تور دو فرانس ۲۰۱۶

شمار رکابزنان هر کشور در تور دو فرانس ۲۰۱۶:

۲۰+

۱۰–۱۹

۲–۹

۱

۲۲ تیم در تور دو فرانس ۲۰۱۶ شرکت کردند.[1] همهٔ ۱۸ تیم جهانی یوسی‌آی به صورت خودکار دعوت شدند و بایستی در مسابقه حضور می‌یافتند.[2] در ۲ مارس ۲۰۱۶، برگزارکنندهٔ تور اعلام کرد که چهار تیم حرفه‌ای قاره‌ای شامل بورا–آرگون ۱۸ ، کوفیدیس ، دیرکت انرژی و فورتونئو-ویتال کانسپت با سهمیهٔ اعطایی دعوت شده‌اند.[3] مراسم معارفهٔ تیم‌ها در ۲۸ ژوئن، دو روز پیش از برگزاری مرحلهٔ افتتاحیه در همان ناحیه، در سنت-مر-اگلیز نورماندی برگزار شد. تیم‌ها برای یادبود پیاده‌شدن نیروهای متفقین در نرماندی، با وسایل نقلیهٔ نظامی جنگ جهانی دوم وارد شدند.[4]

شمار رکابزنان مجاز هر تیم، نه نفر بود؛ بنابراین فهرست ورودی شامل ۱۹۸ رکابزن بود[5] که ۳۳ نفر از آن‌ها برای نخستین بار در تور شرکت می‌کردند.[6] ۱۷۴ رکابزن توانستند مسابقه را به پایان برسانند که رکورد پیشین را که ۱۷۰ نفر در تور دو فرانس ۲۰۱۰ بود، شکست و رکورد تازه‌ای به ثبت رسید.[7] رکابزنانی از ۳۵ کشور در تور حضور داشتند[5] که رکابزنان ۱۰ کشور موفق به پیروزی در مراحل شدند.[8] میانگین سن رکابزنان ۳۰ سال بود[9] که از سن ۲۲ سال تا ۴۲ سال را شامل می‌شد.[6]

تیم‌های جهانی حاضر در تور:

بسیاری کریس فروم (تیم اسکای) را دارای بیشترین بخت برای قهرمانی در تور دو فرانس ۲۰۱۶ می‌دانستند. نایرو کینتانا (موویستار) و آلبرتو کونتادور (تینکوف ) رقیبان اصلی او به شمار می‌رفتند. ریچی پورت (بی‌ام‌سی )، تیبو پینو (اف‌دی‌جی )، فابیو آرو (آستانه )، وینچنزو نیبالی (آستانه )، برندهٔ تور ۲۰۱۴ و جیروی ۲۰۱۶، رومن بارده (آژ۲آر لا موندیال ) و تیجی فن گاردرن (بی‌ام‌سی ) سایر رکابزنانی بودند که امکان دستیابی به قهرمانی را داشتند.[10][11][12]

فروم که برندهٔ دوره‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۵ تور شده‌بود، نمایش خوبی در طول فصل داشت و در دو مسابقهٔ مرحله‌ای تور هرالد سان و کریتریوم دوفینه پیروز شد.[10] کینتانا، نایب‌قهرمان تورهای ۲۰۱۳ و ۲۰۱۵، فاتح سه مسابقهٔ مرحله‌ای ووئلتا کاتالونیا، تور روماندی و روت دو سود شده‌بود.[10] کونتادور، برندهٔ تورهای ۲۰۰۷ و ۲۰۰۹ نیز در مسابقهٔ مرحله‌ای تور باسک پیروز شده‌بود و رتبهٔ دوم تورهای پاریس–نیس و ووئلتا کاتالونیا را کسب کرده‌بود.[10]

