داستان عامه‌پسند

در ابتدای فیلم و قبل از تیتراژ، با دو دزد به نام‌های رینگو و یولاندا آشنا می‌شویم که قصد دستبرد زدن به کافی شاپی را دارند. سپس تیتراژ پخش می‌شود.

بعد از تیتراژ و بین تیتراژ و داستان اول، با دو آدمکش حرفه‌ای به نام‌های وینسنت و جولز آشنا می‌شویم که برای به‌دست‌آوردن یک کیف مرموز به یک آپارتمان می‌روند.

در آنجا با برت و دوستش و خدمتکارش، ماروین (که یک سیاه‌پوست است)، آشنا می‌شویم. گویی آن‌ها به مارسلوس والاس (رئیس وینسنت و جولز) خیانت کرده‌اند و بعد از تحویل‌دادن کیف باید مجازات شوند.

جولز دوست برت را می‌کشد، اما قبل از کشتن، خود برت برای او آیاتی از کتاب مقدس را می‌خوانَد و با قبول‌کردن این فرضیه که خود او مردی درستکار است و باید برت را که شیطان است بکشد. (البته این آیات از کتاب مقدس نیستند و فقط دو جمله آخر ان مال کتاب است) او و وینسنت برت را به قتل می‌رسانند و فیلم این صحنه را قطع می‌کند و داستان اول آغاز می‌شود.

جان تراولتا (وینسنت وگا) و اوما تورمن (میا والاس) در صحنه رقص معروف فیلم

داستان با نمایی از بوچ (بروس ویلیس) شروع می‌شود که پیش رئیس، مارسلوس والاس نشسته‌است و در ازای گرفتن مبلغی پول حاضر می‌شود به خواست رئیس در مسابقه بعدی اش شکست بخورد.

سپس فیلم دوباره ادامه داستان وینسنت را می‌گیرد. مارسلوس از وینسنت میخواهد که همسر او، میا را شب به بیرون ببرد تا تفریح کند. وینسنت قبل از بردن میا به بیرون از دوستش لنس مقداری هروئین می‌گیرد. سپس به دنبال میا می‌رود و او را به رستورانی می‌برد. آن‌ها در رستوران با هم می‌رقصند و جایزه‌ای دریافت می‌کنند و وینسنت میا را به خانه می‌رساند. (در داخل خانه رادیو مطلبی دربارهٔ سرقت یک جایزه از یک رستوران اعلام می‌کند که احتمالاً به این معنی است که وینست و میا جایزه را نبرده‌اند بلکه ان را دزدیده‌اند)

وینسنت که مجذوب میا شده است، به توالت می‌رود و در آنجا با خودش عهد می‌کند که دیگر ادامه ندهد. هنگامی که از دستشویی بیرون می‌آید میا را می‌بیند که بر اثر استفاده از کوکائین، اُوِردوز کرده‌است. او میا را پیش لنس می‌برد و با کمک او به قلب میا آدرنالین تزریق کرده و او را نجات می‌دهد. سپس میا را به خانه می‌رساند و از او قول می‌گیرد که این ماجرا را برای کسی بازگو نکند.

بروس ویلیس در نقش بوچ

داستان دوم به بوچ می‌پردازد. داستان از جایی شروع میشود که وقتی بوچ هنوز یک پسر بچه است، روزی یک مرد غریبه به خانه ی او و مادرش می آید که در حقیقت دوست قدیمی پدر بوچ است و به بوچ یک ساعت طلا میدهد که توسط پدر پدربزرگش خریده شده بود و توسط پدربزرگ و پدرش در طی جنگ جهانی دوم و جنگ ویتنام حفظ شده است. سپس بوچ از خواب بیدار میشود و متوجه میشود که وقت مبارزه‌ی بوکسی است که مارسلوس به او گفته بود باید ببازد. غرور بوچ مانع این کار می‌شود. بوچ تصادفاً حریفش را کشته و برنده شده‌است.

