شوالیه

نقاشی از یک شوالیه در حال دریافت لقب شوالیه از ملکه بریتانیا، اثر ادموند لیتون

در آن دوران برخی شوالیه‌ها فرماندهی سواره نظام ارتش را برعهده داشتند و افرادی اسماً شجاع بودند که برای کشورشان افتخار کسب می‌کردند. شوالیه‌ها الزاماً نظامی نبودند. درصد بالایی از شوالیه‌ها ازبین رجال، اشراف، ثروتمندان و مردان مذهبی انتصاب می‌شدند. از سوی دیگر کلیسای کاتولیک (واتیکان) به برخی زائرین سرشناس اروپایی که سفر مشقت بار اروپا به اورشلیم را جهت زیارت کلیسای مقبره مقدس در اورشلیم به جان می‌خریدند، این لقب را اهداء می‌کرد. بر خلاف باور عمومی، شوالیه لقب سلطنتی نیست. یک شوالیه وقتی اشرافی محسوب می‌شود که از بین اشرافیان برخاسته باشد.

در آثار ادبی، قهرمان قرون وسطا یا شوالیه حق انتخاب دارد و به جستجوی ماجرا می‌رود. او عرصهٔ رویارویی خود با آزمون‌ها را انتخاب می‌کند و هویتش را با این انتخاب شکل می‌دهد. ماجراهای زندگی شوالیهٔ قرون وسطا بسته به عرصه‌ای که برای فعالیت‌هایش برگزیده، تغییر می‌کند. البته شوالیه رخدادهای زندگی‌اش را بر اساس روایت و آرمان‌شهر خود انتخاب می‌کند اما نمی‌توان ماجراهای زندگی او را پیش‌بینی کرد، درست مانند دن‌کیشوت.[2]

در قرن بیستم دربار بریتانیا با اهدا کردن لقب شوالیه به کسانی که دستاوردها و افتخارات فوق‌العاده برای بریتانیا و جهان کسب می‌کردند اقدام نمود که تا امروز ادامه دارد. دریافت کنندگان این لقب، از خوانندگان مشهور انگلیسی تا کوهنوردان حرفه‌ای، دانشمندان، نویسندگان، ورزشکاران و بازیگران سینما تا «شخصیت‌های سیاسی» متفاوتند. لقب شوالیه دارای درجات مختلفی است و معمولاً در «مراسم سال نو» در کاخ باکینگهام در لندن به دریافت کنندگان اهدا می‌شود.

این لقب اکنون جز بریتانیا در اکثر جوامع اروپایی منسوخ شده و هیچ معنای رسمی یا اداری ندارد. فقط چند سازمان سرّی از جمله فرقه مقبره مقدس اورشلیم اعضای سازمان خود را شوالیه می‌نامند.

• ویکی‌پدیای آلمانی و انگلیسی

• راهنمای نشان‌های افتخار بریتانیا