رکابزنان سرعتی که بخت‌های کسب قهرمانی رده‌بندی امتیازی و پیروزی در مراحل مسطح و تپه‌ای به شمار می‌رفتند، پیتر ساگان (تینکوف )، مارسل کیتل (اتیکس–کوئیک‌استپ)، آندره گرایپل (لوتو–سودال)، مارک کاوندیش (دایمنشن دیتا)، الکساندر کریستوف (کاتیوشا)، جان دگنکولب (جاینت-آلپتسین ) و مایکل متیوز (اوریکا–بایک‌اکسچنج ) بودند.[13] ساگان، برندهٔ مسابقات قهرمانی جادهٔ جهان و فاتح رده‌بندی امتیازی چهار دورهٔ پیشین تور، در کلاسیک‌های یک‌روزه از جمله خنت–ویووخم و تور فلاندر و نیز دو مرحله از تور کالیفرنیا پیروز شده‌بود. کیتل نه پیروزی در مسابقات سرعتی به دست آورده‌بود؛ از جمله برندهٔ دو مرحله از جیرو شده‌بود. گرایپل هشت پیروزی از جمله سه مرحله از جیرو را در طول فصل به دست آورده‌بود. کاوندیش بیشتر فصل خود را صرف تمرین برای مسابقات اومنیوم المپیک کرده‌بود.

در ۲۴ نوامبر ۲۰۱۴ برگزارکننده اعلام کرد برای نخستین بار در تاریخ تور، مراحل افتتاحیه در دپارتمان مانش برگزار می‌شوند[14] و جزئیات سه مرحلهٔ نخست در ۹ دسامبر همان سال منتشر شد.[15] در ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۱۵ نیز گذر تور از آندورا برای پنجمین بار در تاریخ تور، تأیید شد[16] و مقرر شد که میزبان پایان مرحلهٔ ۹، روز استراحت نخست و آغاز مرحلهٔ ۱۰ باشد.[17] مسیر کامل مسابقه در ۲۰ اکتبر ۲۰۱۵ در کاخ کنگره پاریس رونمایی شد[18]

دوچرخه‌سواران باید مسافت ۳٬۵۲۹ کیلومتری را در ۲۱ مرحله طی می‌کردند که ۱۶۹ کیلومتر بیشتر از دورهٔ پیشین بود. در میان مراحل دارای شروع گروهی، مرحلهٔ ۴ به مسافت ۲۳۷٫۵ کیلومتر بلندترین مرحله و مرحلهٔ پایانی به مسافت ۱۱۳ کیلومتر کوتاه‌ترین مرحله بودند. دو تایم تریل انفرادی به مسافت مجموع ۵۴٫۵ کیلومتر در مسیر گنجانده شدند. همچنین پایان چهار مرحله، در قله قرار داشت.[17] ۶ سربالایی درجهٔ استثنایی در مسابقه قرار گرفتند.[19]

مشخصات و برندگان مراحل[17][19][20][21]

