حمدون قصار

ابوصالح حَمدون بن احمد بن عَمّاره قصار نیشابوری معروف به حَمدونِ قَصّار از صوفیان ایرانی در سده سوم هجری و بنیان‌گذار مکتب ملامتیه بوده‌است. علاوه بر تصوف، وی در علم حدیث و فقه اسلامی نیز تحصیلات داشته‌است. دربارهٔ شخصیت او و مکتب ملامت در کتاب تذکرة الاولیا و کتاب «طبقات الصوفیه» مطالبی نوشته شده‌است. حمدون در تصوف رأس فرقهٔ قصّاریّه و ملامتیه به‌شمار می‌آید. او بر مذهب قَدَری و از پیروان مکتب ثَوری بود و با ابوتراب نخشبی و ابوحفص نیشابوری در تصوف ملازمت داشت. جمعی از صوفیان که از پیروان او به‌شمار می‌روند قصاریان می‌خوانند.
اهمیت شخصیت حمدون قصار ازآن جهت است که او طریقهٔ ملامت را برای اولین بار در نیشابور- که با خراسان امروز ایران هم محدود است - به وجود آورد. تفکری که بعدها در میان گروه‌های گوناگون تصوف پیروان زیادی جلب کرد و زمینه‌ساز ایجاد فرقه‌های دیگر تصوف شد.

سخنان ذکر حمدون قصار قدس الله روحه العزیز

در این مجموعه   برخی از سخنان زیبای این عارف شوریده را از زبان عارف بزرگ و نامی ایران  شیخ فریدالدین عطار نیشابوری که در  کتاب تذکرة الاولیاء ذکر شده است ، بیان می کنیم :

و گفت: اصل همه دردها بسیار خوردن است و آفت دین بسیار خوردن.

و گفت: هر که را مشغول گرداند به طلب دنیا از آخرت ذلیل و خوار گشت یا در دنیا یا در آخرت.

و گفت: خواردار دنیا را تا بزرگ نمائی در چشم اهل دنیا و دنیا دار.

پرسیدند از توکل گفت توکل آنست که اگر ده هزار درم ترا وام بود چشم بر هیچ نداری نومید نباشی ا زحق تعالی بگزاردن آن.

و گفت: جزع نکند در مصیبت مگر کسی که خدای را متهم داشته بود.

منبع : وبلاگ اشعار عرفاتی شعرای بزرگ