رده‌بندی تیمی در تور دو فرانس

در سال ۲۰۱۶، رده‌بندی تیمی بر پایه مجموع زمان سه نفر برتر تیم در هر مرحله محاسبه می‌شود و از جایزه‌ها و جریمه‌های زمانی چشم‌پوشی می‌شود. در تایم تریل تیمی، زمان پنجمین نفری که از خط پایان بگذرد، به عنوان زمان تیم ثبت می‌شود. اگر تعداد اعضای تیم کمتر از ۵ نفر باشد، زمان آخرین نفر در نظر گرفته می‌شود. تیمی که کمتر از ۳ رکابزن داشته‌باشد، از این رده‌بندی حذف می‌شود.

در سال‌های نخست برگزاری تور، رکابزنان به صورت انفرادی شرکت می‌کردند. آن‌ها می‌توانستند حامی مالی داشته‌باشند، ولی نمی‌بایست به صورت تیمی کار کنند؛ زیرا انری دسگرانژ، سازمان‌دهندهٔ تور، قصد داشت قدرت شخصی در تور نشان داده شود. در آن سال‌ها رکابزنان می‌توانستند بدون حامی مالی نیز در مسابقه شرکت کنند و در سال‌های مختلف، با نام‌های گوناگونی دسته‌بندی می‌شدند.[1]

در ۱۹۳۰، دسگرانژ از ایدهٔ مسابقهٔ انفرادی منصرف شد و تیم‌های واقعی شکل گرفت؛ هرچند که هم‌چنان رکابزنان تنها می‌توانستند در تیم‌های کشوری قرار گیرند. این وضعیت تا سال ۱۹۶۱ و در دو سال ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ ادامه داشت. در دوره‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۶ و از ۱۹۶۹ به بعد، تیم‌های دارای حامی مالی وارد مسابقه شدند.

در معرفی تیم‌ها در ۱۹۳۰ جایزه‌ای برای برندهٔ تیمی معرفی شد.[2] رده‌بندی بر پایهٔ مجموع زمان سه نفر برتر هر تیم در رده‌بندی اصلی محاسبه شد.

در ۱۹۶۱، نحوهٔ محاسبه تغییر کرد. رده‌بندی تیمی تبدیل به سیستم امتیازی شد، به گونه‌ای که هر تیم به ازای بهترین زمان تیمی در هر مرحله، یک امتیاز به دست می‌آورد و تیم دارای بیشترین امتیاز، برندهٔ رده‌بندی تیمی بود. در ۱۹۶۳ وضعیت به رده‌بندی زمانی برگشت. در دههٔ ۱۹۷۰ شیوهٔ دیگری برای محاسبه به کار گرفته شد. پس از هر مرحله، رکابزنان امتیازی معادل رتبهٔ خود به دست می‌آوردند. تیم دارای کمترین امتیاز، رهبر رده‌بندی تیمی شناخته می‌شد.[3]

تا ۱۹۹۰، رهبر رده‌بندی تیمی با کلاه زرد شناخته می‌شد. از ۲۰۰۶ اعضای بهترین تیم، شماره‌های سیاه روی زمینهٔ زرد پشت پیراهن خود نصب می‌کند. از ۲۰۱۲ به تیم برتر اجازه داده شد که از کلاه ایمنی زرد استفاده کند.[4]