احوال‌پرسی

احوال‌پرسی نوعی رفتار انسانی است که هنگام روبرو شدن با همدیگر از خود نشان می‌دهند و می‌تواند نشانه آشنایی قبلی، جلب توجه طرف مقابل، پیشنهاد آغاز رابطه دوستانه یا پایگاه اجتماعی میان طرفین باشد.

انواع غیر کلامی

مشت‌به‌مشت زدن نوعی احوالپرسی غیر کلامی است.

تعظیم‌کردن، روبوسی (دیده‌بوسی)، در آغوش گرفتن، بوسه اسکیمویی (فشردن دماغ‌ها به هم)، دست دادن، دست‌بوسی، پابوسی (به خاک افتادن)، سلام نظامی، ناماسته (سلام هندی)، کلاه از سر برداشتن، بزن قدش (پنج‌انگشت را به هم زدن)، مشت به مشت زدن، بالا بردن ابروها (در ساموآ)، و آرنج زدن، نمونه‌هایی از احوالپرسی غیر کلامی هستند.

در کشورهای اسلامی، گذاشتن دست روی سینه، روشی محترمانه برای خوشامدگویی به فردی است که نمی‌خواهید او را لمس کنید.[1]

احوالپرسی در فرهنگ‌ها و کشورها

واژه سلام در زبان‌های گوناگون

خوشامدگویی نوعی سلام شمرده می‌شود.

درود

درود واژه‌ای از فارسی باستان است که ایرانی‌ها هنگام رسیدن به یکدیگر می‌گویند و بدور از هر جنگ و صلحی یکدیگر را با گفتن درود می‌ستایند. درود از واژه "دروته" و "دروسته" گرفته شده و در قدیم مردم هنگام احوالپرسی می‌گفتند "از درستی تو؟" یا "درستی؟" یعنی: آیا حالت خوب است؟ سلامت و تن درستی تو؟ این واژه در زبان روسی به "إزدرستی تو"؟здравствуйте تبدیل شده است که برای سلام و احوالپرسی بکار می‌رود.

پانویس

منابع

  • ابن منظور، لسان العرب، بیروت، لبنان، ص. ۳۴۴
  • محمد معین، فرهنگ معین، انتشارات امیر کبیر
  • دهخدا، لغت‌نامه دهخدا
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ احوال‌پرسی موجود است.
معنای احوال‌پرسی را در ویکی‌واژه، واژه‌نامهٔ آزاد، ببینید.
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به احوال‌پرسی در ویکی‌گفتاورد موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.