تحت احتیاط واجب حرام است

خواستن شارع مقدس کار یا ترک کاری را به نحوی که به هیچ وجه به خودداری از آن کار یا انجام کاری که ترک آن خواسته شده‌است راضی نباشد وجوب نامیده می‌شود مانند: وجوب اجرای حدود

تنفر شدید شارع مقدس از کار یا ترک کاری به نحوی که به هیچ وجه به انجام آن کار یا ترک راضی نباشد حرمت نامیده می‌شود مانند: حرمت غصب و دزدی و خودداری از ادای شهادت.

خواستن شارع مقدس کار یا ترک کاری را لیکن نه به اندازه وجوب بلکه به اندازه‌ای که از خود داری از آن نیز ممکن باشد استحباب نامیده می‌شود مانند: خواستن دستگیری از بینوایان و توسعه بر عیال و…

ناپسند داشتن شارع کار یا ترک کاری را ولی نه به اندازه حرمت بلکه به اندازه‌ای که از انجام کار یا ترک نیز راضی باشد کراهت نامیده می‌شود مانند: کراهت کارهای جلف و سبک و خوردن گوشت برخی از حیوانات مانند اسب و الاغ.

اجازهٔ شارع مقدس در انجام یا ترک عملی را به‌طور متساوی به‌طوری‌که هیچ‌یک را بر دیگری ترجیحی نباشد اباحه نامند مانند: خوردن، آشامیدن، رفت‌وآمد کردن و نشست و برخاست نمودن در مواردی که شارع مقدس هیچ‌یک از فعل و ترک این اعمال را بر دیگری مزیت ننهاده‌است. دو حکم اول را از این جهت که در مورد آن‌ها از ناحیه شارع الزام به فعل یا ترک است حکم‌های الزامی گویند و سه حکم دیگر را از این جهت که شارع مقدس در مورد آن‌ها در فعل و ترک عمل اجازه داده‌است احکام ترخیصیه گویند؛ و به همین مناسب این سه حکم را اباحه بمعنای اعم گویند چنان‌که قسم اخیر را که مورد آن، فعل و ترک کاملاً متساوی است اباحه بمعنای اخص گویند.

موضوعاتی را که به آن‌ها این احکام تعلق گرفته‌است به ترتیب: واجب، حرام، مستحب، مکروه و مباح گویند.[1] و[2]