مرحله	تاریخ	مسیر	مسافت	نوع		برنده
۱	۲ ژوئیه	مون سن-میشل به Utah Beach (سن ماری دو مون)	۱۸۸ کیلومتر		مرحلهٔ مسطح	مارک کاوندیش (GBR)
۲	۳ ژوئیه	سن-لو به Cherbourg-en-Cotentin	۱۸۳ کیلومتر		مرحلهٔ مسطح	پیتر ساگان (SVK)
۳	۴ ژوئیه	گرانویل به آنژه	۲۲۳٫۵ کیلومتر		مرحلهٔ مسطح	مارک کاوندیش (GBR)
۴	۵ ژوئیه	سومور به لیموژ	۲۳۷٫۵ کیلومتر		مرحلهٔ مسطح	مارسل کیتل (GER)
۵	۶ ژوئیه	لیموژ به Le Lioran	۲۱۶ کیلومتر		مرحلهٔ نیمه کوهستانی	گرگ فن آورمیت (BEL)
۶	۷ ژوئیه	Arpajon-sur-Cère به مونتوبان	۱۹۰٫۵ کیلومتر		مرحلهٔ مسطح	مارک کاوندیش (GBR)
۷	۸ ژوئیه	L'Isle-Jourdain به Lac de Payolle	۱۶۲٫۵ کیلومتر		مرحلهٔ نیمه کوهستانی	Steve Cummings (GBR)
۸	۹ ژوئیه	پو به بانیر-د-لوشون	۱۸۴ کیلومتر		مرحلهٔ کوهستانی	کریس فروم (GBR)
۹	۱۰ ژوئیه	ویلا Val d'Aran (اسپانیا) به آندورا آرکالیس (آندورا)	۱۸۴٫۵ کیلومتر		مرحلهٔ کوهستانی	تام دیمولن (NED)
	۱۱ ژوئیه	آندورا			روز استراحت
۱۰	۱۲ ژوئیه	اسکالدز-انگوردانی (آندورا) به رول	۱۹۷ کیلومتر		مرحلهٔ نیمه کوهستانی	مایکل متیوز (AUS)
۱۱	۱۳ ژوئیه	کارکاسون به مون‌پلیه	۱۶۲٫۵ کیلومتر		مرحلهٔ مسطح	پیتر ساگان (SVK)
۱۲	۱۴ ژوئیه	مون‌پلیه به Chalet Reynard	۱۷۸ کیلومتر		مرحلهٔ کوهستانی	Thomas De Gendt (BEL)
۱۳	۱۵ ژوئیه	بورگ-سن-آندئول به Caverne du Pont-d'Arc	۳۷٫۵ کیلومتر		تایم تریل انفرادی	تام دیمولن (NED)
۱۴	۱۶ ژوئیه	مونتلیمر به ویار-ل-دمب (Parc des Oiseaux)	۲۰۸٫۵ کیلومتر		مرحلهٔ مسطح	مارک کاوندیش (GBR)
۱۵	۱۷ ژوئیه	بورگ-آن-برس به کولوز	۱۶۰ کیلومتر		مرحلهٔ کوهستانی	Jarlinson Pantano (COL)
۱۶	۱۸ ژوئیه	Moirans-en-Montagne به برن (سوئیس)	۲۰۹ کیلومتر		مرحلهٔ مسطح	پیتر ساگان (SVK)
	۱۹ ژوئیه	برن (سوئیس)			روز استراحت
۱۷	۲۰ ژوئیه	برن (سوئیس) به Finhaut-اموسون (سوئیس)	۱۸۴٫۵ کیلومتر		مرحلهٔ کوهستانی	Ilnur Zakarin (RUS)
۱۸	۲۱ ژوئیه	سالانش به مگوو	۱۷ کیلومتر		تایم تریل کوهستانی	کریس فروم (GBR)
۱۹	۲۲ ژوئیه	آلبرت‌ویل به Saint Gervais-les-Bains	۱۴۶ کیلومتر		مرحلهٔ کوهستانی	رومن بارده (FRA)
۲۰	۲۳ ژوئیه	مگوو به Morzine	۱۴۶٫۵ کیلومتر		مرحلهٔ کوهستانی	Jon Izagirre (ESP)
۲۱	۲۴ ژوئیه	شانتیئی به پاریس (شانزه‌لیزه)	۱۱۳ کیلومتر		مرحلهٔ مسطح	آندره گرایپل (GER)
	مجموع		۳٬۵۲۹ کیلومتر[22]

