آوریل لوین

اَوریل رِمونا لِوین (‎/ˌævrɪl ləˈviːn/‎ AV-ril lə-VEEN, فرانسوی: [avʁil laviɲ]؛ زادهٔ ۲۷ سپتامبر ۱۹۸۴)[1] خواننده، ترانه‌نویس و بازیگر کانادایی است. در سن ۱۵ سالگی، همراه با شنایا توین روی صحنه ظاهر شد و در ۱۶ سالگی، قرارداد ضبط دو آلبوم به ارزش بیش از ۲ میلیون دلار با اریستا رکوردز امضاء کرد.

برای آلبوم سال ۲۰۱۳، آوریل لوین (آلبوم) را ببینید.
آوریل لوین
لوین در سال ۲۰۱۹
نام در زمان تولداَوریل رِمونا لِوین
زادهٔ۲۷ سپتامبر ۱۹۸۴ ‏(۳۶ سال)
بلویل، انتاریو، کانادا
شهروندی
  • کانادا
  • فرانسه
پیشه
  • خواننده
  • ترانه‌سرا
  • بازیگر
سال‌های فعالیت۱۹۹۹–تاکنون
شهر زادگاهگریتر ناپانی، انتاریو، کانادا
همسر(ها)
وبگاه
حرفه موسیقی
ژانر
ساز(ها)
  • خواننده
  • گیتار
  • پیانو
  • کیبورد
ناشر(ان)
همکاری‌های مرتبطEvan Taubenfeld
امضاء

او در بلویل، انتاریو به دنیا آمد اما بیشتر جوانی‌اش را در شهر کوچکی در ناپانی سپری کرد. در سن ۱۵ سالگی، همراه با شنایا توین روی صحنه ظاهر شد و در ۱۶ سالگی، قراردادی را همراه با آریستا (حال آرسی‌ای رکوردز[پ 1]) امضاء کرد. مدیر این شرکت نشر، آنتونیو «ال. اِی» رید پیشنهادی برای ساخت ۲ آلبوم به ارزش بیش از دو میلیون دلار به او داد. در سال ۲۰۰۲، لوین ۱۷ ساله، با اولین آلبومش با نام رها کردن[پ 2] وارد دنیای موسیقی شد.

نخستین آلبوم استودیویی لوین، رها کردن (۲۰۰۲)، شامل تک‌آهنگ‌های «پیچیده» و «پسر اسکیت‌باز» بود که بر یک شخصیت اسکیت پانک تأکید داشت و از طرف نشریه‌های موسیقی لقب «ملکه پاپ پانک» را به‌دست‌آورد.[2][3] از آنجا که او موسیقی پاپ تحت تأثیر پانک در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی را احیا کرد و را برای هنرمندان زن هموار ساخت، یک موسیقی‌دان پیش‌رو در توسعه موسیقی پاپ پانک محسوب می‌شود.[4][5] دومین آلبوم استودیویی‌اش، زیر پوست من (۲۰۰۴)، تبدیل به نخستین آلبوم لوین شد که به بالاترین موقعیت جدول بیلبورد ۲۰۰ ایالات متحده می‌رسد و به فروش بیش از ۱۰ میلیون نسخه در سراسر جهان دست یافت.

تا به‌امروز بیش از ۳۰ میلیون نسخه از آلبوم‌های لوین در جهان به فروش رسیده‌است[6] و در حال حاضر با بیش از ۱۰٬۲ میلیون کپی از طرف RIAA یکی از هنرمندان برتر موسیقی از نظر فروش آلبوم در ایالات متحده محسوب می‌شود. مجلهٔ بیلبورد لوین را به عنوان ۱۰مین خواننده برتر دهه ۲۰۰۰ میلادی معرفی کرده‌است.[7] همچنین نام او به خاطر فروش آلبوم‌ها، موفقیت‌اش در جدول‌های فروش موسیقی و تأثیر فرهنگی آثارش در آمریکا، در ردهٔ ۲۸اُم «بهترین حرکت‌های دهه» ثبت شده‌است.[8][9]

لوین فعالیت‌های موسیقی خود را از ضبط موسیقی به بازی در فیلم‌ها و طراحی لباس‌ها گسترش داد. او به عنوان گویندهٔ یکی از کاراکترهای انیمیشن آنسوی حصار در سال ۲۰۰۶ نقش ایفا کرد و در همان سال اولین فیلم خویش را با نام فست‌فود نیشن بازی کرد. در سال ۲۰۰۸ برَند پوشاک متعلق به لوین با نام ابی داون[پ 3] شروع به کار کرد؛ در ۲۰۰۹ اولین عطرش را با نام تجاری بلک استار[پ 4] عرضه کرد و در سال ۲۰۱۰ دومین عطر اختصاصی او با نام فُربیدن رُز[پ 5] روانهٔ بازار شد.

در ژوئیه ۲۰۰۶، لوین همراه با دریک ویبلی[پ 6] خواننده اصلی و گیتاریست گروه سام ۴۱[پ 7] که دو سال با هم دوست بودند ازدواج کرد. این ازدواج برای بیش از ۳ سال دوام آورد و لوین در اکتبر ۲۰۰۹ خواستار طلاق شد. ویبلی و لوین همکاری‌شان با یکدیگر را بعد از جدایی نیز ادامه دادند؛ ویبلی تهیه‌کنندگی چهارمین آلبوم لوین و همچنین تک‌آهنگ «آلیس» که برای فیلم سال ۲۰۱۰ تیم برتون، آلیس در سرزمین عجایب ساخته شده بود، را بر عهده داشته‌است.

اوایل زندگی

آوریل رمونا لوین در بلویل، انتاریو زاده شد و فرزند "جودی نی لاشاو" و "جین کلاود لوین" است. پدرش اصلیت کانادایی فرانسوی دارد[10] و نام او را اَوریل که معادل فرانسوی ماه اِپریل یا آوریل (به انگلیسی: April) است، انتخاب کرد.[11] پدربزرگ و مادربزرگ لوین کانادایی-فرانسوی هستند اما خود او به زبان فرانسوی صحبت نمی‌کند. او برادری بزرگتر از خود به نام متیو و خواهری کوچکتر به نام میشل دارد.[12] او دختری از خانواده طبقه کارگر جامعه بود[13] و از دو سالگی همراه با مادرش ترانه‌های کلیسا را می‌سرود. زمانی که او ۵ ساله بود، به ناپانی در انتاریو،[11] شهری با جمعیتی حدود ۵٬۰۰۰ نفر، نقل مکان کردند.[14][15][16] اگرچه او در مدرسه کشمکش‌هایی داشت و چندین بار به دلیل بدرفتاری از کلاس بیرون شده بود، پدر و مادرش پشتیبان او برای خوانندگی بودند. پدرش برای او میکروفون، جعبه درام، کیبورد و چندین گیتار آورد و زیرزمین خانه‌شان را به یک استودیو تبدیل کرد. زمانی که لوین ۱۴ ساله بود، پدر و مادرش او را به جلسه‌های کاراواک می‌بردند.[17] او همچنین در مراسم‌های کشوری همراه با گارث بروکس، دیکسی چیکس و شانیا توین اجراهایی داشت.

