غلامرضا کیوان سمیعی

دوران کودکی و نوجوانی را در کرمانشاه مشغول تحصیل بود، همزمان تحصیل در دبیرستان به فراگیری عربی و دروس حوزوی پرداخت معلم وی در این رشته سید محمد میبدی از علمای ساکن کرمانشاه بود.[1] سپس به قم رفت و نزد سید محمد حجت کوه‌کمری و محمدعلی شاه‌آبادی به فراگیری دروس حوزوی مشغول گردید. بعد از چند سال عازم تهران گردید و از محضر شیخ عبدالله حائری (رحمت علیشاه) و بخصوص عباسعلی کیوان قزوینی استفاده فراوان برد.

بعد از چهار سال از تهران مجدداً عازم کرمانشاه شد و در درس حیدرقلی خان سردار کابلی حاضر می‌شد. بنا به گفته خودش تقریباً تمام اقطاب و سر سلسله‌های مشایخ صوفیه را از نزدیک دیده و گفتگو کرده بود ولی نتوانسته بود به هیچ‌یک دست ارادت بدهد.[2] بعد از بازگشت به کرمانشاه در بانک کشاورزی استخدام شد و مدت ۳۰ سال امور حقوقی بانک را عهده‌دار بود. غلامرضا کیوان سمیعی در پی ابتلاء به سرطان حنجره در ۴ خرداد ۱۳۷۲ درگذشت و در قطعه مقبرةالشعرا، بهشت زهرا به خاک سپرده شد.[3]

گزیده‌ای از اشعار کیوان سمیعی به نام راز دل منتشر شده است. این دفتر غزلیات و قصاید وی را در برمی گیرد. سمیعی که در شعر کیوان تخلص می‌کند در غزل مسائل تعلیمی و فلسفی را نیز وارد می‌کند. با این حال کلامش ساده است و از لحن غنایی هم به دور نیست. اما قصاید او بیشتر به حال و هوای قصاید سنتی نزدیک است و در آن‌ها اصطلاحات علمی و تبعیت از اشعار شعرای ادبیات عرب هم دیده می‌شود.[4]

بعضی از آثار وی عبارتند از:

• اوراق پراکنده شامل پنج جلد مطالب عرفانی و ادبی و اجتماعی.
• شرح لاهیجی گلشن راز مقدمه مفصلی بر شرح لاهیجی گلشن راز.
• شرح حال طبیب اصفهانی
• زندگانی حیدرقلی سردار کابلی
• مقدمه بر اوصاف الاشراف خواجه نصیر طوسی

ومقالات و نوشته‌های دیگر .[5]

علی خامنه‌ای، کیوان سمیعی را در مهر ۱۳۹۰ با محمد قزوینی مقایسه کرد.