بوچ بعد از مسابقه به خانه می‌گریزد و به همسرش فابین می‌گوید که فردا اول صبح باید شهر را ترک کنند.

آن‌ها چمدانهایشان را جمع می‌کنند ولی بوچ می‌فهمد که فابین ساعت طلای بوچ را در آپارتمان بوچ جا گذاشته است.

بوچ به آپارتمانش بازمی‌گردد و وینسنت را می‌بیند که از طرف مارسلوس برای کشتن او گماشته شده‌است. او وینسنت را می‌کشد و سریعاً خانه را ترک می‌کند ولی در بین راه خود مارسلوس را می‌بیند. در درگیری که بین آن‌ها رخ می‌دهد آن‌ها تصادفاً در دام دو بیمار جنسی به نام های "مِینارد" و "زِد" که خود را یک پلیس جا زده است می‌افتند. بوچ فرار می‌کند ولی برای نجات مارسلوس دوباره برمی‌گردد و او را نجات می‌دهد. مارسلوس نیز او را نمی‌کشد و از او قول می‌گیرد که این ماجرا را برای کسی بازگو نکند. سپس بوچ و فابین شهر را ترک می‌کنند.

وینسنت وگا (با بازی جان تراولتا) و جولز (با بازی ساموئل ال جکسون) بعد از وقوع معجزه نفر سوم را می‌کشند.

با یک برش به گذشته به سکانس قبل از شروع داستان اول بازمی‌گردیم. یعنی همان جایی که وینسنت و جولز در آپارتمانی برت و دوستش را به قتل می‌رسانند.

تماشاگر می‌فهمد که نفر سومی هم در آن آپارتمان بود و با یک رولور بزرگ مگنوم در دستشویی پنهان شده بود. نفر سوم ناگهان بیرون می‌پرد و وینسنت و جولز را تیرباران می‌کند. اما هیچ‌یک از گلوله‌ها به آن دو نمی‌خورد و آن‌ها نفر سوم را می‌کشند.

جولز این اتفاق را معجزه خداوند می‌خواند و می‌گوید که اراده خدا بود که گلوله‌ها آن‌ها را نکشند؛ ولی وینسنت مخالفت می‌کند و آن را فقط یک اتفاق عجیب می‌خواند. وینسنت تصادفاً ماروین (خدمتکار سیاهپوست) را در اتومبیلشان می‌کشد و سرتاپای او و جولز خونی می‌شود. آن‌ها به خانه دوست جولز یعنی جیمی (تارانتینو) می‌روند تا خود را پاک کنند. همسر جیمی، "بانی"، تا یک ساعت دیگر به خانه بازمی‌گردد و آن‌ها باید ظرف ۴۰ دقیقه منزل جیمی را ترک کنند. آن‌ها دست به دامان یکی از دوستان مارسلوس به نام وینستون وولف می‌شوند و به کمک او به‌راحتی ماجرا را تمام می‌کنند.

هنگامی که آن‌ها برای صرف صبحانه به یک کافی‌شاپ می‌روند با دو دزد (که قبل از تیتراژ فیلم آن‌ها را دیدیم) به نام‌های رینگو و یولاندا مواجه می‌شوند. دزدها جیب تمام افراد داخل رستوران را خالی می‌کنند تا اینکه نوبت به جولز می‌رسد. جولز به راحتی آن‌ها را خلع سلاح می‌کند و به طرف رینگو اسلحه می‌کشد اما او را نمی‌کشد. او پول‌های خود را به رینگو می‌دهد، و بعد از خواندن آیه‌ای از کتاب مقدس به او می‌گوید که می‌خواهد مثل شبانی راهنما باشد و دست از کارهایش بردارد. رینگو و یولاندا رستوران را ترک می‌کنند در حالی که راهنمایی شده‌اند. جولز و وینسنت نیز کافی شاپ را ترک می‌کنند.