او همچنین شروع به نوشتن ترانه‌های خودش نمود. اولین ترانه با نام «نمی‌توانم به تو فکر نکنم»[پ 8] بود که در مورد یکی از عشق‌های نوجوانی‌اش بود و بعدها خودش از آن به عنوان «یک چیز دلفریب» توصیف کرد.[18]

” در تمام عمرم می‌دانستم که این چیزی است که باید باشم… تصور می‌کردم چطور می‌تواند باشد که توسط موسیقی‌ام مشهور باشم؛ و هر روز رؤیا و خیال‌بافی می‌کردم. “

—اوریل لوین، اخبار ان‌بی‌سی[17]

در ۱۹۹۸،[16] لوین برنده مسابقه‌ای رادیویی شد که به واسطه آن توانست همراه با همتای کانادایی‌اش شانیا توین در "کورل سنتر" در اوتاوا در حضور بیش از ۲۰٬۰۰۰ تماشاگر اجرا نماید.[11][14] توین و لوین ترانه «چه چیزی تو را وادار به گفتن آن کرد»[پ 9][11] را اجرا کردند، لوین به توین گفت که او "هنرمندی مشهور" خواهد شد.[14] در هنگام اجرایی در "تئاتر اجتماعی لناکس"، لوین توسط یکی از خواننده‌ها به نام "استفن مد" شناسایی شد. او لوین را به خواندن در یکی از ترانه‌هایش با نام «رسیدن به آسمان»[پ 10] که در آلبوم ۱۹۹۹ آن‌ها گنجانیده می‌شد، دعوت کرد. پس از آن، لوین ترانه‌های «معبد دنیا»[پ 11] و «دو رودخانه»[پ 12] را برای آلبوم آینده مد، پنجره من به تو در سال ۲۰۰۰ اجرا کرد. در دسامبر ۱۹۹۹، اولین مدیر حرفه‌ای لوین، کلیف فابری، در هنگام اجرای لوین از ترانه‌هایی کانتری در کینگستون انتاریو، استعداد او را کشف کرد.[11][14] فابری اجراهای وی‌اچ‌اس (VHS) ویدئویی لوین را به چندین شرکت موسیقی فرستاد و لوین شروع به دیدار با مدیران آن‌ها نمود. مارک جووت از نت‌ورک لوین را برای کار با پیتر زی‌زو در نیویورک در تابستان سال ۲۰۰۰ آماده کرد و او ترانه «چرا؟» را نوشت. اما در سفرهای بعدی به نیویورک بود که لوین توسط آریستا رکوردز شناسایی شد که اولین آلبوم خویش را توسط همان ناشر عرضه نمود.[19]

کارهای موسیقی

۲۰۰۰–۲۰۰۳: رها کردن
نوشتار اصلی: رها کردن

در نوامبر ۲۰۰۰،[15] کن گرانگارد، یکی از نمایندگان A&R ، آنتونیو رید رئیس-آینده آریستا رکوردز، را دعوت به دیدار با تهیه‌کننده پیتر زی‌زو در استودیوی آن‌ها در منهتن نمود تا صدای لوین را بشنوند. آزمایش ۱۵ دقیقه‌ای لوین، باعث تحت تأثیر قرار گرفتن رید شد و او بلافاصله قراردادی به ارزش ۱٫۲۵ میلیون دلار برای دو آلبوم و یک ۹۰۰٬۰۰۰ دلار اضافی را برای پیش‌پرداخت انتشارات همراه با لوین امضاء کرد.[16][11] در همین زمان، او احساس می‌کرد که به‌طور طبیعی با دسته اسکیترهای دوران دبیرستانش تطابق زیادی دارد، تصویری که در اولین آلبومش دیده می‌شد. او حالا همراه با یک ناشر قرارداد امضاء کرده بود و تمام سعی‌اش را در موسیقی متمرکز کرده بود،[15] اما هنوز مجبور بود که والدینش را از این تصمیمش مطلع کند. «من نمی‌خواستم این [قرار موسیقی] را برگشت بدهم. در تمام عمرم این رؤیای من بوده. آن‌ها [پدر و مادرم] می‌دانند که چه قدر من این را می‌خواستم و چه‌قدر برای آن تلاش کرده‌ام.»[20][18]

در ۴ ژوئن ۲۰۰۲، لوین اولین آلبومش را با نام «رها کردن»[پ 13] در ایالات متحده عرضه کرد. آلبوم چندی پس از عرضه در بیلبورد ۲۰۰ توانست رتبه ۲ را بگیرد، همچنین در استرالیا، کانادا و بریتانیا در مقام اول قرار بگیرد. این موفقیت توانست لوین را در سن ۱۷ سالگی به جوان‌ترین خواننده‌تک که توانسته بود تا همان زمان در رتبه اول در بریتانیا قرار بگیرد تبدیل کند.[21] با پایان ۲۰۰۲، آلبوم توانست گواهینامه چهار-بار پلاتین را از طرف RIAA بگیرد و او را به عنوان پرفروش‌ترین خواننده زن سال ۲۰۰۲ و پرفروش‌ترین آلبوم-اول سال ثبت کند.[22] با آمدن مه ۲۰۰۳، این آلبوم بیش از ۱٬۰۰۰٬۰۰۰ نسخه در کانادا به فروش رسانید و از سوی انجمن صنعت ضبط موسیقی کانادا گواهینامه الماس را گرفت.[23] از سال ۲۰۰۹، فروش این آلبوم از مرز ۱۶ میلیون نسخه به صورت جهانی گذشت،[24] و تنها با فروش ۶ میلیون نسخه در ایالات متحده، RIAA گواهینامه شش‌بار-پلاتین را به آن اعطا کرد.[25]

” من صرف به خاطر اینکه احساس می‌کنم تا حدی خودم را برای شکست‌خوردن آماده کرده باشم، شکست نمی‌خورم. این چیزی است که در تمام زندگی‌ام می‌خواستم، چیزی که رؤیای آن را می‌دیدم و می‌دانستم که اتفاق خواهد افتاد. من از زمانی که واقعاً کوچک بودم می‌خواندم و بسیار زیاد این را می‌خواستم و به خودم می‌گفتم، این کار را خواهم کرد. “

—اوریل لوین دربارهٔ موفقیتش، ام‌تی‌وی[15][26]

اولین تک‌آهنگ لوین، «پیچیده» در استرالیا رتبه اول و در ایالات متحده رتبه دوم را گرفت، این ترانه همچنین یکی از بهترین و پرفروش‌ترین ترانه‌های کانادا در سال ۲۰۰۲ بود که همچنین در شوی تلویزیونی نوجوانان «داوسونز کریک»[پ 14] به نمایش درآمد. «پیچیده» بعدها به ۱۰۰ ترانه برتر دهه راه یافت و رتبه ۸۳ را گرفت.[27]

