میناب

میناب یکی از شهرهای استان هرمزگان در جنوب ایران و مرکز شهرستان میناب است. میناب دومین شهر بزرگ هرمزگان و سرزمینی جلگه‌ای است که به‌علت داشتن منابع آب شرب به‌ویژه رودخانه میناب، یکی از قطب‌های کشاورزی هرمزگان است و از قدیم «گلستان جنوب» هم خوانده می‌شد.[2]

میناب
مینُو (minow)
کشور ایران
استانهرمزگان
شهرستانمیناب
بخشمرکزی
نام(های) پیشینآنامیس، مُغستان، هرمز، مینو
مردم
جمعیت۷۳٬۱۷۰ نفر(۱۳۹۵)
رشد جمعیت۱۶٪+ (۵سال)
جغرافیای طبیعی
ارتفاع۱۶ متر
آب‌وهوا
میانگین دمای سالانه۱۲–۵۵
روزهای یخبندان سالانه۰
اطلاعات شهری
شهردارسجاد سلطانی[1]
پیش‌شمارهٔ تلفن۰۷۶
وبگاهhttp://minabcity.ir
شناسهٔ ملی خودروIrn94ب
کد آماری۱۵۷۵
میناب

تاریخ میناب با تاریخ سرزمین «هرموز کهنه» درآمیخته، بر اساس باور مردم بومی، این شهر توسط دو خواهر به نام‌های «بی‌بی مینو» و «بی‌بی نازنین» در روزگارانی کهن ساخته شده؛ طبق کتاب‌های تاریخی میناب شهری آباد بوده که با حمله مغولان ویران شده و تنها اثر به جای مانده از آن دوران دژ میناب است.

نخلستان و باغ‌های میناب

پیشینه تاریخی
قلعهٔ هزاره در میناب

جلگه میناب بیش از ۱۰۰ هزار سال قدمت دارد. بنیان شهر میناب را به زمان ساسانیان نسبت می‌دهند؛ اما بعضی از اسناد تاریخی موجود نشان می‌دهد این شهرستان از قدمتی بیش از ۲۵۰۰ سال برخوردار است.

میناب در سال ۱۳۱۰ خورشیدی در تقسیمات کشوری به شهر تبدیل شد و در سال ۱۳۳۴ به شهرستان ارتقاء یافت.

قدیمی‌ترین نامی که در کتب تاریخی و در زمان هخامنشی از میناب برده شده شهر اورگانا ORGANA بوده‌است.

نام گذاری


دربارهٔ ریشه نام‌گذاری میناب گفته می‌شود که به دلیل نزدیکی به آب و وجود رودهای اطراف آن را «میان‌آب» نامیدند که بعدها به میناب تبدیل شد.[2]

به نظر برخی تاریخ‌دانان ریشه نامگذاری میناب، آب فراوان و رودخانه پرآب با آب شیرین آن بوده‌است قدیمی‌ترین نامی که در کتب تاریخی و در زمان هخامنشی از میناب برده شده شهر اورگانا بوده‌است.[3]

از میناب با نام‌های مینو، مینا، هرمز، هارموز، آنامیس و توسط نئارخوس دریانورد مقدونی در سفرنامه‌اش با عنوان هارموز یا آرموز نام برده شده‌است.

جمعیت و مردم‌شناسی

جمعیت

بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این شهر ۷۳٬۱۷۰ نفر (۱۹٬۰۲۳ خانوار) بوده[4] و از این نظر دومین شهر بزرگ و پرجمعیت در بین شهرهای استان هرمزگان است.[5]

جمعیت تاریخی
سالجمعیت±%
۱۳۴۵۵٬۳۱۰—    
۱۳۵۵۹٬۹۶۹+۸۷٫۷٪
۱۳۶۵۲۶٬۷۰۵+۱۶۷٫۹٪
۱۳۷۰۳۲٬۹۴۳+۲۳٫۴٪
۱۳۷۵۴۴٬۸۱۷+۳۶٪
۱۳۸۵۵۴٬۶۲۳+۲۱٫۹٪
۱۳۹۰۶۳٬۲۲۹+۱۵٫۸٪
۱۳۹۵۷۳٬۱۷۰+۱۵٫۷٪

مردم

ترکیب قومی میناب از فارسی‌زبانان هرمزی (مینابی)، عرب‌های حاشیه خلیج فارس، بلوچ‌ها و بحرینی ها وبشاگردی‌ها است.[6]

زبان

در شهر میناب و سایر مناطق شهرستان میناب، مردم به گویش مینابی حرف می‌زنند. گویش مینابی که در جنوب ایران و حاشیهٔ دریای عمان رایج است، زیرشاخهٔ گویش بَشکَردی است و حدفاصلی است میان گویش‌های لارستانی و بلوچی و بشکردی در جنوب شرقی ایران.[7][8][9]

جاذبه‌های گردشگری

راه‌های ارتباطی

شهر میناب به عنوان دومین شهر بزرگ استان هرمزگان، از طریق بزرگراه به بندرعباس و سپس به بندر خمیر متصل است. همچنین، میناب با جاده‌های اصلی آسفالته به شهرهای دیگری همچون بندر جاسک، سیریک، سندرک، رودان و کهنوج وصل شده‌است.

جستارهای وابسته

پانویس
  1. «پورتال شهرداری میناب».
  2. "راهنمای سفر به استان هرمزگان". اداره کل میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری. 2019-03-14. Retrieved 2019-04-03.
  3. «میناب قدیمی‌ترین شهر هرمزگان / اورگانا قدیمی‌ترین نام میناب». شبکه اطلاع‌رسانی راه دانا. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۰۳.
  4. «تعداد جمعیت و خانوار به تفکیک تقسیمات کشوری براساس سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۵» (اکسل). درگاه ملی آمار.
  5. «خبرگزاری فارس - میناب، گلستان خلیج فارس». خبرگزاری فارس. ۲۰۱۹-۰۳-۰۶. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۰۳.
  6. «میناب، گلستان خلیج فارس». ایسنا | هرمزگان. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۰۳.
  7. «کتابی در بررسی و توصیف زبان‌شناختی "گویش مینابی" منتشر شد». ایسنا. ۲۰۰۶-۰۲-۲۲. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۰۳.
  8. «بررسی آواهای گویش مینابی-مقاله علمی - پژوهشی». زبان‌شناسی تطبیقی.
  9. «بررسی و توصیف زبان‌شناختی گویش مینابی-حسن محبی بهمنی». آی‌کتاب. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۰۳.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.