خسرو قشقایی

خسروخان، چهارمین پسر اسماعیل خان صولت‌الدوله ایلخان قشقایی و خدیجه بی بی، پس از محمدناصر خان، ملک‌منصور خان و محمد حسین خان بود. در دورهٔ حکومت رضاشاه و تلاش دولت مرکزی برای گسترش فرمانروایی و حذف عناصر پرنفوذ، پدرش اسماعیل خان که ایلخان و وکیل مجلس شورای ملی بود با دولت دچار اختلاف شد و به زندان افتاد و جان خود را در زندان از دست داد.

پس از شهریور ۱۳۲۰ خورشیدی خسرو صولت قشقایی که در تهران و تحت نظر حکومت رضاشاه بود به میان ایل قشقایی در استان فارس بازگشت و تا سال ۱۳۳۲ برای یک دورهٔ ۱۲ ساله به عنوان سیاستمداری پرنفوذ در صحنهٔ سیاسی ایران و فارس فعالیت کرد.

خسروخان قشقایی، در نبرد سمیرم که در اوایل تیر ۱۳۲۲ خورشیدی بین نیروهای قشقایی و بویراحمدی از یک سو و ستونی از قوای لشکر ۹ اصفهان از سوی دیگر رخ داد، رهبری نیروهای قشقایی را بر عهده داشت. نیروهای قشقایی در این نبرد با کمک ایل بویراحمدی توانستند پادگان سمیرم را تسخیر کنند؛ سرهنگ شقاقی در این نبرد کشته شد.

پس از این واقعه، دولت مرکزی با ایل قشقایی عهدنامه‌ای امضا کرد که به موجب یکی از بندهای آن، خسروخان توانست به صحنهٔ سیاسی ایران وارد شود.[1] او در سال ۱۳۲۷ به نمایندگی از فیروزآباد فارس به مجلس شورای ملی رفت (دوره پانزدهم) و در دوره بعد نیز بر این کرسی نشست.

دوران نمایندگی خسرو خان با نهضت ملی شدن نفت همراه شد که خسرو خان به آن پیوست از دکتر مصدق حمایت کرد. در تیر ۱۳۲۹ که کمیسیون خاص نفت به ریاست دکتر مصدق تشکیل شد، خسرو خان یکی از اعضای آن و منشی کمیسیون بود. تلاشهای او و دیگر نمایندگان جبهه ملی ایران به تصویب قانون ملی شدن نفت در ۲۹ اسفند ۱۳۲۹ و همچنین به طرح ۹ ماده‌ای نحوه اجرای ملی کردن در کمیسیون نفت در پنجم اردیبهشت ۱۳۳۰ انجامید.

در جریان اختلافات شاه و دکتر مصدق در سال ۱۳۳۲ و پس از کودتای ۲۸ مرداد، برادران قشقایی یعنی محمدناصر خان، ملک‌منصور خان، محمدحسین خان و خسرو خان به عنوان سران ایل قشقایی از مصدق حمایت کردند و ایل قشقایی تنها نیروی مسلحی بود که به حمایت از محمد مصدق تفنگ به دست گرفت. به همین دلیل پس از سرنگونی دولت مصدق و استقرار دولت سپهبد زاهدی، املاک برادران قشقایی مصادره شد و آن‌ها مجبور به جلای وطن و تبعید و اقامت در اروپا شدند.

خسرو خان پس از خروج از ایران راهی کشور ایتالیا شد؛ سپس در شهر مونیخ آلمان ساکن شد. تا سال ۱۳۵۷ در آنجا زندگی کرد. وی در این مدت نشریه باختر امروز را به کمک دانشجویان جبهه ملی منتشر ساخت.

دوران تبعید برادران قشقایی در اروپا به مدت ۲۵ سال طول کشید. با پیروزی انقلاب و فروپاشی رژیم پهلوی، ناصر خان و خسرو خان قشقایی در زمستان ۱۳۵۷ به ایران و محل قدرت خود یعنی فیروزآباد فارس برگشتند و با استقبال گستردهٔ عشایر ایل قشقایی روبرو شدند. آن‌ها ضمن پشتیبانی از انقلاب مردم ایران، به منظور اعادهٔ اقتدار ایلی گذشته و نیز اعادهٔ نظم در منطقه قشقایی به فارس رفته، اقداماتی را آغاز کردند.