دیگر تک‌آهنگ‌ها، «اسکیتر بوی» و «با تو هستم» به فهرست ۱۰ برتر ایالات متحده وارد شدند.[28] در نتیجه این سه تک‌آهنگ برتر، لوین دومین هنرمند در تاریخ است که توانسته با اولین آلبومش سه تک‌آهنگ شماره ۱ را در بیلبورد مین‌استریم ۴۰ برتر داشته باشد.[29] برای موزیک‌ویدئوی «پیچیده»، لوین به عنوان "بهترین هنرمند نو" در سال ۲۰۰۲ از طرف ام‌تی‌وی شناخته شد.[30] او چهار جایزه جونو را در سال ۲۰۰۳ برنده شد و برای شش‌تای دیگر نامزد شد.[31] او جایزه موسیقی دنیا را برای «پرفروش‌ترین خواننده کانادایی در دنیا» برنده شد و برای هشت جایزه گرمی نامزد شد که شامل "بهترین هنرمند نو" و "ترانه سال" برای «پیچیده» (۲۰۰۳) بود.[32]

در ۲۰۰۲، لوین نقشی به عنوان هنرمند برجسته در موزیک ویدیوی «هزاران میلیون» از گروه پاپ پانک «تربل چارجر» ظاهر شد.[پ 15][33] در مارس ۲۰۰۳، لوین روی جلد مجله رولینگ استون ظاهر شد[34] و بعداً در مه[35] ترانه «سوخت» را در طول نمایش ام‌تی‌وی برای احترام به متالیکا انجام داد.[36] در طول اولین تور موسیقی‌اش، تور «سعی کن مرا خفه کنی» لوین ترانه «بسکت کیس» را از گرین دی اجرا کرد.[37]

۲۰۰۴–۲۰۰۵: زیر جلد من

لوین همراه با متیو جرارد ترانه‌ای با نام «بریک‌اوی» را برای کلی کلارکسون به خاطر موسیقی متن فیلم سال ۲۰۰۴ «خاطرات پرنسس ۲» نوشتند.[38] این ترانه بعداً در آلبوم دوم کلارکسون با همین نام قرار گرفت و اولین ترانه آن آلبوم شد. لوین بعد از آن ترانه «ایریس» را از گو گو دالز همراه با خواننده این باند، جان رززنیک اجرا کرد[39] و در اکتبر سال ۲۰۰۴ روی جلد مجله ماکسیم ظاهر شد.[40] او بعداً ترانه متن فیلم اسپانج‌باب اسکورپنتز را ساخت و بیان کرد، «این آهنگ را کمی خشن ساختم، صداهای بلند زیادی از گیتار در آن دیده می‌شود و ما آهنگ را در وقت کم و با جنب‌وجوش زیادی ساختیم.» لوین آهنگ را با کمک تهیه‌کننده باچ واکر بازچینی نمود.[41]

لوین در طول تور «زنده و غافلگیرکننده» در ونکوور، کانادا

دومین آلبوم استودیویی لوین، «زیر جلد من»، در ۲۵ مه ۲۰۰۴ عرضه شد، در بسیاری از کشورها شامل استرالیا، مکزیک، کانادا، ژاپن، بریتانیا و ایالات متحده رتبه اول را گرفت.[42] این آلبوم توانست بیش از ۱۰ میلیون نسخه به فروش برساند. لوین بیشتر ترانه‌های آن را با کمک خواننده و ترانه‌نویس کانادایی «شانتال کریازوک» نوشت. همسر کریازوک، پیشرو گروه آور لیدی پیکس، رین مایدا تهیه‌کننده کمکی آلبوم بود که همراه با دان گیلمور و باچ واکر همکاری می‌کرد. لوین بعداً توری با نام «زنده و غافلگیرکننده» را ترتیب داد که شامل ۲۱ تور کوچک برای تبلیغ آلبوم در ایالات متحده و کانادا بود که با همراهی گیتاریست اون توبنفلد همراه بود. هر اجرا شامل یک اجرای کوچک صوتی از ترانه‌های این آلبوم بود. در پایان ۲۰۰۴، لوین وارد اولین تور جهانی خویش، تور بونِز شد که همراه با توقفی در هر قاره همراه بود و تا سال ۲۰۰۵ به طول انجامید.

” این آلبوم ثابت کرد که من یک ترانه‌نویس هستم و کسی نمی‌تواند آن را انکار کند. هر آهنگی که من می‌نویسم از یک تجربه خصوصی خودم آمده‌اند و بسیار احساسات در هر ترانه نهفته‌است. “

—اوریل لوین، لجر[43]

«به من نگو»، اولین ترانه آلبوم در آرژانتین و مکزیک به رتبه اول راه یافت و در بریتانیا و کانادا در ۵ برتر در حالی که در استرالیا و برزیل در ۱۰ برتر راه یافت. «پایان خوش من» ترانه اصلی آلبوم، در مکزیک ترانه برتر و در بریتانیا و استرالیا توانست به ۵ برتر راه پیدا کند. در ایالات متحده، وارد ۱۰ برتر در بیلبورد ۱۰۰ برتر شد و ترانه برتر و شماره ۱ مین‌استریم ۴۰ برتر گردید که آن را به چهارمین ترانه برتر آن تبدیل کرد. سومین تک‌آهنگ، «هیچ‌کس خانه نیست» نتوانست در ۴۰ برتر ایالات متحده قرار بگیرد و فقط در مکزیک و آرژانتین رتبه اول را گرفت. چهارمین تک‌آهنگ، «او نبود» به ۴۰ برتر بریتانیا و استرالیا رسید و در ایالات متحده منتشر نشد.[44]

لوین در سال ۲۰۰۴، دو جایزه موسیقی ورلد را برای «بهترین خواننده پاپ/راک دنیا» و «پرفروش‌ترین خواننده کانادایی دنیا» به دست آورد. او برای ۵ جایزه جونو در سال ۲۰۰۵ نامزد شد و ۳تای آن‌ها را شامل «هنرمند سال» برنده شد. او جایزه «هنرمند مورد علاقه زن» را در هجدهمین فستیوال سالانه جایزه برگزیده کودکان نیکلودین به دست آورد[45] و در هر نمایش تلویزیونی که در سراسر دنیا از طرف ام‌تی‌وی برگزار می‌شد، نامزد گردید.

