گروه ربعه
گروه ربعه، نامی که چند تن از نویسندگان و روشنفکران ایرانی در دهههای نخست سده چهاردهم خورشیدی برای خود انتخاب کردند.
ادبای سبعه
در دهه اول و دوم سده چهاردهم خورشیدی چند ادیب کهنهکار بودند که به آنها ادبای سبعه میگفتند و به گفتهٔ مجتبی مینوی «هر مجله و کتاب و روزنامهای که به فارسی منتشر میشد از آثار قلم آنها خالی نبود.»[1] این هفت تن که در واقع بیشتر از هفت تن بودند[1] شامل کسانی چون محمدتقی بهار، عباس اقبال آشتیانی، رشید یاسمی، سعید نفیسی و بدیعالزمان فروزانفر و محمد قزوینی میشدند.
ربعه
گروه ربعه این نام را برای دهنکجی به ادبای سبعه (که به نظر ایشان کهنهپرست بودند) انتخاب کردند. گفتگو و دیدارهای گروه ربعه در رستورانها و کافههای تهران بود. این گروه به فعالیتهای ادبی و فرهنگی پرداختند و آثاری چند در این سالها با همکاری همدیگر انتشار دادند. مینوی دربارهٔ این دوران میگوید: «ما با تعصب جنگ میکردیم و برای تحصیل آزادی میکوشیدیم و مرکز دایرهٔ ما صادق هدایت بود.»[2]
بزرگ علوی در خاطرات خود شرح مفصلی از این گروه دادهاست و در بخشی از آن مینویسد: «مسعود فرزاد برادر زن سعید نفیسی بود و گاهی برای اینکه خودی نشان بدهد به خانه شوهر خواهرش میرفت. هر هفته آنجا فاضلان و سردمداران ادب جمع میشدند. فرزاد ما را هم همراه خود میبرد. ما جوجه نویسندگان تازه از تخم درآمده میخواستیم سری توی سرها دربیاوریم. ما چهار نفر بودیم و آنها هفت نفر. - آنها را ادبای سبعه مینامیدند. شمع مجلس ما صادق هدایت بود. روزی مسعود فرزاد به شوخی گفت: اگر آنها ادبای سبعه هستند، ما هم ادبای ربعه هستیم. گفتم: آخر ربعه که معنی ندارد. گفت: عوضش قافیه دارد، دیگر معنی لازم نیست.»[3]
اعضا
چهار نفر نخستی که نام گروه ربعه را برای خود برگزیدند عبارت بودند از: صادق هدایت، مجتبی مینوی، مسعود فرزاد و بزرگ علوی. اما بعد از مدتی افراد دیگری هم به این حلقه پیوستند. عبدالحسین نوشین، محمد مقدم، غلامحسین مینباشیان، ذبیح بهروز،[4] پرویز ناتل خانلری و نیما یوشیج.
پانویس
- مینوی. «یادبود هدایت» ۲۵۳.
- مینوی. «یادبود هدایت» ۲۵۴.
- علوی ۶۶
- علوی ۶۸
منابع
- علوی، بزرگ (۱۳۸۵)، گذشت زمانه، تهران: نگاه، شابک ۹۶۴-۳۵۱-۳۲۴-۶
- مینوی، مجتبی (۱۳۸۰)، «یادبود صادق هدایت»، یاد صادق هدایت، به کوشش به کوشش علی دهباشی.، تهران: نشر ثالث