در تور دو فرانس چهار رده‌بندی انفرادی و یک رده‌بندی تیمی وجود دارد. مهم‌ترین آن‌ها، رده‌بندی اصلی است که بر پایهٔ جمع‌بندی زمان هر مرحلهٔ یک رکابزن محاسبه می‌شود. رکابزن دارای کمترین زمان، رهبر تور است که با پیراهن زرد (طلایی) شناخته می‌شود. برندهٔ این رده‌بندی، برندهٔ تور محسوب می‌شود. به جز دو مرحلهٔ تایم تریل، برای سه نفر اولی که به خط پایان برسند، جایزهٔ زمانی در نظر گرفته می‌شود. این جایزه برای نفر اول تا سوم به ترتیب ۱۰، ۶ و ۴ ثانیه است.[23] به جز تایم تریل و پایان گروهی، اگر در سه کیلومتر پایانی، حادثه‌ای برای یک یا چند رکابزن رخ دهد، زمان گروهی که رکابزنان همراهی می‌کردند، برای آن‌ها ثبت می‌شود.[24]

امتیازات رده‌بندی امتیازی برای ۱۵ نفر نخست بر پایه نوع مسیر[20]

نوع		۱	۲	۳	۴	۵	۶	۷	۸	۹	۱۰	۱۱	۱۲	۱۳	۱۴	۱۵
	مرحلهٔ مسطح	۴۵	۳۵	۳۰	۲۶	۲۲	۲۰	۱۸	۱۶	۱۴	۱۲	۱۰	۸	۶	۴	۲
	مرحلهٔ نیمه کوهستانی	۳۰	۲۵	۲۲	۱۹	۱۷	۱۵	۱۳	۱۱	۹	۷	۶	۵	۴	۳	۲
	مرحلهٔ کوهستانی	۲۰	۱۷	۱۵	۱۳	۱۱	۱۰	۹	۸	۷	۶	۵	۴	۳	۲	۱
	تایم تریل انفرادی	۲۰	۱۷	۱۵	۱۳	۱۱	۱۰	۹	۸	۷	۶	۵	۴	۳	۲	۱
	اسپرینت میانی	۲۰	۱۷	۱۵	۱۳	۱۱	۱۰	۹	۸	۷	۶	۵	۴	۳	۲	۱

رهبر رده‌بندی امتیازی با پیراهن سبز شناخته می‌شود. رکابزنانی که در خط‌های پایان یا خط‌های اسپرینت میانی هر مرحله، جزء نفرات اول باشند، امتیازاتی را کسب می‌کنند. امتیازات اعطا شده در پایان هر مرحله، بر پایه نوع آن مرحله تعیین می‌شوند.[20] رهبر رده‌بندی امتیازی پیراهن سبز را به تن می‌کند.[25]

در رده‌بندی کوهستان، امتیازات به رکابزنانی که توانایی رسیدن به بالای سربالایی‌ها را داشته‌باشند، داده می‌شود. در تور دو فرانس سربالایی‌ها بر پایهٔ سختی‌شان به ترتیب کاهش سختی، به صورت درجهٔ استثنایی، درجهٔ یک، دو، سه و چهار درجه‌بندی می‌شوند. با افزایش سختی سربالایی، امتیازات توزیع شده و تعداد رکابزنانی که امتیاز می‌گیرند، افزایش می‌یابد. در تور ۲۰۱۶ برای خط پایان مراحل ۹، ۱۲، ۱۷ و ۱۹ امتیاز دو برابر در نظر گرفته شد.[20] رهبر رده‌بندی کوهستان، پیراهن خالدار را به تن می‌کند.[25]

رده‌بندی رکابزنان جوان مشابه رده‌بندی اصلی محاسبه می‌شود؛ ولی تنها رکابزنان کمتر از ۲۵ سال (زادگان ۱ ژانویه ۱۹۹۱) به بعد را در نظر می‌گیرد. رهبر این رده‌بندی با پیراهن سفید مشخص می‌شود.[25]

رده‌بندی تیمی بر پایهٔ زمان عبور از خط سه نفر اول هر تیم در هر مرحله محاسبه می‌شود. تیمی که کمترین زمان را داشته‌باشد، رهبر رده‌بندی است. در صورت تساوی زمانی، تعداد پیروزی‌های مرحله‌ای تعیین‌کننده است.[23] رکابزنان تیمی که رهبر رده‌بندی تیمی است، با کلاه و شماره‌های زرد شناخته می‌شوند.[25]