۲۰۰۶–۲۰۰۸: بهترین چیز لعنتی
نوشتار اصلی: بهترین چیز لعنتی

در ۲۶ فوریه ۲۰۰۶، لوین به نمایندگی از کانادا در مراسم اختتام المپیک تورنتو ترانه «که می‌داند» را در طول هشت دقیقه از بخش بازی‌های المپیک زمستانی ۲۰۱۰ اجرا کرد.[46] زمانی که لوین در استودیو برای سومین آلبومش بود، گروه تفریحی فاکس از او خواستند تا ترانه‌ای را برای موسیقی متن فیلم اراگون بنویسد، او دو ترانه را برای فیلم نوشت اما فقط یکی از آنها، «طاقت بیاور» برای پایان فیلم انتخاب شد.[47] لوین قبول کرد که نوشتن ترانه چالش‌انگیز بود و همراه با فیلم حرکت می‌کرد. او تأکید کرد که ترانه «طاقت بیاور» که بعداً در آلبومش گنجانده شد، نشانه‌ای از چیزی که آلبوم آینده خواهد بود، نیست.[48][49]

لوین در حال اجرای تور بهترین چیز لعنتی در پکن در سال ۲۰۰۸
” ترانه‌های من، مهم نیست که چطور، در مورد اینست که «خودت باشی» و «رویاهای خودت» را تعقیب کنی، حتی اگر رویاهات دیوانه به نظر می‌رسند و حتی اگر مردم به تو خواهند گفت که رویاهایت هیچ‌گاه به حقیقت تبدیل نخواهند شد. “

—اوریل لوین، وبگاه استرالیایی گرل[50]

سومین آلبوم لوین، «بهترین چیز لعنتی»، در ۱۷ آوریل ۲۰۰۷ عرضه شد، که بلافاصله بعد از آن، لوین توری کوچک را برای تبلیغات آن ترتیب داد. ترانه اصلی آن، «دوست‌دختر» در بیلبورد ۱۰۰ برتر اول شد و در همان هفته آلبوم در بیلبورد ۲۰۰ اول شد. «دوست دختر» اولین تک‌آهنگ لوین بود که توانسته بود در این جدول در مقام اول جا بگیرد.[51] این ترانه یک موفقیت جهانی داشت؛ در استرالیا، کانادا، ژاپن و ایتالیا رتبه اول و در بریتانیا و فرانسه رتبه دوم را گرفت. این ترانه همچنین به زبان‌های اسپانیایی، فرانسوی، ایتالیایی، پرتغالی، آلمانی، ژاپنی و ماندارینی ضبط شد. IFPI «دوست‌دختر» را به عنوان بیشترین ترانه دانلود شده در سال ۲۰۰۷ یاد کرد. این ترانه با ۸ نسخه مختلف به ۸ زبان دنیا توانست بیش از ۷٫۳ میلیون نسخه فروش کند.[52][6] ترانه «دوست‌دختر» در جدول ۱۰۰ ترانه برتر دهه رتبه ۹۴ را گرفت.[53]

«زمانی که تو رفتی» دومین ترانه این آلبوم، در بریتانیا رتبه سوم را گرفت و در استرالیا و ایتالیا پنجم و در همین حال به ۱۰ برتر کانادا و ۲۰ برتر ایالات متحده راه یافت. در دسامبر ۲۰۰۷، لوین با درآمد سالیانه ۱۲ میلیون دلار، توسط فوربز در «پردرآمدترین افراد زیر ۲۵ سال» رتبه هشتم را گرفت.[54] «هات» سومین ترانه آلبوم کم‌موفقیت‌ترین ترانه لوین در ایالات متحده با رتبه ۹۵ شد. در کانادا در ۱۰ برترین و در استرالیا در ۲۰ برترین وارد شد. آلبوم بهترین چیز لعنتی به صورت جهانی ۶ میلیون نسخه به فروش رسانید.

در همین دوران، لوین هر جایزه‌ای را که نامزد آن شده بود برنده شد، که شامل دو جایزه ورلد میوزیک اواردز برای «پرفروش‌ترین خواننده کانادایی» و «بهترین خواننده پاپ/راک زن دنیا» می‌شدند. او اولین جایزه‌های خود را از ام‌تی‌وی با دو جایزه دریافت کرد و از سوی جایزه برگزیده نوجوان نیز برای «ترانه تابستان» یک جایزه دریافت کرد و برای پنج «جایزه جونو» نامزد شد.

در اواسط ۲۰۰۷، لوین در ۵ آرزو کن ظاهر شد. او همراه با هنرمند کامیلا دی. اریکو و نویسنده جاشوا دایزارت در این منگا همکاری کرد، «۵ آرزو کن» در مورد دختر خجالتی به نام «هنا» بود که در حین دیدار با قهرمانش اوریل لوین، یادمی‌گیرد که چطور با ترس‌هایش مبارزه کند. لوین بیان کرد، «می‌دانم که بسیاری از طرفدارانم منگا می‌خوانند و من بسیار خوشحالم که می‌توانم در داستانی باشم که آن‌ها را خوشحال و سرگرم می‌کند.» این کتاب‌ها در ۱۰ آوریل (یک هفته پیش از نشر آلبوم «بهترین چیز لعنتی») و در ژوئیه عرضه شدند. سرویس کتابخانه نوجوانان این کتاب را به عنوان «نوئل گرافیکی عالی برای نوجوانان» اعلام کرد.[55]

در مارس ۲۰۰۸، لوین توری با نام «بهترین تور لعنتی» (در رابطه با آلبوم «بهترین چیزهای لعنتی») برای حمایت از آلبوم آغاز کرد. در همان ماه او برای دومین بار روی جلد مجله ماکسیم ظاهر شد.[56] در اواسط اوت، حزب مخالف مالزی، حزب اسلامی پان سعی بر توقیف نمایش لوین در کوالالامپور نمود و از کارهای او در روی استیج به عنوان «بسیار ضداخلاقی» نام برد. کنسرت او در ۲۹ اوت به عنوان تبلیغ ارزش‌های غلط در جامعه مالزی در روز آزادی مالزی در ۳۱ اوت اعلام شد.[57] اگرچه در ۲۱ اوت ۲۰۰۸، ام‌تی‌وی گزارش کرده بود که کنسرت او از سوی دولت مالزی تأیید شده‌است.[58]

۲۰۰۹–۲۰۱۱: لالایی خداحافظی
اوریل لوین در کنسرت جاکارتا در حین تور «ستارهٔ سیاه»
نوشتار اصلی: لالایی خداحافظی

یک‌ماه بعد از تکمیل تور آلبوم «بهترین چیز لعنتی»، لوین در نوامبر ۲۰۰۸ در استودیوی خانگی‌اش همراه با «بلک استار» شروع به ضبط‌های نو نمود.[59] برای کمک به اولین عطرش، «بلک استار»، لوین به تبلیغ کوچکی برای استفاده در تبلیغات تلویزیونی لازم داشت. «بلک استار» در هتلی در مالزی در طول تورش سروده شد. این ترانه بعداً به یک ترانه کامل تبدیل شد که رولینگ استون از آن به عنوان «یک لالایی لطیف که دارای حماسه همراه با پیانوهای همانند کلدپلی و ریشه‌های پروازکننده است،» یاد کرد.[60]

” من همیشه چیزی مهم داشتم اما بعضی از کسانی که با آن‌ها کار می‌کنم اصلاً برایشان اهمیت ندارد، چون آن‌ها فقط می‌خواهند که چیزی بنویسند. “

—اوریل لوین، مجله اینرتینمت ویکلی[59]

عمل ضبط با کمترین وسایل آغاز شد، بیشتر اوقات با خواندن لوین تنها با یک گیتار و دیگر ابزارها که بعداً اضافه می‌شدند. اوین این فرایند را اینطور توصیف کرد: «اینطور کار کردن را بسیار دوست دارم، واقعاً احساس می‌کردم که وقتش بود که همچون کاری را انجام دهم؛ که همه چیز فقط دربارهٔ صدا، عملکرد، لرزش و احساس باشد.» چون لوین دارای استودیویی در خانه‌اش بود، او قادر به ضبط در اوقات فراغت خود نیز بود. او همچنین بیشتر اوقات برای درست کردن بیشتر قسمت‌های ترانه‌هایش از یک پیانو استفاده می‌کرد. «پیانو چیزی بیشتر از یک وسیله احساسی است. پیانو احساسات مرا در حالات مختلف تحریک می‌کند و برخلاف گیتار، مرا به سویی دیگر می‌کشاند.»[61]

