تصویربرداری پیش‌بالینی

تصویربرداری پیش‌بالینی، تصویربرداری و تصویرسازی از بدن حیوانات زنده برای اهداف پژوهشی، مانند داروپردازی (طراحی دارو) است. مدل‌سازی تصویری، از مدت‌ها پیش، برای پژوهشگران در زمینهٔ مشاهدهٔ تغییرات زیستی موجودات زنده در اندام‌ها، بافت‌ها، سلول‌ها یا در سطح مولکولی، در پاسخ به تغییرات فیزیولوژیکی یا محیطی، بسیار مهم بوده‌است. انواعی از مدل‌سازی تصویری که تهاجمی و تخریبی نبوده و درون‌جانداری هستند، اهمیت بسیاری برای مطالعهٔ جانوران به صورت طولی و از درازا یافته‌اند. به‌طور کلی، این روش‌ها و سامانه‌های تصویربرداری می‌توانند به دو دستهٔ فنون و روش‌های ریخت‌شناختی–کالبدشناختی (مورفولوژیکال–آناتومیکال) و فنون و روش‌های مولکولی تقسیم‌بندی شوند. فنون تصویربرداری زیستی مانند ریزفراصوت با بسامد (فرکانس) بالا (های فری‌کوئنسی میکروآلتراسَوند high-frequency micro-ultrasound)، ام‌آرآی و سی‌تی اسکن، معمولاً برای تصویربرداری کالبدشناختی (آناتومیکال) استفاده می‌شوند و روش‌های تصویربرداری نوری، مانند فلورسنس (fluorescence)، زیست‌تابی (bioluminescence)، مقطع‌نگاری رایانه‌ای تک‌فوتونی (Single-photon emission computed tomography, SPECT) و برش‌نگاری با گسیل پوزیترون (Positron Emission Tomography, PET) معمولاً برای تصویرسازی مولکولی مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرند. امروزه، تولیدکنندگان تجهیزات و لوازم تصویربرداری پزشکی، سامانه‌ها و دستگاه‌هایی با قابلیت‌های چندگانه تولید و عرضه می‌کنند که مزیت‌های مدل‌سازی‌های کالبدشناختی (آناتومیکال)، مانند سی‌تی اسکن و ام‌آی‌آر را با تصویربرداری کاربردی و کارکردی نظیر گسیل پوزیترون (PET) و مقطع‌نگاری رایانه‌ای تک‌فوتونی (SPECT) در هم می‌آمیزند. برخی از نمونه‌های این ترکیب فناوری عبارتند از مقطع‌نگاری رایانه‌ای تک‌فوتونی (SPECT)، پت-سی تی و پت-ام آر آی.