ایتالیایی‌ستیزی

ایتالیایی‌ستیزی در میان برخی از آمریکایی‌ها به دلیل تأثیر مهاجرت گسترده ایتالیایی‌ها بر ایالات متحده در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به‌وجود آمد. موج فراوانی از مهاجران ایتالیایی به ایالات متحده در اوایل قرن بیستم وارد شدند، بسیاری از آنها کشاورز بودند. بر خلاف اکثریت پروتستان این کشور، تقریباً همه مهاجران ایتالیایی کاتولیک رومی بودند. از آنجا که مهاجران غالباً از تحصیلات رسمی برخوردار نبوده و با مهاجران قبلی برای مشاغل کم درآمد و مسکن رقابت می‌کردند، خصومت قابل توجهی نسبت بین آنها شکل گرفت.[1] پروتستان‌های مستقر در آمریکا از اروپای شمالی به شدت با قوم‌مداری و تعصب نسبت به مهاجران ایتالیایی رفتار می‌کردند، به ویژه در جنوب آمریکا، که جمعیت آنجا اکثراً آنگلوساکسون و پروتستان بودند. در واکنش به مهاجرت گسترده از اروپای شرقی و جنوبی، کنگره قوانینی را تصویب کرد (قانون سهمیه ۱۹۲۱ و قانون مهاجرت ۱۹۲۴) مهاجرت از آن مناطق را به شدت محدود کرد، اما محدودیت‌های نسبتاً کمتری را از کشورهای اروپای شمالی اعمال کرد.

ایتالیایی‌ستیزی گاهی اوقات با سنت کاتولیسیزم‌ستیزی که در ایالات متحده وجود داشت، همراه بود که در نتیجه رقابت پروتستان و کاتولیک در اروپا و جنگ‌ها، که طی سه قرن گذشته بین پروتستان‌ها و کاتولیک‌ها درگرفته بود، به ارث رسیده‌بود. هنگام تأسیس ایالات متحده، به تبعیت از مهاجران پروتستان احساسات ضد کاتولیک و ضد پاپ را برگزید. احساسات ضد کاتولیک در ایالات متحده در قرن نوزدهم به اوج خود رسید، زیرا مردم پروتستان از تعداد کاتولیک‌های مهاجر به ایالات متحده نگران شدند. این امر تا حدی ناشی از تنش‌های استانداردی بود که بین شهروندان بومی و مهاجران به‌وجود می‌آید. جنبش ضد کاتولیکی، که در دهه ۱۸۴۰ به اوج خود رسید، باعث خصومتی شد که منجر به دعوای اوباش، از جمله سوزاندن اموال کاتولیک‌ها شد.[2] مهاجران ایتالیایی پس از ورود با این خصومت ضد کاتولیک روبرو شدند. با این حال، برخلاف برخی دیگر از گروه‌های مهاجر کاتولیک، آنها معمولاً کشیش و مذهب دیگری که می‌توانست به آنها کمک کند، همراه خود به آمریکا نمی‌آوردند. برای اصلاح این وضعیت، پاپ لئون سیزدهم گروهی از کشیشان، راهبه‌ها و برادران مبلغین سنت چارلز بورومئو و سایر سفارش‌ها (از جمله خواهر فرانچسکا کابرینی) را اعزام کرد که به تأسیس صدها کلیسا برای تأمین نیازهای ایتالیایی‌ها کمک کرد. جوامعی، مانند بانوی پمپی در نیویورک سیتی.[3]