در این هنگام تنش‌های سیاسی فزاینده‌ای که در اثر آشوب و اغتشاش حاصل از فروپاشی نظام پادشاهی و شکل‌گیری نظام جدید فضای کشور را تحت‌الشعاع قرار داده بود، سرانجام دامن خسرو صولت قشقایی را هم گرفت. وی که در این مدت به رغم پشتیبانی کلی از انقلاب و آرمانهای آن (استقلال، آزادی، جمهوری ایرانی)، با تأکید بر ادامه راه دکتر مصدق و انتقاد از پاره‌ای گرایشهای تندرو، مخالفت طیف تندرویی از عناصر برآمده از انقلاب را برانگیخته بود، در انتخابات نخستین دوره مجلس شورای اسلامی شرکت کرد و در بهار ۱۳۵۹ به نمایندگی از شهرستان اقلید در مجلس حضور یافت، ولی اعتبارنامه‌اش تصویب نشد.

خسرو خان که هدف انتقاد نیروهای تندروی انقلابی و اتهامات دانشجویان مسلمان پیرو خط امام شده بود، به دست گروهی مسلح ربوده و مضروب شد. در پی انتشار این خبر، انبوهی از مردم ایل قشقایی در اعلام پشتیبانی از خسروخان و اعتراض به این عمل تعدادی از جاده‌های اصلی فارس را مسدود کردند و دست به اسلحه بردند. به کلانتران ایل قشقایی در سراسر فارس که تعدادشان هفتاد نفر بود، آماده باش داده شد و آن‌ها مشغول گردآوری جوانان جنگجو شدند. در همین حال دستور رهایی خسرو قشقایی از بازداشت صادر شد و وی به فارس بازگشت.

به رغم تلاشهایی برای حل مسالمت‌آمیز این ماجرا، حرکتی که به این نحو آغاز شده به مدت دو سال و با رشته زد و خوردهای پراکنده‌ای میان قشقاییها و حکومت مرکزی ادامه یافت تا سرانجام پس از رویارویی نهایی در اوایل اردیبهشت ۱۳۶۱ در نزدیکی فیروزآباد ، نیروهای حکومت مرکزی بر قشقایی‌ها چیره شدند. در خرداد همان سال، خسرو خان صولت قشقایی به همراه چند تن از افرادش در شیراز دستگیر و پس از محاکمه در ۹ مهر ۱۳۶۱ همان سال در فیروزآباد تیرباران کردند.

خسرو سیف دبیرکل حزب ملت ایران معتقد است که تا زمانی که آیت الله ربانی شیرازی زنده بود رابطهٔ حکومت با قشقایی‌ها خوب بود اما پس از اینکه وی در تصادف مشکوکی کشته شد، حکومت فشار و تعرض بر قشقایی‌ها را آغاز کرد و آن‌ها هم به همین دلیل به کوه زدند و بر حکومت شوریدند؛ ولی اندکی پس از مهاجرت ناصر خان به خارج، خسرو خان بازداشت شد.[2]

خسروخان قشقایی متهم به همکاری با دریادار مدنی استاندار وقت خوزستان علیه امنیت کشور شد و در سال ۱۳۶۱ در شیراز دستگیر شد. خسرو سیف معتقد است خسرو خان مدتی در کوه مقاومت کرد بعد به شیراز آمد و در منزل یکی از قشقایی‌ها لو رفت و بازداشت شد و از آنجا که در آن زمان در رأس اداره اطلاعات سپاه شیراز افرادی همچون مصطفی کاظمی و عالی خانی (متهمان پروندهٔ قتل‌های زنجیره‌ای در سال ۱۳۷۷) بودند، وی را شکنجه و بعد اعدام کردند.[2]

بدین ترتیب پس از بازداشت و شکنجه، زیر فشار و تهدید، مصاحبه‌ای ساختگی با رسانه‌ها برای خسرو خان قشقایی ترتیب داده شد و از او خواستند به وابستگی به آژانس‌های جاسوسی خارجی اعتراف کند تا آزاد شود. این رویداد هم‌زمان بود با بازداشت، محاکمه و اعدام صادق قطب زاده وزیر خارجه حکومت جمهوری. صادق قطب زاده در ۲۴ شهریور اعدام شد[3] و خسرو خان قشقایی ۹ مهر یعنی ۱۶ روز بعد. اتهامی که به خسرو خان قشقایی وارد شد «مبارزه مسلحانه علیه حکومت» و «اقدام علیه امنیت ملی» عنوان شد. حکومت معتقد بود خسرو خان قشقایی با حمایت مردم جنوب اقدام به جمع‌آوری نیرو و تحرکات مسلحانه در رویارویی با انقلاب و جمهوری اسلامی کرده‌است پس از آن خسروخان قشقایی را تیرباران کردند.[4]

• ایلخان قشقایی‌ها چگونه در دادگاه انقلاب به جوخه آتش سپرده شد؟ پایگاه خبری رادیو فردا
• کتاب «سرنوشت یاران دکتر مصدق» به قلم عبدالرضا هوشنگ مهدوی
• آقای خسرو قشقایی - یادبود حقوق بشر

• همنشین بهار: ایل قشقایی و بازی‌های روزگار