یکی از نقاط قوت این اثر فیلم‌نامه آن است، داستانی به ظاهر ساده و در عین حال بدیع و سرشار از تعمق به همراه شخصیت پردازی قوی و دیالوگهایی کنایه‌آمیز و به یاد ماندنی. تارانتینو همواره گفته‌است که در ابتدای نوشتن فیلم‌نامه کل داستان را در ذهن ندارد، او شخصیت‌ها را در ذهن خلق می‌کند و بعد از آن خود شخصیت‌ها هستند که داستان را جلو می‌برند و او آن را می‌نویسد.

قرار بود نقش وینسنت به مایکل مدسن داده شود ولی او بازی در فیلم دیگری را انتخاب کرد (و هنوز افسوس می‌خورد) و سرانجام نقش به جان تراولتا رسید. همه و حتی خود تراولتا اعتقاد دارند که بازی در این فیلم دوران بازیگری او را دگرگون کرد و از او بازیگری مطرح ساخت. اگرچه پالپ فیکشن تراولتا را ستاره کرد ولی باید پذیرفت که تراولتا هم در بزرگ کردن فیلم بی‌اثر نبوده‌است.

همچنین در این فیلم با تقلید شخصیت‌های هالیوودی همچون مریلین مونرو، جری لوئیس، جیمز دین، میمی ون دورن و حتی اشاره زبانی به جین منسفیلد همگی باعث جذابیت بیش از اندازه فیلم در بین مخاطبان شده‌است.[9]

برای این فیلم هیچ موسیقی جدیدی ساخته نشد و تارانتینو خود آهنگ‌های مختلفی از سال‌های گذشته موسیقی مبتذل آمریکا را انتخاب کرد. موسیقی تیتراژ ابتدایی فیلم Misirlou، آهنگی یونانی است که با اجرای دهه شصت“Dick Dale” پخش می‌شود. اما ناگهان با صدای چرخاندن موج رادیو به آهنگ "Jungle Boogie" تبدیل می‌شود.

آهنگ صحنه معروف رقص وینسنت و میا به نام "You Never Can Tell" کاری از ستاره موسیقی راک اند رول “Chuck Berry” است. یکی از آهنگ‌های زیبای فیلم جایی است که وینسنت در حال تزریق هروئین و سپس گشت و گذار در خیابان‌های لوس انجلس است. آهنگی به نام “Bullwinkle-part2” از گروه راک Centurions در دهه شصت. موسیقی زیبای تیتراژ پایانی فیلم یعنی “Surf Rider” کاری از “The Lively Ones” بازهم از آهنگ‌های راک دهه شصت است.[10]

• برندهٔ جایزه نخل طلای بهترین فیلم از جشنواره کن برای کوئنتین تارانتینو

• برندهٔ جایزه اسکار بهترین فیلم‌نامه غیراقتباسی سال برای راجر اوری و کوئنتین تارانتینو
• نامزد جایزه اسکار بهترین فیلم برای لورنس بندر
• نامزد جایزه اسکار بهترین کارگردانی برای کوئنتین تارانتینو
• نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد برای جان تراولتا
• نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای ساموئل ال. جکسون
• نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای اوما تورمن
• نامزد جایزه اسکار بهترین تدوین برای سالی منکه
• برنده گلدن گلوب بهترین فیلمنامه
• نامزد گلدن گلوب بهترین فیلم
• نامزد گلدن گلوب بهترین کارگردانی
• نامزد گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش اول مرد
• نامزد گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش مکمل مرد
• نامزد گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش مکمل مرد
• برنده بفتای بهترین فیلمنامه اورجینال
• برنده بفتای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد
• نامزد بفتای بهترین فیلم
• نامزد بفتای بهترین کارگردانی
• نامزد بفتای بهترین بازیگر نقش اول مرد
• نامزد بفتای بهترین بازیگر نقش اول زن
• نامزد بفتای بهترین فیلمبرداری
• نامزد بفتای بهترین صدا
• نامزد بفتای بهترین ویرایش فیلم