انسان‌شناسی سیاسی
انسان‌شناسی سیاسی کوششی برای فراتر رفتن از تجربیات و آموزه‌های سیاست است و گرایش به آن دارد تا به عنوان یک علم، انسان را به‌عنوان بشر سیاسی مورد توجه قرار داده و خصیصه‌های مشترک تمام سازمان‌های سیاسی را در گوناگونی تاریخی و جغرافیایی شناسایی کند. از جنبه دیگر انسان‌شناسی سیاسی، شعبه‌ای از مطالعات انسان‌شناسی اجتماعی یا مردم‌شناسی است؛ زیرا به توصیف و تحلیل نظام‌های سیاسی (ساختارها و جریانات)، مخصوصاً جوامع معروف به ابتدایی یا باستانی، توجه دارد؛ که در این معنی دوم، حیات آن به‌عنوان رشته‌ای مستقل به دوران اخیر باز می‌گردد. [1]
| انسان‌شناسی |
|---|
 |
| رشته‌ها |
| زیررشته‌های اجتماعی و انسان‌شناسی فرهنگی |
|
|
زیررشته‌های باستان‌شناسی و انسان‌شناسی زیستی |
|
| چهارچوب تحقیقات |
| نظریه‌های کلیدی |
|
| مفاهیم کلیدی |
| مقاله‌های مرتبط |
فهرست‌ها
رده‌ها
|
|
انسان‌شناسی سیاسی تلاشی است نسبت به شناخت نظام‌های حقوقی، قبیله‌ای و چگونگی انطباق آن‌ها با کارکرد سیاسی در قالب حکومت‌های خاص و بازاندیشی فلسفی در باب منشاء جامعه و دولت را نیز شامل می‌شود. ژرژ بالاندیه اندیشمند دیگر انسان شناسی، انسان‌شناسی سیاسی را ابزاری برای کشف و مطالعه نهادها و اعمال گوناگون می‌داند که حکومت بشری را تشکیل می‌دهند و این تلاش متمرکز بر مردم‌شناسی علی‌الخصوص در جوامع باستانی است. [2]
انسان‌شناسی سیاسی در دهه ۳۰ قرن بیستم از تمایلی زاده شد که نسبت به شناخت نظام‌های حقوقی، قبیله‌ای و چگونگی انطباق آن‌ها با کارکرد سیاسی در قالب حکومت غیرمستقیم که خاص مستعمرات بریتانیایی بود، وجودداشت، بنابراین، انسان‌شناسی سیاسی را نه می‌توان یک بازاندیشی فلسفی در باب منشاء جامعه و دولت به حساب‌آورد ونه مطالعه‌ای صرف بر شیوه‌های سازماندهی سیاسی بیش از ظهور دولت‌ها. [3]
منابع
- پژوهشکده باقرالعلوم
- رسالت
- «کتابنامه». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱۰ ژوئن ۲۰۱۱.