تأسیسات فرآوری اورانیوم اصفهان

پس از استخراج اورانیوم از معدن، با اسید آن را می‌شویند و محصول بدست آمده که کیک زرد (U۳O۸) نام دارد را به کارخانه UCF می‌آورند تا آن را برای غنی‌سازی آماده کنند.

تبدیل کیک زرد (U۳O۸) به ترکیبات دیگر اورانیوم یعنی UO_۲ و UF_۴ و UF_۶ مهم‌ترین فعالیتی است که در این کارخانه انجام می‌شود و غنی‌سازی اورانیوم جزو وظایف کارخانه UCF نیست. تولید گاز فلوئور از الکترولیز HF نیز در این کارخانه صورت می‌گیرد. این گاز به عنوان یک ماده اصلی در صنایع شیمیایی کاربرد دارد.

سپس UF_۶ را به تأسیسات هسته‌ای نطنز می‌برند و در آن‌جا با عمل سانتریفیوژ غنی‌سازی اورانیوم آن را غنی می‌کنند. اورانیوم غنی‌شده را نیز به بخش دیگری از تأسیسات اصفهان می‌آورند و برای استفاده در رآکتور برای تولید انرژی آماده می‌کنند.

همچنین این کارخانه، قابلیت تولید فلز تیتانیوم دارد. فلز زیرکونیوم از دیگر محصولات تأسیسات ZPP است. فلز زیرکونیوم علاوه بر کاربرد امور هسته‌ای، در مواردی چون ساخت وسایل جراحی و هواپیماسازی نیز کاربرد دارد. در طبیعت همواره در کنار زیرکونیوم، هافنیم نیز وجود دارد که مزاحم انجام فعالیت‌هاست؛ از دیگر اقدامات مهم این بخش جداسازی این دو از یکدیگر است.

طبق اعلام سازمان انرژی اتمی ایران در سال ۱۳۹۰:

تولید دی اکسید اورانیوم گرید سرامیکی با غنای طبیعی در کارخانه فرآوری اورانیوم اصفهان به مرحله بهره‌برداری نزدیک و خوراک‌دهی آن آغاز شد. ماده اولیه مصرفی که همان کیک زرد (U۳o۸) یا سنگ معدن تغلیظ شده اورانیوم است در یک فرایند پیچیده شیمیایی به پودر دی‌اکسید اورانیوم طبیعی خالص (Uo۲) با مشخصات ویژه و قابلیت سرامیکی شدن تبدیل می‌شود و به عنوان ماده اولیه برای تولید سوخت راکتور تحقیقاتی آب سنگین اراک مورد استفاده قرار می‌گیرد.[2][3][4][1][5]

کار ساخت کارخانه UCF اصفهان در سال ۱۳۷۲–۱۳۷۱ برای اجرای یکی از پروژه‌ها با انعقاد قراردادی با شرکت چینی آغاز شد. در طول مدت ۵ سال چینی‌ها ۱۰ درصد کار را انجام دادند و بعد از قطع یک جانبه قرارداد از سوی چین، در سال ۱۳۷۷ مقدمات انجام کار توسط ایران فراهم شد و از سال ۱۳۷۹ رسماً شروع به کار کرد.[2][1]

• شرکت فولاد مبارکه اصفهان
• شرکت ذوب آهن اصفهان
• وزارت نفت جمهوری اسلامی ایران

• موقعیت کارخانه فرآوری اورانیوم اصفهان در ویکی‌مپیا