سختی آسیب دیده‌است و پنج خدمهٔ آن توسط موبی‌دیک کشته‌شده‌اند. ناخدای آن فریاد می‌زند نیزه‌ای که بتواند نهنگ سفید را از بین ببرد هنوز ساخته نشده‌است اما ایهب با اعتماد به نیزهٔ مخصوص خود دستور می‌دهد کشتی رو به جلو برود. ایهب نظرش را با استارباک درمیان می‌گذارد. ایهب دربارهٔ زن و فرزندش صحبت می‌کند و خود را یک احمق می‌نامد که چهل سال وقتش را بر روی شکار نهنگ صرف کرده‌است و ادعا می‌کند که می‌تواند فرزند خودش را در چشمان استارباک ببیند. استارباک سعی می‌کند ایهب را متقاعد کند که به نانتاکت بازگردند تا هر دو بتوانند خانواده‌های خود را ببینند اما ایهب به سادگی عرشه را طی می‌کند و کنار فتح‌اللٓه می‌ایستد.

آخرین نبرد

در اولین روز تعقیب، ایهب بوی نهنگ را حس می‌کند، از تیرک بالا می‌رود و موبی‌دیک را می‌بیند. او می‌گوید که سکهٔ اسپانیایی برای خودش می‌باشد و دستور می‌دهد همهٔ قایق‌ها به جز قایق استارباک را به آب بیندازند. نهنگ قایق ایهب را گاز می‌گیرد و ناخدا را از آن بیرون می‌اندازد و خدمه را متفرق می‌کند. در دومین روز تعقیب، ایهب، استارباک را مسئول کشتی می‌کند. موبی‌دیک سه قایقی که او را دنبال می‌کنند را به تراشه تبدیل می‌کند و طناب‌هایشان را به هم می‌پیچد. ایهب نجات پیدا می‌کند اما پای مصنوعی او و فتح‌اللٓه را از دست می‌دهد. استارباک به ایهب التماس می‌کند که از این کار دست بکشد اما ایهب قول می‌دهد که نهنگ سفید را به قتل می‌رساند. در سومین روز تعقیب، ایهب موبی‌دیک را هنگام ظهر می‌بیند، کوسه‌ها نیز پیدا می‌شوند. ایهب بار دیگر قایقش را برای بار آخر به آب می‌اندازد و استارباک را در کشتی می‌گذارد. موبی‌دیک دو قایق را از بین می‌برد. جنازهٔ فتح‌اللٓه هنوز به بدن نهنگ طناب‌پیچ شده‌است؛ بنابراین موبی‌دیک از دریا خارج می‌شود تا پیشگویی فتح‌اللٓه را نشان دهد. ایهب برنامه دارد تا نیزه‌اش را به پهلوی نهنگ بزند. موبی‌دیک قایق‌ها را می‌شکند و مردان را داخل آب می‌اندازد. تنها اسماعیل نجات پیدا می‌کند. نهنگ این‌بار به پکوئود ضربه می‌زند. ایهب آن هنگام در می‌یابد که کشتی‌اش تابوتی است که از چوب‌های آمریکا ساخته شده‌است و فتح‌اللٓه در پیشگویی خود گفته بود. نهنگ به سمت ایهب بازمی‌گردد تا دوباره به او حمله کند. طناب دور گردن ایهب حلقه می‌زند و نهنگ بار دیگر شنا می‌کند و ایهب را با خود پایین می‌کشد. تابوت کویکوئگ تنها چیزی می‌ماند که پس از گرداب حاصل از غرق شدن کشتی پکوئود باقی می‌ماند. اسماعیل یک روز کامل را بر آن شناور می‌ماند و سپس توسط کشتی ریچل که هنوز دنبال ملوانان خود می‌گردد، نجات داده می‌شود.

یکی از نخستین منتقدان دورهٔ احیای ملویل ادوارد مورگان فورستر بود که در سال ۱۹۲۷ اظهار داشت: «موبی‌دیک سرشار از معانی است؛ معنی آن یک مسئله متفاوت است.»[21] همچنان او آواز روحانی را یک ضرورت در کتاب می‌بیند، که در زیر اعمال و اخلاقیات جریان دارد.[22]

برایانت و اسپرینگر، ویراستار، اشاره می‌کنند که مضمون اصلی آن ادراک است، سختی دیدن و فهمیدن، که واقعیتی عمیق و حقیقت است که کشف آن سخت می‌باشد. ایهب توضیح می‌دهد که شیطان مانند تمام چیزهای دیگر با لباس مبدل ظاهر می‌شود: «همه اشیا چیزی جز نقاب‌های مقوایی نیستند.» و ایهب مشخص می‌کند «اگر انسان می‌زند از میان نقاب می‌زند. زندانی چگونه می‌تواند جز با گذر کردن از دیوار به بیرون دست یابد؟ برای من آن نهنگ سفید همان دیوار است» (فصل ۳۶). این مضمون در رمان نفوذ کرده‌است. شاید هرگز به آن میزان که در «اشرفی طلا» (فصل ۹۹) به آن تأکید شده به آن تأکید نشده‌است. جایی که هر کدام از خدمه با ادراکات خود به اشکال روی سکه می‌نگرند. بعدها در ویرایش آمریکایی ایهب هنگامی که به اعماق آب خیره می‌شود هیچ نشانه‌ای از نهنگ نمی‌یابد (فصل ۱۳۳). در حقیقت موبی‌دیک بعد از آن به سمت او شنا می‌کند.[23] نکته این نیست که ایهب نهنگ را مانند یکی شی درک می‌کند، بلکه ایهب نهنگ را به عنوان یک نماد از آنچه انجام می‌دهد درک می‌نماید.[23]

