رافضی

در فرهنگ معین علت آنکه برخی سنیان شیعه را به این نام می‌خوانند، عدم پذیرش رای صحابه در بیعت با ابوبکر و عمر ذکر شده‌است.[2]

کلینی در اصول کافی از جعفر صادق امام ششم شیعیان نقل می‌کند که سابقه رفض به قوم موسی بازمی‌گردد که از ضلالت فرعون رفض (رد) کردند. پس همان‌طور بر شیعیان اطلاق شده چنان‌که شر را رفض و رد کردند.[3]

امروزه برخی از اهل سنت برای توهین به شیعه‌ها، رافضی می‌گویند.[4]

-چون بود عشق صادقان درسم، کی ز کید منافقان ترسم؛ این نه رفض است محض ایمان است، رسم معروف اهل عرفان است؛ رفض اگر هست حب آل نبی، رفض فرض است بر ذکی و غبی؛ لوکان رفضا حب آل محمد، فلیشهد الثقلان انی رافضی؛ شافعی آن که سنت نبوی، ز اجتهاد قویم اوست قوی؛ به زبان فصیح و لفظ متین، گفت در طی شعر سحر آیین؛ گر بود رفض حب آل رسول، یا تولا به خاندان بتول؛ گو گوا باش آدمی و پری، که شدم من ز غیر رفض بری؛ کیش من رفض و دین من رفض است، رفع من رفض و مابقی خفض است[5]

-رافضی انگشت در دندان گرفت، هم علی و هم عمر آمیختند[6]

-نه در نشستن عثمان چو رافضی بدگوی، نه در شجاعت حیدر چو خارجی احمق[7]

-رافضی کیست دشمن بوبکر، خارجی کیست دشمنان علی[8]

-شوم چنگال چو نشپیل خود از مال یتیم، نکشد گرچه ده انگشت ببریش به گاز؛ ور بپرسیش یک مشکل گویدت به خشم، «سخن رافضیان است که آوردی باز!»؛ به سؤال تو چو درماند گوید به نشاط، «بر پیمبر صلواتی خوش خواهم به آواز!»[9]