زن‌سالاری

تولد یک دختر برای خاسی‌ها اتفاقی مبارک است، در حالی که برای تولد یک نوزاد پسر جشنی گرفته نمی‌شود. معمولا جوان‌ترین دختر تمام اموال را به ارث می‌برد. اگر زوجی صاحب فرزند دختر نشوند، یک دختر را به فرزندی قبول کرده و اموال‌شان را برای او به ارث می‌گذارند.[5]

این منطقه یک گروه قومی واقع در شمال شرقی تایلند است. در این منطقه بعد از ازدواج، به موجب قانون مرد باید به خانه خانواده همسرش و به عنوان عضو جدید آن نقل مکان کند. همچنین، جوان ترین دختر خانواده حق انحصاری برای به ارث بردن املاک خانواده دارد. در این جامعه دارایی شوهر پس از ازدواج تحت تملک زن قرار میگیرد.[6]

آمیس ها گروه قومی هستند که به طور سنتی دارای جامعه ای زن سالار هستند. این جامعه تحت سلطه زنان بوده و در آن زنان حکمرانی می کنند. وراثت مادرتباری شیوه اصلی قوم آمیس است که در آن اموال خانواده به طور معمول به فرزند ارشد دختر از هر خانواده به ارث گذاشته می شود. جامعه آمیس مادرسالار است و ریاست هر خانوار را مادر به عهده دارد. همچنین، زنان مسن جامعه به شدت محترم شمرده می شوند. به طور سنتی، زنان مالکیت اموال و ریاست خانواده را به عهده دارند. املاک متعلق به زنان بوده به دختران به ارث می رسد. وقتی عقد صورت گرفت ، داماد به خانه عروس می رود.

جانشینی در میان طایفه آمیس از طریق نسب مادری است. سمت مادربزرگ پس از مرگ وی به عضو ارشد بعدی زن قبیله ، معمولاً یک خواهر یا دختر بزرگ منتقل شد. کلیه املاک این خانواده ها مانند زمین ، خانه و سایر دارایی ها به خواهران یا دختران به ارث می رسد. مردان تنها زمانی که هیچ جانشین زن زنده ای حضور نداشته باشد ، چیزی به ارث می برند.[7]

بیجاگوس از چهار قبیله مادر تبار واقع در جزیره اورانگو گراند گینه بیسائو تشکیل شده است. قانون عرفی مردم، نظام مادر تبار آن را به عنوان ضرورتی برای یکپارچه سازی کل جامعه بیجاگوس به رسمیت می شناسد. این قانون به هر مردی اجازه می دهد تا از اموال یا زمین متعلق به قبیله مادر تبار خاص خود به طور مشترک بدون هیچ گونه تقسیم زمین استفاده کند. ملکه زن، قدرت نهایی هر خانواده است.[8]

قبیله گارو برای قرن ها یک جامعه مادر تبار بوده است.این گروه قومی در شمال شرق هند قرار دارد و آداب و رسوم مردمش زن را به عنوان رئیس یک خانواده به رسمیت می شناسد و پس از مرگ مادر خانواده، حق ارث به فرزند دختر می رسد. قانون بومی گارو، مالکیت اموال را به دست زنان می سپارد. در قوم گارو اسم و رسم از مادر به ارث می‌رسد. پسران هنگام رسیدن به سن بلوغ، خانه والدین‌شان را ترک کرده و به یک خوابگاه پسرانه در روستا نقل مکان می‌کنند.[9] یک خانواده گارو توسط مادر خانه اداره می شود اما پدر مسئول تأمین معیشت خانوار است. دختر خانواده در طول زندگی خود نام قبیله را به دوش می کشد ، در حالی که پسر پس از ازدواج نام قبیله همسر خود را می گیرد. دختر کوچک در خانواده گارو املاک را به ارث می برد و اگر در خانواده هیچ وارث زن وجود نداشته باشد ، اموال به دختر خواهر مادر می رسد.[10]

این منطقه که در غرب سوماترای اندونزی قرار دارد بدون شک بزرگ ترین جامعه زن سالار در جهان است. در این منطقه، دارایی ها تنها در مالکیت زنان است در حالی که قوانین عرفی نیاز به خویشاوندی دارد و اموال خانواده باید از مادر به دختر منتقل شود.[11]

مینغکاباو به طور سنتی جامعه ای است که قدرت در آن به دست زنان است و نه مردان. قدرت زنان مینغکاباو به حوزه های اقتصادی و اجتماعی گسترش می یابد. زنان زمین ها را به ارث می برند و شوهران به خانه های همسرانشان می روند. برخلاف بسیاری از جوامع دیگر که در آن زنان هنگام ازدواج بین خانواده ها رد و بدل می شوند ، در این جامعه مردان مبادله می شوند.[12]

