سبیل

نوجوانی دورهٔ آغاز رشد موهای صورت در مردان است و این فرایند از سبیل آغاز می‌شود. اگرچه همانند بسیاری از فرایندهای بیولوژیک، ممکن است این امر نیز بسته به عوامل ژنتیکی و محیطی تفاوت داشته باشد.[3]

اگرچه اصلاح صورت، ممکن است به دوران نوسنگی بازگردد، ولی قدیمی‌ترین سندی که بر داشتن سبیل به تنهایی دلالت می‌کند، تصویری از یک سوارکار ایرانی مربوط به ۳۰۰ سال قبل از میلاد مسیح و بر روی فرش پازیریک است.[3]

سوارکار ایرانی روی فرش پازیریک

در نقش برجسته‌های باستانی ایران هخامنشی، مادها و پارس‌ها با ریش تصویر شده‌اند و تراشیدن ریش و سبیل برای مردان و همچنین بریدن گیسوی زنان فقط به عنوان یک تنبیه و مجازات انجام می‌شده‌است. با کاهش اهمّیت ریش در دوران اشکانیان و ساسانیان، سبیل از ارج و رونق برخوردار گردید. با حملهٔ اعراب به ایران، مجدداً مردان به رسم عربان به گذاشتن ریش روی آوردند. در دوره مغول‌ها، ریش موقتاً اعتبار خود را از دست داد و سبیل چنگیزی مد شد.[5]

در دوره صفویان، شاه اسماعیل یکم به داشتن سبیل‌های دراز مفتخر بوده و با نمایش آنها، قدرت نمایی می‌نموده‌است.[2] شاه عباس کبیر نیز از ریش دل خوشی نداشت و بر اساس فرمانی که ابتدا به دربار ابلاغ و سپس عمومی شد، همه مردان از جمله روحانیون مکلف به تراشیدن ریش خود شدند. شاعری درباری ماده تاریخ این فرمان را به این شکل به نظم درآورده‌است.[5]

که بر این اساس، سال این ریش تراشی (تراش مویم به حساب ابجد) ۹۹۷ محاسبه می‌شود. سال عمومی شدن این حکم ۱۰۰۷ بوده‌است. علاقه شاه عباس به سبیل گذاشتن مردان به حدی بود که حقوق و دستمزد سپاهیان، به طول ریش آنان مرتبط شد. بدین ترتیب، سبیل‌های بلند و از بناگوش آویخته رونق یافت. گاه اضافه حقوق سبیل به مردم ولایتی حواله می‌شد و همین حواله موجب شد اصطلاح «باج سبیل» شکل بگیرد.[6]

اگرچه در دوره افشاریه و زندیه، پادشاهان ایران ریش داشته‌اند، ولی در دوره قاجار سبیل مجدداً اهمیت خود را بازیافت. در دوره سلطنت ناصرالدینشاه و حکومت کامران میرزا بر تهران، عساکر تهران سبیل‌هایی به اشکال مختلف داشتند.[7] با کاسته شدن اهمیت سبیل، برخی پادشاهان معاصر مانند احمدشاه و محمدرضا پهلوی ریش یا سبیل نداشتند.[2]

سبیل هیتلری

داگلاس فیربنکس نخستین بازیگر نقش زورو

در مسابقات جهانی انواع سبیل‌ها به شش دسته گوناگون تقسیم می‌شوند.در سایر ملل، طبقه‌بندی‌های دیگری برای سبیل وجود دارد. از سوی دیگر، برخی از انواع مدل‌های سبیل، وابسته به اشخاص بوده و نام خود را از اولین (یا معروف ترین) صاحب خود گرفته‌اند. سبیل هیتلری، داگلاسی، استالینی و چنگیزی از این نوعند.[3]

در ایران انواع سبیل‌های زیر، در دوره‌هایی مد (پوشاک) بوده‌است:[6][8]

• سبیل معمولی: که پشت لب بالارا به‌طور متوسط پوشانده نمره ۴ و کوتاهتر زده می‌شد.
• سبیل داش مشدی‌ها و لوطی‌ها: که باید کلفت سرتاسری تا چاک دهان بدون آب خوری بود.
• سبیل درویشی: که باید کلفت سرتاسری شارب دار بوده تمام لب بالاو قسمتی از دهان و در بعضی از موارد تمام چاک دهان را بپوشاند.
• سبیل پر: تا چاک دهان برای سالمندان وزین که از دو طرف به سمت کنار و سرهایشان رو به پائین شانه زده شود.
• سبیل استالینی: شبیه سبیل اعیانی یا سالمندی با کمی آب خور.
• سبیل پهلوانی: که آن را هر چه زیادتر کلفت و پر و کشیده ساخته دو طرفش را با پیوند به موهای گونه (پیوند ریش و سبیل) داده به طرف گوش‌ها می‌بردند.
• سبیل چخماقی
• سبیل کلفت یا پر پشت: که برگشتگی ندارد
• سبیل چنگیزی یا قیطانی
• سبیل افراشته
• سبیل از بنا گوش در رفته
• سبیل مگسی
• سبیل مسواکی (هیتلری نیز می‌گویند)
• سبیل داگلاسی (منسوب به داگلاس فیربنکس نخستین بازیگر نقش زورو) که از قد و پهنا کوتاه شده، بالا و بغلشان تراشیده و نازک گردید.

