صفرا

• آب
• اسیدهای صفراوی (و نمک‌های صفراوی)
• فسفولیپید (لسیتین، که در امولسیون چربی‌ها نقش دارد)
• یون بی‌کربنات و چند الکترولیت دیگر
• کلسترول (که به کمک لسیتین و اسیدهای صفراوی حل شده است)
• رنگ‌دانه‌های صفراوی همچون بیلی‌روبین و بیلی وردین (که از تجزیهٔ هموگلوبین حاصل می‌شود و رنگ مدفوع را می‌سازد).
• پروتئین‌ها (شامل تمامی ایمونوگلوبولین‌ها، آلبومین، متابولیت‌های هورمون‌ها و سایر پروتئین‌هایی که در کبد متابولیز می‌شوند).

صفرا پس از ترشح توسط هپاتوسیت‌ها وارد کانالیکول‌های صفراوی شده و از طریق مجرای سیستیک از کبد خارج می‌شود. صفرا از طریق مجرای کیسه‌ای به کیسه صفرا انتقال می‌یابد. هنگامی که غذا از دوازدهه عبور می‌کند، کیسه صفرا منقبض شده و مایع درون خود را از طریق مجرای مشترک صفراوی به روده هدایت می‌کند و با غذا مخلوط می‌شود. ماده ای که صفرا تولید می‌کند، خاصیت بازی یا قلیایی دارد که باعث خنثی کردن تودهٔ غذا (کیموس معدی) می‌شود.

نمک‌های صفراوی موجب امولسیون چربی‌ها (پراکنده شدن قطرات ریز چربی) می‌شوند و به این ترتیب، آنزیم‌ها و به خصوص لیپاز می‌توانند عمل گوارش لیپیدها را شروع کنند.

نمک‌های صفراوی همچنین باعث تولید میسل می‌شوند. میسل‌ها گروه‌هایی ریز متشکل از ملکول‌های تجزیه شدهٔ لیپید (تری‌گلیسیرید) هستند که در جذب فراورده‌های نهایی تجزیهٔ لیپیدها (توسط لیپاز لوزالمعده) از طریق غشای سلول‌های لایه مخاطی روده نقش اساسی دارند. صفرا در دفع بیلی روبین و کلسترول نقش دارد.

از جمله بیماری‌های مرتبط به صفرا می‌توان به زردی، کله سیستیت و سنگ کیسه صفرا اشاره کرد.

^  واژگان برگزیده فرهنگستان زبان پارسی (واژه‌نامه پارسی سره)

• «ویکی‌پدیای فرانسوی». دریافت‌شده در ۲۳ دسامبر ۲۰۰۹.
• «ویکی‌پدیای انگلیسی». دریافت‌شده در ۲۳ دسامبر ۲۰۰۹.