مینغکاباو جامعه ای زن محور است. جایی که مردان جوان تشویق می شوند خانه خود را ترک کنند و به دنبال تحصیل و ثروت باشند. پسران جوان این قوم خانه مادر خود را ترک می کنند تا در خوابگاه مشترک با پسران دیگر در بخوابند ، بنابراین خانه خانواده را به خواهران خود واگذار می کنند. پسران در این قوم سهمی از میراث خانوادگی ندارند. خانه ها متعلق به زنان خانواده است که در آنجا زندگی می کنند و از مادر به دختر منتقل می شوند. شوهرها فقط در خانه تحت شرایط خاصی تحمل می شوند و برای خوابیدن به خانه خواهرشان برمی گردند.[13]

قبیله موسو یکی از قدیمی ترین جوامع زن سالار در جهان است. این قبیله در جنوب غربی چین قرار داردو مردمش عشق مادر را به عنوان هسته اصلی بشریت در نظر می گیرند. از این رو، مادر اساس نظام مادر تبار موسو را تشکیل می دهد. به طور سنتی، کودکان به مادر تعلق دارند و در نتیجه وراثت و خویشاوندی از طریق اصل و نسب خانواده مادر انجام می شود.

قوم موسو در جامعه‌ای به رهبری یک زن زندگی می‌کند. در این قوم مفهوم "پدر" یا "شوهر" وجود ندارد. موسوها به سنت "ازدواج رَوَنده" پای‌بند هستند که طبق آن مردان می‌توانند به دیدار زنان بروند و شب را با آنان بگذارند، اما زن و مرد با هم زندگی نمی‌کنند. فرزندانی که به دنیا می‌آیند در خانه مادرانشان بزرگ می‌شوند. پدران نقشی در پرورش فرزندان ندارند، در این جامعه سنتی تفوق اجتماعی با زنان است و مادربزرگ خانواده در واقع رهبر خانواده است و نامهای خانوادگی و هویت اجتماعی فرد از طریق مادر معنی میابد.[14]

قوم موسو را می توان جامعه ای بدون پدر و بدون ازدواج نام نهاد. مادربزرگ خانواده را اداره می کند و پسران و دختران به همراه نوه های دختری با او زندگی می کنند و مردان در واقع چیزی جز اهداکنندگان اسپرم نیستند و در تربیت فرزندان خود نقشی ندارند. موسو ها جامعه ای را تشکیل داده اند که زنان در آن رئیس هستند. آنان زن را در مرکز جامعه خود قرار داده اند. کودکان موسو توسط مادر ، مادربزرگ و خاله هایشان تربیت می شوند. از نظر آنها ، ازدواج یک مفهوم غیرقابل تصور است به دلیل اینکه در جامعه آنها مفهومی به نام به پدر بودن وجود ندارد.

زنان مالک هستند و ارث می برند و خانه ها را اداره می کنند - آشپزی ، نظافت و تربیت کودک نیز بر عهده آنان است. مردان نیز وظایفی چون شخم زدن ، ساخت و ساز ، تعمیر خانه ها ، ذبح حیوانات و کمک به تصمیمات بزرگ خانوادگی را انجام می دهند ، اگرچه حرف آخر را همیشه زنان می زنند. مردان هیچ مسئولیت پدری ندارند. معمولاً زنان نمی دانند که پدر فرزندانشان کیست. مردان مسئولیت های زیادی به عنوان دایی در قبال فرزندان خواهرانشان دارند و خود را وقف کمک به تربیت فرزندان خواهران خود می کنند.[15]

قبیله اوامبو بزرگترین گروه قومی در نامیبیا است. مردم این کشور در نقاط مختلف هشت منطقه کشور گسترش پیدا کرده اند. از قدیم تا به حال اوامبوس دارای سیستم مادرتباری جانشینی و ارث است.[16]

مردم چام در بخش‌هایی از کامبوج، ویتنام و تایلند زندگی می‌کنند. چامی‌ها نیز از الگوی زن سالاری پیروی می‌کنند. اسم و رسم و دارایی خانواده به فرزندان مؤنث به ارث می‌رسد. دختر‌ها همسران خود را انتخاب میکنند. اغلب والدین دختر به خواستگاری پسر می‌روند و مردان تازه ازدواج کرده به خانه همسر اسباب‌کشی کرده و همراه با خانواده او زیر یک سقف زندگی می‌کنند.[17]