جمعیت سازمان‌های غیردولتی ورزش ایران

از اهداف این جمعیت، ارائه تسهیلات فنی و حقوقی به نهادهای مدنی ورزش است.

پس از کسب مقام پنجاهم ایران در المپیک ۲۰۰۸ چین، حق‌شناس، مدیران ورزش ایران را به بی کفایتی و به هدر دادن پول مردم متهم کرد و اظهار داشت: «باید سازمان تربیت بدنی منحل شده و به جای آن وزارتخانه ورزش تأسیس گردد».[2]

علی حق‌شناس در گفت و گو با فارس گفت: «... سازمان تربیت بدنی اگر به تشکل‌های غیردولتی بودجه نمی‌دهد، موظف است امکانات خود را در اختیار آنان گذاشته و جلوی کارشکنی برخی فدراسیون‌ها که طلایه دار مخالفت و عناد با نهادهای مدنی ورزش اند را بگیرد».[3]

وی در گفت و گویی با ایسنا با اشاره به فعالیت پرشمار سازمان‌های غیردولتی اصیل، قهرمانان بخش خصوصی را که بدون تحمیل بودجه بر بیت المال و با هزینه شخصی در میادین بین‌المللی کسب افتخار می‌کنند، قهرمانان واقعی ملی دانست.[4]

سخن گو و عضو شورای مرکزی جمعیت پس از اعلام اولیه فدراسیون دولتی تکواندو مبنی بر تأسیس اولین مدرسه تکواندو در سال ۱۳۸۶، در گفت و گو با ایلنا گفت: «آنچه مسلم است بر اساس مستندات حقیقی و حقوقی اولین و دومین مدرسه تکواندو در ایران توسط بخش غیردولتی و خصوصی (کانون تکواندوکاران ایران) در استان‌های تهران و مازندران تأسیس و به بهره‌برداری رسیده است.

عبدلی پور در ادامه با بیان این که یکی از اهداف مصوب جمعیت، حمایت حقوقی از نهادهای غیردولتی ورزش در تمامی رشته‌ها است، افزود: «در این راستا به طور قطع احقاق حقوق سازمان‌های مدنی و پی گیری قضایی را در صورت لزوم در دستور کار داریم».[5]

رئیس جمعیت سازمان‌های غیردولتی ورزش پس از موضع‌گیری سازمان تربیت بدنی در خصوص فعالیت‌های این جمعیت در گفت و گو با ایسنا گفت: «... دیدگاه مجموعه دولتی ورزش ایران باید نسبت به فعالیت نهادهای مدنی و قهرمانان ملی که بدون کوچک‌ترین چشم داشت ریالی، توسط بخش خصوصی برای کشور افتخارآفرین هستند، کاملاً تغییر کند.[6]

علی حق‌شناس در دی ۱۳۸۷ اظهار داشت: «مخالفت با حضور سازمان‌های غیردولتی در ورزش دشمنی علنی با مردم و تبلور انحصارگری است … حافظه تاریخی ورزش ایران عملکرد مخالفان حضور مردم در ورزش از طلایه داران تا تازه به دوران رسیده‌های اخیر را در خود ثبت کرده است و این افراد باید پاسخ گوی رفتار خود باشند. مشکل ورزش ایران ارجحیت روابط، عدم شایسته سالارِی و حضور دو شغله‌ها و چند شغله‌های غیر ورزشی است که با سوء استفاده از جایگاه خود به یک باره به متخصص تبدیل شده‌اند … غیردولتی تلقی کردن فدراسیون‌های ورزشی در سال ۱۳۸۱ با هدف از میان بردن نهادهای مدنی ورزش صورت گرفت، در حالی که مطابق قانون سازمان غیردولتی که بیش از ۵۱ درصد از بودجه اش از دولت تأمین گردد در ردیف سازمان‌های دولتی محسوب می‌شود».[7]

حق‌شناس در آذر ۱۳۸۸ گفت: «پس از سال‌ها فعالیت غیردولتی در ورزش، به ما ثابت شده‌است بخش خصوصی جایگاهی در ورزش ایران ندارد».[8]

وی در گفت و گو با فارس کارشکنی‌ها در روند فعالیت نهادهای مدنی ورزش را بی تأثیر دانست و از پختگی مجموعه خود پس از ده سال فعالیت غیردولتی در برخورد با کارشکنی‌ها گفت.[9]

علی حق‌شناس در گفت و گو با سایت اتحادیه متخصصان در ۱۳۹۱/۰۳/۱۳ به وجود فساد در برخی ارکان دوایر دولتی ورزش ایران در نتیجه حضور بیش از حد مدیران اشاره و اظهار داشت: «... می‌بینیم یک مدیر سال‌ها در یک مسند ماندگار است. طرف سی سال است که رئیس هیئت است، آن یکی بیست سال است رئیس فدراسیون است. مگر این جا مملکت سعودی است که تمام قدرت در دست چند شاهزاده قرار دارد. عدم گردش نخبگان برای هر جامعه ای سم است … فدراسیون‌های ما متعلق به مردمند. یعنی با پول بیت المال اداره می‌شوند … این که می‌گویم فساد یعنی همین. یعنی حضور بیش از حد، دیکتاتوری می‌آورد و دیکتاتوری هم باندبازی و چیزهایی دیگر.»[10]