دلبانکو زندگینامه‌نویس ملویل به مسئله نژادی در موبی‌دیک اشاره می‌کند و به مثالی برای یافتن حقیقت در لایه‌های زیرین استناد می‌کند. تمام نژادها در میان خدمه پکوئود موجود است. اگرچه اسماعیل در ابتدا از کویکوئگ هراس دارد اما بعد با خود می‌اندیشد که خوابیدن با یک آدم‌خوار هوشیار بهتر از خوابیدن با یک مسیحی مست است.[24] ممکن است برای کتاب‌های قرن نوزده آمریکا به ندرت پیش بیاید که یک چهرهٔ سیاه غیر برده ذکر شود، برده‌داری مکرراً تکرار می‌شود. این نژاد با پیپ، مستخدم خردسال سیاه‌پوست کامل می‌شود.[25] هنگامی که پیپ تقریباً غرق شده‌است، ایهب از رنج و عذاب او خالصانه متأثر می‌گردد. مؤدبانه به پیپ دربارهٔ یک آگهی برده فراری می‌گوید.[26]

هنوز ملویل راه حل‌های آسان پیشنهاد نمی‌دهد. اسماعیل و کویکوئگ رابطهٔ دوستانه‌ای با هارمونی نژادی تشکیل می‌دهند در فصل چهلم در هم می‌شکند.[27] پنجاه فصل بعد پیپ پس از آن‌که به او تذکر داده می‌شود که ارزشش به عنوان یک برده از یک نهنگ کمتر است دچار مشکلات روحی می‌شود. «پیپ تبدیل به وجدان کشتی می‌شود».[28] چشم‌انداز او از مالکیت یک مثال دیگر از کشمکش‌های روحی اوست. در فصل ۸۹، اسماعیل مفهوم ماهی بسته و ماهی رها را تفسیر می‌کند، که حق مالکیت را به کسانی که ماهی یا کشتی رها شده را تصاحب می‌کنند، می‌دهد.[29]

یک فهرست ناقص از زبان موبی‌دیک توسط برایانت و اسپرینگر تشکیل شده‌است که شامل «دریانوردی، انجیلی، هومری، شکسپیری، میلتونی و زیست‌شناسانه» می‌باشد و سبک او را «متجانس، خیال‌پردازانه، غیرمصطلح، تلمیحی و با استفاده از زبان محاوره» است. ملویل امکانات گرامر را امتحان کرده‌است، نقل‌قول‌هایی از محدوده‌های مشهور یا گمنام آورده‌است و میان نثر ساده و فصیح در نوسان است. نمایشگاه‌های فنی، اصطلاحات ملوانی، حدس و گمان‌های عارفانه و پیشگویی‌های طوفانی.[30]

واژگان پرشمار کار می‌توانست به استراتژی‌هایی که مفرداً یا در ترکیب‌ها به کار رفته است، منکوب شود. اول، اصلاح واژگان مثل «لویاتانیسم[31] و بزرگ کردن واژگان اصلاح‌شده.[32] دو، استفاده از کلمات موجود با کاربردی جدید. سه، کلمات تخصصی زمینه‌های مختلف. چهار، استفاده از ترکیبات جدید اسم-صفت. پنج، استفاده از اصلاحات وصفی برای تأکید و تقویت انتظاراتی که از خواننده دارد.[33]

سبک مشخصهٔ عناصر نوع دیگری پژواک‌ها و مفاهیم فرعی‌است.[34] دلیل این هم پیروی ملویل از سبک متمایزش است و هم عادت همیشگی او در استفاده از منابع برای شکل دادن کار خویش. سه منبع او در این کار انجیل، شکسپیر و میلتون می‌باشد.[35]

عنصر سبکی قابل ذکر دیگر فصاحت چند مرحله‌ای آن است که ساده‌ترین آن «سبک نمایشی نسبتاً ساده» می‌باشد که شاهد بسیاری از فصول ستولوژیک می‌باشد. اگرچه بسیاری از آن‌ها به ندرت پایدارند و بیشتر به عنوان منتقل‌کننده میان سطوح پیچیده خدمت می‌نمایند. یکی از این سطح شاعرانه فصاحت که بزانسان آن راه بهترین نمونه می‌داند در تک‌گویی ایهب در عرشهٔ دوم است که می‌تواند به عنوان یک شعر منثور قلمداد شود. ریتم به همان میزان که کنترل شده‌است، به همان میزان احتمالاً برای نثر است.[36] مرحله سوم لفاظی زبان ویژه است و مشکل است به عنوان شعر فرم خالصی داشته باشد. مثال‌های این سطح تداوم زبان عالی استاب می‌باشد. مانند تشویق خدمه قایقرانی با ریتم سخنرانی خود. چهارمین و آخرین ترکیب باشکوه عناصر است.

این کتاب نخستین بار توسط علی اصغر محمدزاده در سال ۱۳۳۵ و بار دیگر به‌قلم پرویز داریوش، به فارسی ترجمه و توسط انتشارات امیرکبیر به‌چاپ رسید. این انتشارات به تازگی تلخیص جدیدی از موبی‌دیک را به قلم محمد طلوعی در مجموعه «خلاصه رمان‌های برجسته» خود منتشر کرده‌است.این کتاب همچنین با ترجمه صالح حسینی از سوی نشر نیلوفر منتشر شده است. در نسخهٔ بریتانیایی ملویل کلمه کشف‌کردن را به درک کردن تغییر داده‌است. در واقع، ادراک چیزی‌است که باعث می‌شود ما اشکال را آن طور که وجود دارند ببینیم.