افزون بر رده‌بندی‌ها جایزهٔ تهاجمی بودن در پایان هر مرحله بر پایهٔ تصمیم‌گیری هیئت داوری به رکابزنی که بیشترین تلاش را داشته و بیشترین کیفیت ورزشکاری را نشان داده، داده می‌شود.[23] این جایزه در مراحل تایم تریل و مرحلهٔ آخر داده نشد.[26] تهاجمی‌ترین رکابزن هر مرحله، در مرحلهٔ بعدی از شمارهٔ قرمز استفاده می‌کند.[23]

جمعاً ۲٬۲۹۵٬۸۵۰ یورو جایزه در مسابقه پرداخت شد.[26] سه نفر اول رده‌بندی اصلی، ۵۰۰ هزار، ۲۰۰ هزار و ۱۰۰ هزار یورو دریافت کردند. هم‌چنین به همهٔ کسانی که مسابقه را به پایان رساندند، جایزه‌ای نقدی داده شد. برندگان رده‌بندی امتیازی و کوهستان ۲۵ هزار و برندهٔ رده‌بندی جوانان و ابرتهاجمی‌ترین رکابزن ۲۰ هزار یورو به دست آوردند. در هر مرحله، به برندهٔ مرحله ۱۱ هزار یورو و به دارندهٔ هر پیراهن نیز جایزه‌ای داده شد. افزون بر این ۵۰ هزار یورو به تیم برندهٔ رده‌بندی تیمی داده شد.[27]

رهبری رده‌بندی در مراحل

مرحله	برنده	رده‌بندی اصلی	رده‌بندی امتیازی	رده‌بندی کوهستان	رده‌بندی رکابزن جوان	رده‌بندی تیمی	جایزه تهاجمی‌ترین
۱	مارک کاوندیش	مارک کاوندیش	مارک کاوندیش	Paul Voss	ادوارد تیونز	لوتو–سودال	Anthony Delaplace
۲	پیتر ساگان	پیتر ساگان	پیتر ساگان	Jasper Stuyven	Julian Alaphilippe	اوریکا–بایک‌اکسچنج	Jasper Stuyven
۳	مارک کاوندیش		مارک کاوندیش				توما ووکلر
۴	مارسل کیتل		پیتر ساگان				Oliver Naesen
۵	گرگ فن آورمیت	گرگ فن آورمیت		Thomas De Gendt		بی‌ام‌سی	Thomas De Gendt
۶	مارک کاوندیش		مارک کاوندیش				Yukiya Arashiro
۷	Steve Cummings				آدام ییتس		وینچنزو نیبالی
۸	کریس فروم	کریس فروم		رافاو مایکا			تیبو پینو
۹	تام دیمولن			تیبو پینو		موویستار	تام دیمولن
۱۰	مایکل متیوز		پیتر ساگان			بی‌ام‌سی	پیتر ساگان
۱۱	پیتر ساگان						Arthur Vichot
۱۲	Thomas De Gendt			Thomas De Gendt			Thomas De Gendt
۱۳	تام دیمولن						داده نشد
۱۴	مارک کاوندیش						Jérémy Roy
۱۵	Jarlinson Pantano			رافاو مایکا		موویستار	رافاو مایکا
۱۶	پیتر ساگان						Julian Alaphilippe و تونی مارتین
۱۷	Ilnur Zakarin						Jarlinson Pantano
۱۸	کریس فروم						داده نشد
۱۹	رومن بارده						روی کاستا
۲۰	Jon Izagirre						Jarlinson Pantano
۲۱	آندره گرایپل						داده نشد
نهایی		کریس فروم	پیتر ساگان	رافاو مایکا	آدام ییتس	موویستار	پیتر ساگان

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ تور دو فرانس ۲۰۱۶ موجود است.

• وبگاه رسمی