جو ستاره‌ای

جو ستاره‌ای یا اتمسفر ستاره‌ای (انگلیسی: Stellar atmosphere‎) منطقهٔ خارجی حجم یک ستاره است که در بالای هسته ستاره‌ای، منطقه تابش و منطقه همرفت قرار دارد.

تصویری که در فرانسه در حین خورشید گرفتگی ۱۹۹۹ گرفته شده است.

مرور کلی

جو ستاره‌ای به چندین منطقه با ویژگی متمایز تقسیم می‌شود:

  • فوتوسفر که پایین‌ترین و خنک‌ترین لایهٔ اتمسفر است. این به‌طور معمول تنها قسمت قابل مشاهدهٔ آن است.[1] نوری که از سطح ستاره خارج می‌شود از این منطقه سرچشمه می‌گیرد و از لایه‌های بالاتر عبور می‌کند. درجه حرارت مؤثر فوتوسفر خورشید در محدوده ۵٬۷۷۰ K تا ۵،780 K است.[2][3] لکه‌های ستاره‌ای، مناطق خنکی در میدان مغناطیسی مختل‌شده‌ای هستند که بر روی فوتوسفر قرار دارند.[3]
  • در بالای فوتوسفر، کروموسفر قرار دارد. این قسمت از جو ابتدا خنک می‌شود و سپس شروع به گرم شدن می‌کند تا حدود ۱۰ برابر دمای فوتوسفر گرم‌تر است.
  • در بالای کروموسفر، منطقهٔ انتقال قرار دارد، جایی که دما در مسافتی در حدود ۱۰۰ کیلومتر به سرعت افزایش می‌یابد.[4]
  • خارجی‌ترین قسمت جو ستاره‌ای تاج است، یک پلاسمای ضعیف که دمایی بیش از یک میلیون کلوین دارد.[5] در حالی که تمام ستاره‌های رشته اصلی دارای مناطق انتقال و تاج هستند، اما همهٔ ستاره‌های تکامل یافته چنین کاری نمی‌کنند. به نظر می‌رسد که تنها برخی از غول‌ها و تعداد بسیار کمی از ابرقول‌ها دارای تاج هستند. یک مشکل حل نشده در اخترفیزیک ستاره‌ای این است که چگونه می‌توان تاج را تا دمای بالا گرم کرد. پاسخ در میدان‌های مغناطیسی نهفته‌است، اما مکانیسم دقیق آن همچنان نامشخص است.[6]

در طی یک کسوف کامل خورشید، فوتوسفر خورشید پنهان می‌شود و سایر لایه‌های جو آن را نشان می‌دهد.[1] هنگام خورشیدگرفتگی، کروموسفر خورشید (به‌طور خلاصه) به صورت یک قوس صورتی مایل به نازک ظاهر می‌شود،[7] و تاج آن به صورت هاله‌ای پرزدار دیده می‌شود. همین پدیده در کسوف دوتایی می‌تواند کروموسفر ستاره‌های غول پیکر را قابل مشاهده کند.[8]

جستارهای وابسته

منابع
  1. ""Beyond the Blue Horizon" – A Total Solar Eclipse Chase". 1999-08-05. Retrieved 2010-05-21. On ordinary days, the corona is hidden by the blue sky, since it is about a million times fainter than the layer of the sun we see shining every day, the photosphere.
  2. Mariska, J.T. (1992). The solar transition region. Cambridge Astrophysics Series. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-38261-8.
  3. Lang, K.R. (September 2006). "5.1 MAGNETIC FIELDS IN THE VISIBLE PHOTOSPHERE". Sun, earth, and sky (2nd ed.). Springer. p. 81. ISBN 978-0-387-30456-4. this opaque layer is the photosphere, the level of the Sun from which we get our light and heat
  4. Mariska, J.T. (1992). The solar transition region. p. 60. ISBN 978-0-521-38261-8. 100 km suggested by average models
  5. R.C. Altrock (2004). "The Temperature of the Low Corona During Solar Cycles 21–23". Solar Physics. 224 (1–2): 255. Bibcode:2004SoPh..224..255A. doi:10.1007/s11207-005-6502-4. S2CID 121468084.
  6. "The Sun's Corona – Introduction". NASA. Retrieved 2010-05-21. Now most scientists believe that the heating of the corona is linked to the interaction of the magnetic field lines.
  7. Lewis, J.S. (2004-02-23). Physics and chemistry of the solar system (Second ed.). Elsevier Academic Press. p. 87. ISBN 978-0-12-446744-6. The dominant color is influenced by the Balmer radiation of atomic hydrogen
  8. Griffin, R.E. (2007-08-27). Hartkopft, W.I.; Guinan, E.F., eds. Only Binary Stars Can Help Us Actually SEE a Stellar Chromosphere. Proceedings of the International Astronomical Union. 2 (1 ed.). Cambridge University Press. p. 460. doi:10.1017/S1743921307006163. ISBN 978-0-521-86348-3.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.