کرش (قومیت)

تیره کُرُش این قول از زبان پیران کورش نیز شنیده شده‌است که خود را تیره‌هایی از طایفه فارسی مدان می‌دانند. واژگان آن‌ها به خوبی نشان می‌دهد که کورشی شاخه‌ای از زبان‌های پارسی باستان نزدیک به زبان بلوچی است و ارتباطی با ترکی قشقایی ندارد.[۵] زبان کروشی (Koroshi) جزئی از زبان‌های شمال غربی ایرانی است. جایی که زبان بلوچی در آن واقع شده‌است. این لهجه در تقسیم‌بندی زبانشناسی بخشی از لهجه‌ها و شاخه‌های زبان بلوچی قرار می‌گیرد. چون این لهجه خارج از محدوده جغرافیایی بلوچستان قرار گرفته‌است کمتر مورد توجه قرار گرفته‌است. زبان کروشی به علت همسایگی با زبان فارسی بسیاری از ویژگی‌های این زبان را به خود گرفته‌است. .مردمان کُرُش خود را «دارغه dârghe» نیز می‌نامند. این مردم از قول پیرانشان خود را بازماندهٔ داروغه‌های دوران صفویان می‌دانند، اما گذشته از این مفهوم، «دارغه» به معنی شتربان (ساربان) است.

کرش‌ها گرچه امروزه شترداری نمی‌کنند، علی‌رغم اینکه بسیاری از آن‌ها در حاشیهٔ شهرها و روستاها، یا با تشکیل روستاهای مستقل اسکان یافته‌اند، ‌شیوهٔ دامداری و زندگی عشایری را رها نکرده‌اند و به پرورش بز و گوسفند و بعضا گاو مشغولند.[2]