دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب
دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب (داب) (۱۳۸۶ - ۱۳۸۸) تشکلی از دانشجویان چپ‌گرا در دانشگاه‌های دولتی ایران بود.
| بنیان‌گذاری | ۱۳۸۶ |
|---|---|
| انحلال | ۱۳۸۸ |
| هدف | فعالیت دانشجویی چپ‌گرا |
محدودهٔ فعالیت | ایران |
تأسیس
دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب تا پیش از برگزاری مستقل مراسم روز دانشجو توسط دانشجویان چپ‌گرا در روز ۱۳ آذر ۱۳۸۶، «یک سازمان نبوده» و تنها به «مجموعه‌ای از دانشجویان کمونیست و چپ که حول فعالیت‌های متعدد دانشجویی و سیاسی سازمان یافته بودند»، اطلاق می‌شده‌است.[1] بر اساس مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی تشکل‌های غیر اسلامی امکان فعالیت در دانشگاه‌ها را ندارند.
دستگیری گستردۀ اعضا
در دستگیری گستردۀ فعالان و دانشجویان چپ‌گرا در سال ۱۳۸۶، تعداد زیادی از اعضای این تشکل دستگیر و شکنجه شدند.
انحلال
در ۴ فروردین ۱۳۸۸، بخشی از زیرمجموعهٔ داب به نام «خط بازسازی» پس از یک دوره از اختلافات داخلی، با صدور بیانیه‌ای تحت عنوان «پیش به سوی خودسازمان‌یابی کمونیستی» با نام دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب - خط بازسازی، اعلام کرد «سبک کار پیشین در شرایط کنونی دستاوردی برای جنبش کمونیستی ایران نداشته و بالعکس سرزنده‌ترین و بالنده‌ترین محافل و حلقه‌های ستیز طبقاتی امروز را در اختیار دشمن طبقاتی می‌گذارد. از طرفی با مبارزه علیه انحلال‌طلبی و انفعال مبارزاتی، امر سازماندهی پیشگام دانشجویی را مهم‌ترین وظیفه دوره کنونی می‌دانیم … هیچ فردی که عضویت در سازمان‌های سیاسی موجود را داراست در سازمان‌یابی نوین ما راهی نخواهد داشت. ما سایت www.azady-barabary.com را نه سایت رسمی دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب، بلکه سایت برخی از رفقا می‌دانیم که سیاستی مغایر با این جمع اختیار کرده‌اند و به زودی انتشار ارگان سیاسی-تحلیلی خط خود را آغاز می‌کنیم.».[1]
بهروز کریمی‌زاده و کاوه عباسیان در اردیبهشت ماه ۱۳۸۸ در دو نامهٔ مجزا به دلیل «خروج از ایران و دوری از محیط طبیعی فعالیت دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب»، از فعالیت‌های خود در این مجموعه کناره گرفتند.[2][3]
در پاییز ۱۳۸۸، امین قضایی از اعضای این مجموعه در گفتگو با نشریهٔ اشتراک، فعالیت با نام «دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب» را شکست‌خورده دانسته، اعلام کرد که «دیگر چیزی به نام دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب وجود ندارد».[4]
مرگ اعضا
علیرضا داوودی، سخنگوی دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب دانشگاه اصفهان، در تاریخ ۷ مرداد ۱۳۸۸ در سن ۲۶ سالگی، ۳ ماه پس آزادی از زندان به طرز مشکوکی در بیمارستان خورشید اصفهان درگذشت.[5][6][7][8]
پانویس
- پیش به سوی خودسازمان‌یابی کمونیستی بایگانی‌شده در ۲۱ اکتبر ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine، بیانیهٔ دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب - خط بازسازی، ۴ فروردین ۱۳۸۸
- بهروز کریمی‌زاده (۱۸ اردیبهشت ۱۳۸۸). «نامه به دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب در رابطه با پایان فعالیت‌هایم در مجموعه داب». دریافت‌شده در ۲۷ اردیبهشت ۱۳۸۸.
- کاوه عباسیان (۲۵ اردیبهشت ۱۳۸۸). «نامه‌ای در باب پایان فعالیت‌هایم در قالب "دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب"». نشریهٔ الکترونیکی آزادی بیان. دریافت‌شده در ۲۷ اردیبهشت ۱۳۸۸.
- «چپ دانشجویی؛ گفتگوی اشتراک با امین قضایی». نشریهٔ اشتراک. ۳۰ مهر ۱۳۸۸. دریافت‌شده در ۲۶ آذر ۱۳۸۸.
- از زندان تا مرگ مشکوک (برای علیرضا داوودی)/ نوید خانجانی (کمیته گزارشگران حقوق بشر)
- علیرضا داوودی دانشجوی دانشگاه اصفهان چند ماه پس از آزادی درگذشت بایگانی‌شده در ۳ اوت ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine (خبرنامه امیرکبیر)
- دیدار و گفتگوی اعضای کمیته گزارشگران حقوق بشر با خانوادهٔ علیرضا داوودی (کمیته گزارشگران حقوق بشر)
- گزارشی از شهادت یکی از فعالان دانشجویی اصفهان بایگانی‌شده در ۲۱ اوت ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine (موج آزادی)
پس از اعلام انحلال یا شکست مبارزه در نزد د. ا. ب توسط عده‌ای از فعالین این تشکل کمونیستی دانشجویی ما شاهد خبرهایی مبنی بر زنده ماندن این جریان نه فقط در درون تحولات دانشگاه بلکه حتی خارج از محیط دانشگاه و در فضاهای سیاسی موجود در جامعه بوده‌ایم: ۱. ادامهٔ زندان دانشجوی آزادی خواه وبرابری طلب (محمد پور عبدالله) در زندان قزل حصار ۲. مرگ مشکوک علیرضا داوودی در بیمارستان ۳. ادامهٔ فعالیت‌های خارج از مرزهای ایران توسط کاوه عباسیان و ساخت فیلم اخیر او به نام: تبعید ۴. ادامهٔ صدور احکام ِسنگین زندان و اخراج از دانشگاه به: علی کانطوری، فرهاد حاجی میرزایی، سیامک امین، فرشید فرهادی آهنگران، نسیم سلطان بیگی، و...