اراده‌گرایی

اصلی که غالباً برای حمایت از اراده گرایی استفاده می‌شود اصل عدم تجاوز است.

روش‌های فلسفی گوناگونی از جمله موارد زیر این اصل را نتیجه داده‌اند:

• پیامدگرایی: برخی پایهٔ اصل عدم تجاوز را بر سودگرایی قاعده نگر یا خودبینی قاعده نگر می‌دانند. این روش‌ها معتقدند که گرچه نمی‌توان ادعا کرد که نقض اصل عدم تجاوز به طور عینی غیراخلاقیست، التزام به آن تقریباً همیشه بهترین نتایج ممکن را به بار می‌آورد و نتیجتاً باید به عنوان یک قاعدهٔ اخلاقی پذیرفته شود. این دانشوران عبارتند از دیوید فریدمن، لودویگ فن میزس و فردریش هایک.
• حقوق طبیعی: برخی اصل عدم تجاوز را بر مبنای حقوق طبیعی که بخش طبیعی وجود انسان دانسته می‌شود می‌دانند. چنین روش‌هایی اغلب به خود-مالکیت، شهودگرایی اخلاقی یا حق زندگی اشاره می‌کنند. متفکرین سنت حقوق طبیعی عبارتند از جان لاک، لیسندر اسپونر، و موری راتبارد.
• قرارداد اجتماعی: این ابزاری ذهنی برای تشریح رابطهٔ درست بین افراد و دولتشان است. استدلالهای قرارداد اجتماعی بیان می‌کنند که افراد از طریق روند رضایت مشترک در جوامع سیاسی متحد می‌شوند، و توافق می‌کنند به قواعد مشترک پایبند باشند و وظایف متناظر را می‌پذیرند تا از خودشان و یکدیگر در برابر خشونت و دیگر اشکال ضرر محافظت کنند. بسیاری لیبرترین‌ها، لفظ «قرارداد اجتماعی» را رد می‌کنند زیرا به طور تاریخی به شیوهٔ غیر داوطلبانه به کار رفته‌است. آنان استدلال می‌کنند که یک قرارداد برای اعمال پذیر بودن لازم است داوطلبانه باشد.