در ژوئیه ۲۰۰۹، نه تراک[59] شامل ترانه‌های «خوب»،[پ 16] «همه صدمه می‌بینند»[پ 17] و «محبوب»[پ 18] ضبط شدند. بیشتر ترانه‌ها در زمان نوجوانی لوین نوشته شده بودند. ترانه «محبوب» دومین ترانه‌ای بود که لوین در سن ۱۵ سالگی زمانی که در ناپانی زندگی می‌کرد، نوشته بود. لوین اعلام کرد که این آلبوم در مورد «زندگی» است و افزود، «برای من بسیار آسان است که ترانه‌ای پسرانه بسازم، اما اینکه بخواهم صادقانه در مورد چیزی که واقعاً به من نزدیک است و من در آن نقش داشته‌ام بنویسم، یک چیز واقعاً متفاوت است.» این آلبوم قرار است بیشتر همانند سبک گذشته موسیقی لوین باشد و صداهای صوتی (آکوستیک) بیشتری دارد.[62] لوین در این مورد افزود، «[برای] این آلبوم، بسیار بسیار زیاد، می‌خواستم که بخوانم… فقط می‌خواهم که سکوت را کنارم داشته باشم و ترانه‌های صوتی بیشتری را بخوانم.»[60]

تاریخ انتشار اولین تک‌آهنگ آلبوم چندین بار به تعویق افتاد. آلبوم به صورت اصلی برای ۱۷ نوامبر ۲۰۰۹ برنامه‌ریزی شده بود[59] اما بعداً در ژانویه ۲۰۱۰، لوین اعلام کرد که جلد آلبوم تکمیل شده و اولین تک‌آهنگ آلبوم در آوریل و خود آلبوم در ژوئن عرضه خواند شد.[63] در مه، لوین اعلام کرد که آلبوم را بسیار جدی گرفته و به استودیو برگشته و روی آن کار بیشتری خواهد کرد. «با یک آلبوم، نمی‌خواهم همه را یک‌دفعه غافلگیر کنم… من ضبط بسیار جدی را پیش گرفته‌ام و فکر می‌کنم کمی باید ترانه‌های سرگرم‌کننده‌ای را در آن بگنجانم.»[64] در اوت ۲۰۱۰، لوین به «استودیوی ضبط موسیقی هنسون» همراه با تهیه‌کننده بریتانیایی الکس دا کید برگشت.[65] در طول این جلسه‌ها، لوین به گلو درد دچار شد و کسانی که در اطرافش بودند باید از ماسک استفاده می‌کردند.[66] علی‌رغم هشدار دکترش، او به ضبط موسیقی ادامه داد. «من در ۴۸ ساعت پیش قادر به خواندن نبودم چون اگر این‌کار را می‌کردم، ممکن بود به رشته‌های آوایی صدمه وارد شود. دکترم به من گفت که این‌کار را نکنم اما امروز خواندنم.»[65] او افشا کرد که «کارهای جدید را امتحان کرده» و در حال «کاوش» بوده‌است. او همچنین بیان کرد که مواد لازم را برای دو ترانه دیگر در اختیار دارد.[66]

در ژانویه، در حالی که برای آلبوم جدیدش در استودیو ضبط می‌کرد، همکاری با دیزنی را برای طراحی لباس‌های فیلم آلیس در سرزمین عجایب آغاز کرد که بعداً در فیلم تیم بورتون «آلیس در سرزمین عجایب» به کار گرفته شد. او از مدیرهای فیلم خواست که اگر بتواند برای فیلم ترانه‌ای بنویسد. نتیجه آن ترانه آلیس[63] بود که در پایان فیلم[67] پخش می‌شود و در موسیقی متن «تقریباً آلیس» نیز قرار داده شد.[68]

در ۲۸ فوریه، لوین در کنسرتی واقع در المپیک ۲۰۱۰ ونکوور ترانه‌های «پایان خوش من» و «دوست‌دختر» را اجرا کرد.[69] لوین از اینکه در این مسابقات اجرا کرده بود افتخار می‌کرد اما از این موضوع که نتوانست بود در بازی هاکی ایالات متحده و کانادا شرکت کند افسوس خورد. «آنها ما را به خاطر مشکلات امنیتی حبس کرده بودند و نمی‌توانستیم خارج شویم.»[61]

۲۰۱۱–۲۰۱۳: آوریل لاوین
لوین، سال ۲۰۱۳

[66]سه ماه بعد از انتشار آلبوم لالایی خداحافظی، لوین اعلام کرد که کار روی آلبوم استودیویی پنجمش قبلاً آغاز شده‌است که تاکنون ۸ ترانه برای آن نوشته شده‌است. آلبوم جدید کاملاً مخالف خدانگهدار لالایی است، لوین اظهار داشت " لالایی خداحافظی بیشتر آرام بود؛ ولی آلبوم بعدی پاپ و دوباره شاد خواهد بود. من از قبل آهنگی دارم که می‌دانم قرار است تک‌آهنگ بشود و فقط لازم است دوباره آن را رکورد کنم !" آلبوم پنجم این خوانندهٔ کانادایی در یکم نوامبر ۲۰۱۳ وارد بازار شد. آلبوم دارای ترانه‌هایی با سبک‌های متفاوت است و همچنین اولین آلبومی است که لاوین به‌طور رسمی ترانه دو صدایی اجرا می‌کند. در آلبوم شاهد دو ترانه دو صدایی با همکاری با "مرلین منسون" هستیم بنام Bad Girl و همین‌طور "Let Me Go" با همکاری همسر وی یعنی "چد کروگر" از گروه "نیکل بک". لاوین با گروه سازنده The Runners برای آلبوم پنجم خود کار کرد.

