نمک کور

این روستا در دهستان سده قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۰، جمعیت آن ۶۶۴ نفر (۲۳۱ خانوار) بوده‌است.

در قديم نام روستای نمک کوه، (نعمت كوه) بوده است چون روستا در دشت قرار داشته و از نظر آب كشاورزی در وضعيت مناسب و زمين های زراعی آن پربار بوده و از ديگر مناطق افراد به روستای نمک کوه می‌آمدند و ساكن می‌شدند و از دلايل ديگر اينكه جاده مركز كشور به جنوب از روستای نمک کوه و محل بالا عبور می‌كرده و البته در آن زمان جاده خاكی و تردد با حيوانات از جمله شتر و اسب و قاطر و الاغ انجام می‌شد و تردد خودرو خيلی كم بوده و به همين علت روستا از رونق خاصی برخوردار بوده است.

روستا از قديم مهاجرپذير بوده و وقتی شجره طوايف مختلف روستا بررسی شده، مشاهده می‌شود كه از روستاها و شهرهای ديگر به نمک کوه آمده‌اند. در قديم در محل بالا در حدود ۵۰ باب مغازه از جمله قصابی، نانوایی، نجاری، آهک‌پزی، قهوه‌خانه، صابون‌پزی، رنگرزی، چاقوسازی، بقالی، خياطی، كفش دوزی، آهنگری و چند بارانداز جهت استراحت مسافرين و شتربانان بوده و به اين علت محل بالا را محله بازار هم می‌گفتند.

در قديم در روستا دو باب كوره آهک‌پزی موجود بوده كه آهک را با بوته های بيابان جمع‌آوری و می‌پختند و با الاغ جهت فروش به اراک می‌بردند. جاده‌ای كه از محل بالا به سمت اراک می‌گذرد از جلوی قنات اصلی روستا به نام كهريزبالا می‌گذشت كه در جلوی آن يک باب قهوه‌خانه نيز موجود بوده كه هنوز آثاری از آن به جا مانده و اين جاده از منطقه اُوقنبر و در ادامه از جلوی مكان فعلی استاديوم ورزشی اميركبير سنجان می‌گذشت كه مردم از قسمت بالای منطقه‌ی فوتبال اراک به كوچه نمک‌كوری‌ها و داخل شهر وارد می‌شدند.

در زمان قديم در محل بالا جای كنونی مسجد حضرت ابوالفضل(ع) مغازه كريم چاقوساز، رنگرزی و بقالی و نجاری بوده است. كريم چاقوساز از اهالی ملاير بوده كه به نمک کوه مهاجرت می‌نمايد و از اين روستا زن اختيار می‌نمايد و سپس به اراک مهاجرت می‌كند و از چاقوسازان ماهر زمان خود بوده كه حتی چاقوهای ساخت او آهن را نيز می‌بريده و دسته‌چاقوهای خود را از شاخ بز می‌ساخته است.

روايت می‌كنند در یک روز زمستانی كه برف زيادی نيز به زمين می‌نشيند و هوا نيز سرد و جاده بسته می‌شود و بسياری از مسافرين به ناچار در نمک کوه می‌مانند و تخم مرغ يک سنار به پنج قران افزايش می‌يابد. در زمان های قديم بعضی از مردم روستا يک سار بوته را كه از بيابان‌های اطراف می‌چيدند با الاغ به اراک می‌بردند و به سه قران می‌فروختند. از اين بوته‌ها جهت پوشش روی حوض آب استفاده می‌شده كه در زمستان يخ نزند. اين بوته‌ها را صبح به اراک می‌بردند و مايحتاج خود را تهيه می‌كردند و بعد از ظهر به روستا باز می‌گشتند. منبع: ملک اراک

• «نتایج سرشماری ایران در سال ۱۳۸۵». درگاه ملی آمار. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۱ آبان ۱۳۹۲.