زبان‌های بنگلادش
زبان‌های بنگلادش (انگلیسی: Languages of Bangladesh) شامل تمام زبان‌های این کشور است. زبان ملی، زبان بنگالی، براساس ماده سوم قانون اساسی بنگلادش، تنها زبان رسمی بنگلادش است. ۹۸ درصد از بنگلادشی‌ها به زبان بنگالی (از جمله گویش‌ها) به عنوان اولین زبان صحبت می‌کنند و تنها کشور یک زبانه در آسیای جنوبی است. قانون در سال ۱۹۸۷ استفاده از زبان بنگالی را در همه امور دولت جز در موارد روابط خارجی، اجباری کرد. بومیان شمال و جنوب شرقی بنگلادش با زبان‌های بومی متنوعی صحبت می‌کنند.
| زبان‌های بنگلادش | |
|---|---|
 | |
| رسمی | زبان بنگالی |
| ملی | زبان بنگالی |
| منطقه‌ای | Unofficial زبان چیتاگونی، زبان سیلهتی، زبان رنگپوری |
| اقلیتی | زبان بیشنوپریا مانیپوری، زبان چاکما، زبان هاجونگ، Tangchangya، زبان سادری، کهاسی, Koda, Mundari, Pnar، زبان سانتالی، War-Jaintia, Kurukh, Sauria Paharia, A'Tong, Chak, Chin, Asho, Bawm, Falam, Haka, Khumi, Koch, گارو, Megam، زبان مانیپوری، Mizo, Mru, Pangkhua, Rakhine/Marma, Kok Borok, Riang , Tippera و Usoi |
| مهاجران | زبان بیهاری • • زبان روهینگیا • زبان اردو |
| خارجی | زبان عربی، زبان انگلیسی، زبان هندی و زبان هندوستانی |
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Languages of Bangladesh». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱ ژانویه ۲۰۲۰.
پیوند به بیرون
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ زبان‌های بنگلادش موجود است. |
| زبان رسمی | |
|---|---|
| زبان نیمه‌رسمی | |
| هندواروپایی | |
| چینی-تبتی |
|
| آستروآسیایی |
|
| دراویدی |
|
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.