سندرک

سندرک مرکز بخش سندرک شهرستان میناب در استان هرمزگان است.که از سال ۱۳۸۸ خورشیدی به شهر ارتقاء یافت.این بخش در فاصله ۵۰ کیلومتری شرق شهرستان میناب واقع است. این منطقه از شمال و شمال شرقی نقشه جغرافیایی همجوار با استان کرمان و منطقه هشتبندی از جنوب شهرستان بندر جاسک از شرق شهرستان بشاگرد و از غرب به شهرستان میناب متصل است .این بخش وجود منابع معدنی استان هرمزگان است.که دارای سه دهستان‌های بُن‌دَر، دَرپَهن و مرکزی است. براساس سرشماری عمومی نفوذ مسکن سال ۱۳۹۵ جمعییت شهر و کل بخش ۳۰/۰۰۰ نفر ،بوده است.سندرک در جاده غیر ساحلی میناب به بندر جاسک قراردارد.

سندرک
کشور ایران
استانهرمزگان
شهرستانمیناب
بخشسندرک
نام(های) پیشیندنکی_ دنیکی
سال شهرشدن۱۳۸۸
مردم
جمعیت۸٬۹۴۴ نفر(۱۳۹۵)
رشد جمعیت۵٪- (۵سال)
جغرافیای طبیعی
مساحت۴۵۰۰
ارتفاع۲۹۱ متر
آب‌وهوا
میانگین دمای سالانه۱۹
میانگین بارش سالانه۲۹۰میلی‌متر
اطلاعات شهری
ره‌آوردخرمالیموپرتقال،زیتون
وبگاهسندرک نیوز
شناسهٔ ملی خودرو ایران۹۴
کد آماری۲۰۶۴
سندرک

اقلیم

اقلیم بخش سندرک به دو دسته تقسیم می‌شود. در قسمت شرقی بخش اقلیم معتدل کوهستانی و در قسمت غربی بخش اقلیم گرم و خشک همراه با رطوبت پایین بدلیل فاصله از سطح دریا دارد.

مناطق دیدنی

قلعه سندرک از نقاط و تاریخی و گردشگری شهر سندرک است. کوه مرتفع بخش سندرک در ۲۶کیلومتری شرق بخش قرار دارد در منطقه چهارده روستا کوه هوارگ با ارتفاع ۲۵۲۱هزار متر و بلندترین کوه شهرستان میناب به‌شمار می‌آید. کوه مهراب نیز با طبیعی بی نظیر در ۳۵ کیلومتری شرق بخش سندرک با ارتفاع ۲۰۵۰ متر قرار دارد. در روستای پوم(پیشانلکی) که در ۲۱ کیلومتری مرکز شهر سندرک واقع شده آثار دیدنی زیادی موجود است. کوه سفید، آبشار کشهران، آبشار دهیچ، رودخانه‌های فصلی ودائمی، جنگل کهنک، منطقه کوهستانی، سرسبز، گردشگری چهارده روستا، روستای گرو ، سدمازاوی وارنگو،ابشار و چشمه های اسلام اباد، روستای مشکالدین،کوه تاحتون،روستای زیبای درشهر، از نقاط دیدنی دیگر بخش سندرک است.[1]

جمعیت

بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این شهر ۸٬۹۴۴ نفر بوده‌است.[2]

جمعیت کل بخش سندرک براساس سرشماری عمومی نفوس مسکن(۳۰٬۰۰۰)۱۳۹۵ نفر بوده‌است.

جمعیت تاریخی
سالجمعیت±%

پیشینه و صنایع دستی

سندرک از گذشته دارای ثروت‌های فراوان خدادادی از جمله سفره‌های آب زیرزمین، زمین‌های کشاورزی بسیار حاصلخیز برخوردار بوده‌است.در بخش هنر دست جزء صنعت تولید بنا بر صنایع دستی که در گذشته بیشتر توجه می شد.که مردم از میراث گذشتگان خود که نشانه هویت آداب و رسوم هر منطقه است یاد کرد. تولک بافی. پریگ بافی. سوند. سواس. پروند.چیلک و صنایع دستی مثل کم زنی. تلی بافی. خوس بافی. و دوخت لباس‌ها و پوشش‌های محلی زنان است.در زبان مردم ( بومی محلی)فارسی، لهجه شرق هرمزگان. جسته گریخته از کلمات جنوب استان کرمان و برخی روستاهای اطراف بخش لهجه متفاوتی هم صحبت می کنند.

شغل مردم این بخش در گذشته دامداری و کشاورزی بوده‌است از عمده ی کشاورزی منطقه می‌توان به کاشت سیفی جات، گوجه فرنگی. سیب زمینی. بادمجان. پیاز. خرما. خیار سبز است؛ درخت خرما که در گذشته به کشورهای حاشیه خلیج فارس بسته‌بندی و ارسال می‌شد .با وجود خشک سالی های دهه ۷۰و۸۰و۹۰ باعث خسارت جدی به باغداران در صنعت کشاورزی گردید.روستاهای چاهنان، گرو ، سرمازع، سندرک از مناطق کشت محصولات سیفی در شش ماهه دوم سال است.مردم این بخش به خونگرمی و مهمان نوازی اهمیت می دهند.

پانویس
  1. فهرست آثار تاریخی شناسایی شده شهرستان میناب، بازدید: ژوئن ۲۰۰۹
  2. الگو:سرشماری ۱۳۹۵۲

منابع
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.