در آوریل سال ۲۰۱۳ اولین تک‌آهنگ این آلبوم با نام «به سلامتی هرگز بزرگ نشدن» منتشر شد. [66]

زندگی خصوصی

سبک شخصی و چهره عمومی
” باید برای آن‌که تصویرم را خود واقعی‌ام را نشان دهم باید بجنگم… از چندین تصاویر مجلل و زرق‌وبرق‌دار رسانه‌ها به این‌خاطر که همانند خودم نشان‌داده نمی‌شدم، امتناع کردم. نمی‌خواهم لباس‌هایی که بدن مرا نشان را طور دیگه ای نشان می‌دهد بپوشم. من بدنی عالی دارم. “

—اوریل لوین، ام‌تی‌وی[15]

زمانی که برای اولین بار لوین شهرت را کسب نمود، او برای رفتارهای پسرگونه‌اش شناخته می‌شد،[70] به ویژه کراوات و ترکیب پیراهن‌های بدون آستین.[71][72] او لباس‌های بگی، کفش‌های اسکیت‌دار،[61] مچ‌بند و گاهی‌اوقات بندکفش پیچیده در اطراف انگشتانش و امثال آن را ترجیح می‌داد.[17] در طول عکس‌برداری‌ها، به جای پوشیدن لباس‌های "درخشان و عالی" او به پوشیدن "تی‌شرت‌های قدیمی و بی‌اتو" بسنده می‌کرد.[15] در پاسخ به طرز پوشش و تأثیرگذاری موسیقی‌اش، رسانه‌ها به او لقب "شاهدخت پاپ‌پانک" نهاده بودند.[73][74] رسانه‌ها و طرفدارانش او را به عنوان "آنتی-بریتنی"، به‌دلیل کم‌تر تجاری بودن‌اش، تصویر واقعی‌اش و سرسخت بودنش، می‌شناختند. "من جعلی نیستم و کسی نمی‌تواند به من بگوید چه کنم و چطور رفتار کنم، پس ممکن است مرا "آنتی-بریتنی" بخوانند، که نیستم."[17] در نوامبر ۲۰۰۲، لوین پوشیدن کراوات را کنار گذاشت و بیان کرد که او "یک مد خاص" را انجام می‌داد.[16] لوین کوشش‌هایی آگاهانه برای نگه‌داشتن موسیقی‌اش، و نه چهره‌اش، به عنوان سرلوحه کارهایش انجام داد. "فقط می‌گویم، نمی‌خواهم "سکس" بفروشم. احساس می‌کنم این‌کاری احمقانه و پست است. بسیار چیزهای بیشتری برای گفتن دارم."[75]

لوین سرانجام به سبک سیاه مد روی آورد، طوری‌که برای آلبوم دومش، زیر جلد من از پوشش اسکیت‌برد به پوشش سیاه‌گونه و دامن‌های کوتاه سیاه[74] و گرایش‌های ترس و بیم روی آورد.[76] «من این‌طور برچسپ خورده‌بودم که من دختری عصبانی‌ام، [یک] شورشی… ولگرد (پانک)، و باید بگویم که من هیچ‌کدام یک از آن‌ها نیستم.» زمانی که لوین از عصبانی بودن امتناع می‌کرد، در مصاحبه‌هایش همیشه احساساتی در مورد کم بودن توجه رسانه‌ها در مورد ترانه‌نویسی‌اش بود. «من یک نویسنده هستم و نخواهم گذاشت که مردم این را از من بگیرند،» و اینکه او از ۱۴ سالگی ترانه می‌نوشت.[43] در طول سال‌های آلبوم بهترین چیز لعنتی، لوین به‌طور کامل تغییر کرد، رنگ موهایش را روشن همراه با خطی صورتی رنگ نمود و لباس‌های زنانه بیشتری[77] مثل «شلوار جین تنگ و کفش‌زنانه،»[61] و شروع به مدل‌بودن برای مجله‌هایی چون هارپرز بازار نمود.[70] لوین از سبک پوشش جدیدش دفاع کرد و گفت: «در واقع به خاطر هیچ‌چیزی تاسف نمی‌خورم. می‌دونی، کراوات و این‌طور چیزا… همه این‌ها وقت و مکان دارند؛ و حالا من بزرگ شده‌ام، و تغییر کرده‌ام.»[77] او حالا سعی می‌کرد که غذاهای مقوی‌تری خورده و در ورزش‌هایی نظیر یوگا، هاکی خیابانی، فوتبال، رولربلید و موج‌سواری شرکت کند. وی در سال ۲۰۰۶ با دریک وابلی ازدواج کرد و پس از ۴ سال از وی جدا شد. وی در همان سال‌ها با برودی جنر برادر ناتنی کایلی جنر و کندال جنر وارد رابطه شد و بعد از یک و نیم سال از او جدا شد. او در سال ۲۰۱۲ نامزدی خود را با چد کروگر، خوانندهٔ گروه نیکلبک اعلام کرد و آن‌ها در سال ۲۰۱۵ از هم جدا شدند. خواهر کوچک‌تر آوریل که میشل نام دارد با خواننده ژاپنی گروه One ok rock ازدواج کرده‌است.

اعضای گروه

فیلم‌شناسی
سالنامنقشتوضیحات
۲۰۰۲سابرینا، جادوگر نوجوان خودشاجرای ترانه «اسکیتر بوی»
۲۰۰۴طی کردن مسافت‌هاخودشاجرای ترانه از «دست دادن درک»
۲۰۰۶ملت غذای آمادهآلیس
آن سوی پرچینهیترفقط صدا
۲۰۰۷دستهبیتریس بلدوست‌دختر مظنون
۲۰۱۰آمریکن آیدلخودشداور مهمان

آلبوم‌ها

آلبوم‌های استودیویی

معادل‌های انگلیسی
  1. RCA Records
  2. Let Go
  3. Abbey Dawn
  4. Black Star
  5. Forbidden Rose
  6. Deryck Whibley
  7. Sum 41
  8. Can't Stop Thinking About You
  9. What Made You Say That
  10. Touch the Sky
  11. Temple of Life
  12. Two Rivers
  13. Let Go
  14. Dawson's Creek
  15. Hundred Million by Treble Charger
  16. Fine
  17. Everybody Hurts
  18. Darlin
  19. Al Berry – bass guitar, backing vocals
  20. Rodney Howard – drums, percussion, backing vocals
  21. Steve Ferlazzo – کیبورد الکترونیک، backing vocals
  22. Jim McGorman – rhythm guitar, backing vocals
  23. Steve Fekete – lead guitar, backing vocals
  24. Sofia Toufa – backing vocals, dancer
  25. Lindsay Bluafarb – backing vocals, dancer