مسابقات بین‌المللی برای انتخاب عجیب ترین، زیباترین یا پرپشت‌ترین سبیل‌ها تا سال ۲۰۰۷ به صورت دوسالانه و از آن به بعد همه ساله برگزار می‌شود. شرکت کنندگان در اینگونه مسابقات، «نشان دادن مردانگی» را از دلایل برگزاری این مسابقات می‌دانند. این مسابقات در سه کلاس و چندین گروه مختلف انجام شده و شرکت کنندگان در دسته تخصصی خود با دیگران به رقابت می‌پردازند. نام برندگان این مسابقات در کتاب رکوردهای جهانی گینس ثبت می‌شود. شرکت کنندگان این مسابقات سبیل خود را به شکل‌هایی مانند دروازه شهرها، اسکله‌ها و حتی پل‌ها تزئین می‌کنند.[9][10][11][12]

طولانی‌ترین رکورد ثبت شده برای سبیل، متعلق به فردی در هندوستان است که در سال ۲۰۰۴ ثبت شده‌است. او با کوتاه نکردن سبیل خود به مدت ۲۲ سال، موفق شد به رکورد عجیب سه متر و هشتاد سانتیمتر دست پیدا کند. این رکورد در کتاب رکوردهای کینس نیز ثبت شده‌است.[3]

فیلم ایرانی سبیل مردانه با مضمون سبیل ساخته شده‌است.[13]

در زبان فارسی اصطلاحات و ضرب‌المثل‌هایی با مضمون مشابه وجود دارد.[14][15]

• سبیل کسی را دود دادن
• تار سبیل گرو گذاشتن
• از ریش به سبیل پیوند زدن
• سبیل کسی را چرب کردن
• آویزان شدن سبیل
• زیر سبیلی رد کردند

در اسلام داشتن سبیل بلند عملی ناپسند و ناشایست دانسته شده‌است. در مقابل، گذاشتن ریش به عنوان نشانه‌ای اسلامی مورد تأکید قرار گرفته شده‌است. از پیامبر اسلام نقل شده‌است:

«لا یُطَوِّلنَّ اَحدکم شاربَهُ، فانَّ الشِّیطانَ یتّخذهُ مخبَأََ یستَتِرُ بِهِ».

سبیلتان را بلند نگه ندارید، زیرا شیطان آنجا را جایگاه خود قرار می‌دهد و در آنجا مخفی می‌شود.[16]

در صدر اسلام پیامبر اسلام برای خسروپرویز نامه نوشت و او نامهٔ محمد را پاره کرد. چنانکه در تاریخ طبری آمده، خسروپرویز به باذان فرمانروای یمن نامه نوشت و از او خواست که دو نفر را از طرف او نزد محمد بفرستند. باذان نیز دو نفر به نام‌های خسرو و بابویه نزد محمد فرستاد. هنگامی که آن دو نفر نزد محمد رسیدند، ریش خود را تراشیده و سبیل داشتند. پیامبر با دیدن آن‌ها به سبیل گذاشتن‌شان ایراد گرفته و می‌گوید به گفتهٔ چه کسی این کار را کرده‌اید؟ بابویه و خسرو جواب می‌دهند: «پروردگار ما چنین گفته است»؛ و محمد نیز می‌گوید: «ولی پروردگار من گفته ریش بگذارم و سبیل بسترم» و «بروید و فردا پیش من آیید».[17]

در آیین یارسان، سبیل به عنوان نشانه‌ای دینی برای مرد یارسان، به شدت مورد تأکید واقع شده و بر آن توصیه شده‌است. چنانچه در این آیین تراشیدن و زدن سبیل گناهی بزرگ محسوب و موجب خروج از دین می‌شود.[4] در سرانجام کتاب مقدس یارسان، از زبان داود که وسوار آمده‌است:

سبیل پیروی آیین یاری بلند است و روی لب‌ها را می پوشاند، تا یار، خودی را از بیگانه باز بشناسد.

همچنین آمده‌است:

...

بدانید ای یاران! اگر تاری از سبیل کسی از بین برود، از ارکان دین بی‌بهره مانده و سهمش از خوراک و نذر مقدس بریده خواهد شد... او دیگر نه پیروی امر پیر خود و نه پیروی خدا خواهد بود و بهره اش از خدا و پیر قطع می‌شود. اگر روزی صد گاو قربانی کند، باز هم کردارش همچون کاه و خاشاک بیهوده خواهد بود.[18]

علاوه بر یارسان، سلسله‌های مختلف تصوف مانند نعمت‌اللهی، خاکساریه و ... نیز هر یک تاحدودی به حفظ شارب و بلند نگهداشتن آن برای مردان باور دارند.

• سانچز کثیف

• طبری، محنمد بن جریر، ۱۳۶۳. تاریخ طبری یا تاریخ الرّسل و الملوک، جلد ۳، ترجمهٔ ‌ابوالقاسم پاینده، تهران:انتشارات اساطیر، چاپ سوم.
• سرانجام، ۲۰۰۷. پژوهش و نوشته از طیب طاهری، ویراستار کلام‌ها استاد سروش و جمعی از سادات یارسان، عراق، سلیمانیه: انستیتو فرهنگی کُرد، چاپ اول.