رئیس جمعیت سازمان‌های غیردولتی ورزش با انتقاد صریح از سازمان صدا وسیما در گفت و گو با ایسنا گفت: «متأسفانه رویکرد صدا و سیما و معدود برنامه‌های ورزش‌های رزمی، صرفاً بازگو کننده فعالیت‌های فدراسیون‌ها است. حتی بعضاً شاهد صحبت‌های جهت‌دار مجریان برنامه درخصوص سازمان‌های غیردولتی نیز هستیم».

اخیراً در نامه‌ای به رئیس سازمان صدا وسیما خواستار رسیدگی به این وضعیت شده‌ایم تا سیاست گذاران و برنامه سازان، بدون دعوت و حضور نمایندگان نهادهای مدنی، یک سویه حکم ندهند».[6]

جمعیت سازمان‌های غیردولتی ورزش ایران در اسفند ۱۳۸۷ در نامه‌ای سرگشاده به رئیس سازمان بازرسی کل کشور خواستار قاطعیت این سازمان در اجرای قانون خروج دوشغله‌ها و چند شغله‌ها از ورزش دولتی شد.[11][12]

علی حق‌شناس در هفتمین سالگرد تأسیس جمعیت دربارهٔ برکناری روسای فدراسیون‌ها و تعلیق ورزش ایران گفت: «ما منتقد هستیم ولی قانون سرجای خودش است و هر چیزی نظمی دارد. در مورد بحث تعلیق ورزش باید بگویم دولت به هیچ وجه نباید کوتاه بیاید. یعنی چه فردی که با حمایت کشورش برای خود کسی شده، پس از برکناری برود در آغوش اجنبی و از بیگانه کمک بگیرد؟! این یعنی این که دولت یک کشور حق عزل و نصب یک مسئول میانی را هم نداشته باشد! واقعاً جای تاسف دارد که برخی که سنگ دولت را به سینه می‌زدند، حالا برای میزی که متعلق به آنان نیست به خارجی پناه می‌برند. این‌ها خائن و وطن فروشند که دنبال منافع شخصیشان هستند و نه خدمت به کشور. باید با این‌ها قاطعانه برخورد شود».

وی تهدید تعلیق ورزش ایران را دستاویز نظام سلطه برای دخالت در امور داخلی کشورها دانست: «ما باید با فدراسیون‌های بین‌المللی تعامل درست و سازنده داشته باشیم، نه این که آنان برای ما خط مشی تعیین کنند. پشت این مسئله خیلی داستان‌ها نهفته است. بحث تعلیق و عدم دخالت دولت در ورزش یک شعار به ظاهر جذابی است که غربی‌ها و نظام سلطه برای جاسوس پروری و دخالت در امور داخلی کشورها راه انداخته‌اند».[13]

جمعیت سازمان‌های غیردولتی ورزش ایران در اسفند ۱۳۹۳ در نامه‌ای به محمود گودرزی وزیر ورزش و جوانان، ضمن هشدار به شکست ورزش ایران در المپیک ۲۰۱۶ از عملکرد وی و وزارت ورزش در مورد گرفتن تابعیت ورزش کاران ایرانی از جمهوری آذربایجان انتقاد و خواستار استعفای وی شد.

در این نامه آمده است: «شخص وزیر محترم می‌بایست به جای افتتاح پیاپی و منظم طرح‌های ورزشی در استان خود همدان، یا صرف وقت و انرژی در درگیری‌های نه چندان مهم فوتبالی، اندکی نیز در اندیشه خطر دست اندازی‌های جمهوری آذربایجان شوروی سابق! به فرهنگ و تاریخ و تمدن ایرانی- اسلامی کشورمان باشد که این بار در قالب تطمیع قهرمانان ورزشی کشور و کسب عناوین قهرمانی بین‌المللی و احتمالاً المپیک ۲۰۱۶، با استفاده از جوانان این مرزو بوم متبلور شده است … در غیر این صورت برآیند این سبک مدیریت می‌تواند شکست ورزش ایران در المپیک پیش رو (۲۰۱۶) را درپی داشته و شاید استعفای جنابعالی و سپردن امور به شخصی دلسوزتر و مدبرتر چاره کار باشد».[14]

• خبرگزاری دانش جویان ایران
• خبرگزاری فارس
• پایگاه اینترنتی انجمن صنفی کانون تکواندوکاران ایران
• وب سایت رسمی اتحادیه متخصصان ورزش‌های رزمی
• خبرگزاری مهر
• خبرگزاری بی‌بی‌سی فارسی
• روزنامه نود
• روزنامه خبر ورزشی