پانویس
  1. Wang, Julia. "Avril Lavigne". People. Archived from the original on August 29, 2016. Retrieved March 18, 2009.
  2. Gamble, Ione. "11 Times Kelly Osbourne's Early 2000 Outfits Were Our Pop Punk Inspiration – PHOTOS". Archived from the original on August 13, 2017. Retrieved April 15, 2017. Whether owning the red carpet with then-bestie and reigning queen of pop-punk Avril Lavigne.
  3. Lindner, Emily. "Which 2004 Pop Punk Princess Are You?". Archived from the original on May 22, 2017. Retrieved May 15, 2017. Where have all the pop punk girls gone? Sure, Avril Lavigne still reigns as queen, but when it comes to the kind of angsty, badass ladies who gave us an outlet in the early aughts, we're running short these days.
  4. Cipolla, Miranda. "12 Things The World Wouldn't Have Without Canadian Music". Narcity. Archived from the original on August 13, 2017. Retrieved June 18, 2017. 10. And the global pop-punk scene wouldn't have ever even existed without Avril Lavigne. "Complicated" was the pop-punk ballad heard around the world, and the video is responsible for the suspenders and t-shirt trend that basically defined the early 2000s.
  5. Rosales, Armando. "Avril Lavigne, the greatest exponent of pop punk". QuarterRockPress.com (به اسپانیایی). Archived from the original on March 31, 2017. Retrieved March 31, 2017.
  6. "Kohl's Partners with Rocker Avril Lavigne for New Juniors' Lifestyle Brand to Launch July 2008" (PDF). Kohlscorporation.com. Archived from the original (PDF) on 19 October 2011. Retrieved 30 March 2009.
  7. "Top Selling Artists". Recording Industry Association of America. Retrieved 1 June 2010.
  8. "Billboard Artist Of The Decade". Billboard. Retrieved 12 November 2009.
  9. "Billboard Best Of The 2000s". Billboard. Retrieved 12 November 2009.
  10. Ritchot, Dominique (14 November 2009). Ascendance de la chanteuse canadienne Avril Lavigne (فرانسوی). Retrieved 27 December 2009.
  11. Thorley, Joe (2003). Avril Lavigne: the unofficial book. London: Virgin. ISBN 1-85227-049-7. Retrieved 28 March 2010.
  12. Kappes, Serena (30 June 2005). "Inside Her Life: The Middle Child". People. Retrieved 25 May 2008. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
  13. Gage, Simon (22 April 2007). "Avril Lavigne: The punk who became a princess". Independent.co.uk. London. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 27 June 2008.
  14. McQueen, Ann Marie. "Avril's wild ride to stardom". Canadian Online Explorer. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 8 June 2010.
  15. Pak, SuChin. "Avril Lavigne: The Real Deal". MTV. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 14 March 2009. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
  16. Willman, Chris (1 November 2002). "Avril Lavigne The Anti-Britney". Entertainment Weekly. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 14 March 2009.
  17. Pauley, Jane (9 December 2003). "All about Avril Lavigne". MSN. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 1 June 2010.
  18. Quigley, Maeve (7 September 2003). "They think I'm a tomboy .. but I'm looking forward to a white wedding". Sunday Mirror. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 1 June 2010.
  19. Cantin, Paul. "The Real Lavigne, Behind Ontario's pop-punk princess lurks a not-so-wild past". Sk8ter Faker. Archived from the original on 4 November 2010. Retrieved 1 June 2010.
  20. "Cdn. teen Avril Lavigne climbing the pop charts". The Canadian Press. 3 June 2002. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 8 June 2010.
  21. Lamb, Bill. "Avril Lavigne". About.com. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 14 May 2010.
  22. "E = 2K2". Recording Industry Association of America. 20 December 2002. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 12 March 2009.
  23. "Avril Lavigne presented with Diamond". Canadian Recording Industry Association. 2003. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 14 March 2009. Unknown parameter |month= ignored (help)
  24. "Avril Lavigne Ends North American Run of Shows with Two Dates In Washington Beginning 9 May". Transworldnews.com. 5 April 2008. Archived from the original on 5 December 2008. Retrieved 29 May 2008.
  25. "Gold and Platinum". Recording Industry Association of America. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 13 March 2009.
  26. I don't get overwhelmed, just because I feel like I've kind of prepared myself for it. All my life this is what I've wanted, what I've dreamed about, and I knew this would happen. I've been singing ever since I was really young and I've wanted this so bad, and I told myself I would do it.
  27. "Billboard Hot 100 songs of the decade". Billboard. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 12 November 2009.
  28. "Artist Chart History – Avril Lavigne". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. Archived from the original on 30 April 2008. Retrieved 29 March 2009.
  29. Trust, Gary (14 July 2009). "Lady GaGa charts third No. 1 on Mainstream Top 40". Reuters. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 13 July 2009.
  30. "MTV Video Awards; Avril Lavigne receives best new artist award". Waterloo Region Record. 30 August 2002. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 31 May 2010.
  31. LeBlanc, Larry (7 April 2003). "Avril Nabs Four Juno Awards". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 6 April 2010.
  32. Cadorette, Guylaine (3 January 2003). "Let the Music Play: 2003 Grammy Nominees Announced". Hollywood.com. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 29 March 2009.
  33. "Lavigne, Our Lady Peace among winners of video awards". CBC.ca. 23 June 2003. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 2 June 2010.
  34. Cadorette, Guylaine (3 March 2003). "Avril lavigne Rolling Stone Cover". Rolling Stone. Archived from the original on 23 December 2007. Retrieved 20 August 2009.
  35. Downey, Ryan J. (5 May 2003). "Avril, Snoop Dogg, Lisa Marie Presley Bow Down To Metallica". MTV. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 8 June 2010. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
  36. "About the Show: mtvICON: Metallica". MTV. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 11 May 2010.
  37. Sullivan, James (2 May 2003). "She's talkin' 'bout her generation / Lavigne's energetic show and young fans are all about the music". San Francisco Chronicle. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 2 June 2010.
  38. Moss, Corey (30 July 2004). "Avril Lavigne Helps Kelly Clarkson Become A Pop 'Princess'". MTV. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 29 March 2009.
  39. Holguin, Jaime (9 September 2004). "Beyonce Makes Fashionable Splash". CBS News. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 31 March 2009.
  40. "Avril Lavigne 2004 Maxim Cover". Maxim. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 1 October 2004.
  41. D'Angelo, Joe (4 November 2004). "Avril Lavigne Gives Squishy SpongeBob Song A Harder Edge". MTV. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 30 March 2009.
  42. Jenison, David (2 June 2004). "Avril "Skins" Usher". Yahoo! Music. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 28 March 2010.
  43. Moody, Nekesa Mumbi (1 June 2004). "Lavigne's Not Really Angry: The shy Canadian singer shuns the rebel, punk labeling that many people have given her". The Ledger. Florida. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 1 June 2010.
  44. "Avril Lavigne Biography". The Canadian Pop Encyclopedia. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 1 January 2008.
  45. Moss, Corey (4 April 2005). "Usher, Hilary Duff, SpongeBob Take Home Orange Blimps From Kids' Choice Awards". MTV. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 30 March 2009.
  46. "Avril Lavigne to feature in closing of Torino Games". CBC News. 16 January 2006. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 29 September 2010.
  47. "Hey guys". Archive.org. 8 November 2006. Archived from the original on 7 December 2006. Retrieved 30 March 2009.
  48. ""Keep Holding On" now playing at radio!". Archive.org. 20 November 2006. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 30 March 2009.
