نظریه دو عاملی هیجان
نظریه دو عاملی هیجان (به انگلیسی: Two-Factor Theory of Emotion) (یا نظریه شاختر) در روانشناسی نظریه‌ای است که بیان می کند احساسات بر اساس دوعامل بنا نهاده شده‌اند: انگیختگی فیزیولوژیک و برچسب شناختی. این نظریه توسط دو پژوهشگر با نام‌های استنلی شاختر و جروم ئی سینگر ارائه شده است. بر اساس این نظریه زمانی که احساسی احساس می‌شود، انگیختگی فیزیولوژیکی‌ای رخ می دهد و فرد با استفاده از محیط فوراً و به سرعت در جستجوی نشانه‌هایی عاطفی برای برچسب زدن به آن انگیختگی فیزیولوژیک می‌گردد. و این گاهی اوقات می‌تواند باعث برداشت های غلط از احساسات بر اساس نمودهای فیزیولوژیکی بدن شخص شود. به این شکل، هنگامی که مغز نمی‌داند که چرا احساسی را ادراک کرده، محرک‌های خارجی‌ای که می‌یابد را عامل بروز آن احساس دانسته و به آن‌ها برچسب می‌زند. شاختر و سینگر در این نظریه بیان کردند، که کیفیت هیجان‌ها فقط بر اساس ارزیابی از موقعیت‌ها و محیط صورت می‌گیرد و از ترکیبی از دو عامل فوق است: یکی یک عامل تببین ناپذیر در بدو امر، و دومی تبیین و ارزیابی شناختی از آن انگیختگی.[1]
| روانشناسی |
|---|
 The Greek letter 'psi', a symbol for psychology |
|
| شاخه‌های پایهٔ روانشناسی |
| شاخه‌های کاربردی |
| رویکردهای روانشناسی |
|
|
منابع
- زمینه روانشناسی اتکینسون و هیلگارد. ترجمهٔ محسن ارجمند، حسن رفیعی. ۱۳۹۲. پارامتر
|تاریخ بازیابی=نیاز به وارد کردن|پیوند=دارد (کمک)
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Two-factor theory of emotion». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۱ آوریل ۲۰۱۳.