ژست

ژست (به انگلیسی: Gesture) یا کِرِشم قالب ارتباط غیرزبانی یا غیرآوایی است که در آن عملکردهای بدنی آشکار، پیام‌های خاصی را به‌جای یا در ترکیب با گفتار انتقال می‌دهد. ژست‌ها، شامل حرکت دست‌ها، صورت یا دیگر اعضای بدن می‌باشند. ژست‌ها، معمولاً با دیگر ارتباطات غیرزبانی فیزیکی که پیام خاصی را منتقل نمی‌کند، مانند نمایش‌های حالات صورت خالصانه (که احساسی را نمایان می‌کند)، در نظرگرفتن حریم‌ها و فواصل اجتماعی یا نمایش‌های توجهات مشترک، تفاوت دارند.[1] ژست‌ها به افراد اجازه می‌دهند که تفکرات و احساسات گوناگونی را -از احساس حقارت و دشمنی گرفته تا تصدیق‌کردن و عاطفه- را به همراه زبان بدن، به علاوه واژگانی که در هنگام صحبت‌کردن ادا می‌کند، انتقال دهند.

مارشال‌های نیروی هوایی، با استفاده از جسچرهای دست و بدن، عملیات پرواز و فرود را راهنمایی می‌کنند.

عمل پردازش ژست، در ناحیه‌هایی از مغز، مانند ناحیه بروکا و ناحیه ورنیک، که در هنگام گفتار یا استفاده از زبان اشاره نیز استفاده می‌شود، انجام می‌شود.[2] در اصل زبان، تفکری است که از ژست‌های دستی تکامل پیدا کرده‌است.[3] این نظریه که زبان از ژست‌های دستی تکامل پیدا کرده‌است، به عنوان نظریه جسچرال (به انگلیسی: Gestural Theory) یا نظریه ژستی شناخته می‌شود و برای اولین بار در قرن هیجدهم میلادی و توسط فیلسوف مشهور اتین بونو دو کندیاک مطرح شد و سپس در سال ۱۹۷۳، در مباحثه منشأ زبان توسط انسان‌شناس مشهور معاصر گوردون دبلیو. هیوز بازآفرینی شد.[3][4]