  49. ""Keep Holding On" now on iTunes". Archive.org. 28 November 2006. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 30 March 2009.
  50. Flynn, Gaynor. "Avril Lavigne Over the Hedge Interview". Girl.com.au. Archived from the original on 30 December 2010. Retrieved 31 May 2010.
  51. Cohen, Jonathan (26 April 2007). "Lavigne Sweeps Charts As 'Girlfriend' Tops Hot 100". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 6 April 2010.
  52. Vineyard, Jennifer (13 April 2007). "Avril Goes Multilingual For 'Girlfriend,' But Does It Get Lost In Translation?". MTV. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 30 March 2009.
  53. "Billboard Hot 100 songs of the decade". Billboard. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 12 November 2009.
  54. "20 Under 25: The Top-Earning Young Superstars". Forbes. 4 December 2007. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 30 March 2009.
  55. "Avril Lavigne's Make 5 Wishes". RandomHouse.com. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 24 January 2010.
  56. Prato, Alison (March 2008). "Pretty in Punk". Maxim. Alpha Media Group (123): 82–87. |access-date= requires |url= (help)
  57. Kaufman, Gil (18 August 2008). "Avril Lavigne Faces Possible Ban In Malaysia For Being 'Too Sexy'". MTV. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 30 March 2009.
  58. Kaufman, Gil (21 August 2008). "Avril Lavigne's Malaysia Concert Is Back On, Singer Says – 'Too Sexy' Or Not". MTV. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 30 March 2009.
  59. Pastorek, Whitney (24 July 2009). "Avril Lavigne in the studio: An EW exclusive!". EW.com. Archived from the original on 1 July 2010. Retrieved 30 January 2010.
  60. Diehl, Matt (3 September 2009). "Avril Lavigne Mellows Out, Gets Serious". Rolling Stone. Rolling Stone LLC (#1086): 24. |access-date= requires |url= (help)
  61. Swanner, Rebecca (8 June 2010). "Avril". Inked. Pinchazo Publishing Group (June/July 2010): 40–45. |access-date= requires |url= (help)
  62. Michaels, Sean (29 July 2009). "Avril Lavigne goes acoustic on new album". The Guardian. London: Guardian Media Group. Archived from the original on 1 July 2010. Retrieved 2 August 2009.
  63. Lavigne, Avril (26 January 2010). "Interview with Avril Lavigne" (Interview). Interviewed by Ryan Seacrest. Archived from the original on 29 May 2012. Retrieved 26 January 2010. Unknown parameter |program= ignored (help); Unknown parameter |callsign= ignored (help); Unknown parameter |city= ignored (help)
  64. Lavigne, Avril (6 May 2010). "Interview with Avril Lavigne" (Interview). Interviewed by Ryan Seacrest. Archived from the original on 18 August 2011. Retrieved 14 May 2010. Unknown parameter |program= ignored (help); Unknown parameter |callsign= ignored (help); Unknown parameter |city= ignored (help)
  65. Avril Lavigne (14 August 2010). Avril in the Studio with Alex Da kid.mov (Streaming video). YouTube. Event occurs at 0:16. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 15 August 2010.
  66. Hart, Courtney (13 August 2010). "Avril Lavigne Back in the Studio, Has Strep Throat". Kingston Herald. Archived from the original on 17 August 2010. Retrieved 13 August 2010.
  67. Wood, Courtney (17 March 2010). "Movie Review: Alice in Wonderland". The Pacifican. Archived from the original on 17 July 2011. Retrieved 9 April 2010.
  68. Walt Disney Records (Press Release) (12 January 2010). "Buena Vista Records Presents Almost Alice Featuring Other Voices from Wonderland". EarthTimes. Archived from the original on 1 July 2010. Retrieved 15 January 2010.
  69. K, Stephen (2 March 2010). "Avril Lavigne, others at closing ceremony, watch video". Merinews. Archived from the original on 9 December 2010. Retrieved 14 May 2010.
  70. O'Brian, Amy (21 April 2007). "Fame, marriage and hometown pizza: Avril Lavigne is living the life of the megastar, but she's a Canadian smalltown girl at heart". Canwest News Service. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 1 June 2010.
  71. Trebay, Guy (10 December 2002). "The Necktie as a Gift: Not Such a Bad Idea After All". The New York Times. p. 9. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 1 June 2010.
  72. Anderson, Kyle (4 June 2010). "Avril Lavigne Drops Her Debut: Wake-Up Video". MTV.com. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 4 June 2010.
  73. Altman, Billy (20 August 2008). "Avril Lavigne's Malaysian Malaise". Yahoo!. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 17 May 2010.
  74. "Avril Lavigne bares soul in latest release". The Observer. 9 September 2004. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 1 June 2010.
  75. Moody, Nekesa Mumbi (27 July 2002). "New crop of teen pop queens reject sex-symbol status". Manila Standard. Philippines: Kamahalan Publishing Corporation. XVI (163): 42. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 1 June 2010.
  76. D'Angelo, Joe (2 April 2004). "Avril Lavigne Album Preview: Rock Rules On Under My Skin". MTV. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 1 June 2010.
  77. "Avril Lavigne Talks About Her Fashion Transformation". I'm Not Obsessed. 18 October 2006. Archived from the original on 2 April 2010. Retrieved 6 April 2010.
  78. "Avril Lavigne - Charts & Awards - Billboard Albums". AllMusic. Macrovision. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 2010-01-27.
  79. "Australian Charts> Avril Lavigne". australian-charts.com Hung Medien. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 2010-01-27.
  80. "French Charts> Avril Lavigne" (به French). lescharts.com Hung Medien. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 2010-01-27.
  81. "Chartverfolgung/Lavigne, Avril/Longplay" (به German). musicline.de PhonoNet. Archived from the original on 19 June 2012. Retrieved 2010-01-27.
  82. "Irish Charts> Avril Lavigne". irish-charts.com Hung Medien. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 2010-01-27.
  83. "Dutch Album Charts> Avril Lavigne" (به Dutch). dutchcharts.nl Hung Medien. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 2010-01-27.
  84. "New Zealand Charts> Avril Lavigne". charts.org.nz Hung Medien. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 2010-01-27.
  85. "Swedish Charts: Avril Lavigne Albums". Hung Medien. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved March 17, 2010.
  86. "Chat Stats - Avril Lavigne". Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved March 17, 2010.
  87. "Gold & Platinum Certification – May 2003". Canadian Recording Industry Association. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 2010-08-20.
  88. "Gold & Platinum Certification – March 2006". Canadian Recording Industry Association. Archived from the original on 7 April 2012. Retrieved 2010-08-20.
  89. "Gold & Platinum Certification – July 2007". Canadian Recording Industry Association. Archived from the original on 25 March 2010. Retrieved 2010-08-20.
  90. "ARIA certificates 2003". Recording Industry Association of America. Archived from the original on 29 ژوئن 2012. Retrieved 04-09-2009. Check date values in: |accessdate= (help)
  91. "IFPI 2003 Certification". International Federation of the Phonographic Industry. Archived from the original on 29 ژوئن 2012. Retrieved 04-09-2009. Check date values in: |accessdate= (help)
  92. RIAA certification searchable database. انجمن صنعت ضبط موسیقی آمریکا. Retrieved July 26, 2007.
  93. "ABPD-Associação Brasileira de Produtores de Discos". ABPD (به Portuguese). Archived from the original on 29 ژوئن 2012. Retrieved 04-09-2009. Check date values in: |accessdate= (help)
  94. "BPI Certified Awards Search". British Phonographic Industry. Archived from the original on 29 ژوئن 2012. Retrieved 04-09-2009. Check date values in: |accessdate= (help)
  95. Lavigne, Avril (13 August 2010). "Hey everyone at Bandaids". Avrilbandaids.com. Archived from the original on 15 August 2010. Retrieved 15 August 2010.
  96. 一般社団法人 日本レコード協会> 各種統計> ゴールド等認定> 2008年1月 "(RIAJ - Statistics - Certification Awards - January 2008)" Check |url= value (help). riaj.or.jp (به Japanese). Recording Industry Association of Japan. Retrieved December 23, 2010.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.