تتراسایکلین‌ها

همان‌طور که از نام تتراسیکلین‌ها بر می‌آید، این داروها شامل چهار حلقه سیکلیک با سه گروه R مختلف می‌باشند.

این داروها در درمان بیماری‌های عفونی مانند برونشیت مزمن، عفونتهای ناشی از بروسلا، کلامیدیا، مایکوپلاسما، ریکتزیا و نیز در درمان آکنه ولگاریس و افوزیون‌پلورال ناشی از سیروز یا بیماری‌های‌بدخیم مصرف می‌شوند.

۷۵ درصد دارو از راه‌خوراکی جذب می‌شود که این مقدار درحضور غذا کاهش می‌یابد. غلظت سرمی‌دارو ۳–۲ روز پس از مصرف به حددرمانی می‌رسد. پس از جذب به‌خوبی دراغلب بافتها و مایعات بدن منتشر می‌شود. دفع دارو عمدتاً کلیوی است، اما از راه صفرا نیز دفع می‌شود.

تهوع، استفراغ، اسهال، عفونت ثانویه ناشی ازمیکروارگانیسم‌های مقاوم و به ندرت واکنش‌های آلرژیک با مصرف این دارو گزارش شده‌است. سردرد و اختلالات‌بینایی ممکن است نشانه افزایش فشار داخل جمجمه باشند. همچنین درد، قرمزی، تورم و سایر علایم تحریک با مصرف موضعی این دارو گزارش شده‌است. از عوراض مهم این دسته ازوفاژیت مربوط به انهاست که بعد از مصرف توصیه می‌شود تا ۱ ساعت بعد از مصرف دراز نکشند

عموماً سمیت تتراسایکلین‌ها کم است، اما از بین بردن فلور طبیعی دستگاه گوارش است می‌تواند منجر به اسهال شود و رشد بیش از حد قارچها و باکتریهای مقاوم به دارو را باعث می‌شود. اشکال دوم قهوه‌ای وزردشدن دندان‌های جنین و کودکان کم سن و سال است که ناشی از رسوب دارو بر روی دندان‌های در حال رشد می‌باشد. تتراسایکلین‌ها باعث دفع شدید یون کلسیم می‌شوند، به همین دلیل مصرف خانواده تتراسایکلین‌ها (تتراسیکلین، داکسی سایکلین، اکسی تتراسایکلین، مینوسایکلین و...)درزنان باردار وکودکان زیرهشت سال ممنوع می‌باشد.

• داکسی سایکلین
• تترا سایکلین
• مینوسایکلین

• فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی، ۱۳۸۷
• سایت دانشکده داروسازی دانشگاه شهید بهشتی
• میکروب‌شناسی پزشکی جاوتز ۲۰۰۶
• میکروبشناسی پزشکی مورای ۲۰۱۲
• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Tetracycline antibiotics». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۸ سپتامبر ۲۰۱۶.