ملک‌الشعرای صبوری

وی فرزند میرزا محمدباقر کاشانی بود که پس از مهاجرت به خراسان به شغل حریربافی روی آورد.[2] در کتاب الذریعه، آقابزرگ تهرانی وی را از نوادگان میرزا احمد کاشانی متخلص به صبور برشمرده است.

وی پدر محمد تقی بهار بوده که پس از درگذشتش لقب ملک الشعرایی به فرزندش داده شد و در سال ۱۳۲۲ هجری قمری در سن ۵۲ سالگی در شهر مشهد بر اثر بیماری وبا درگذشت.

|حسن بر روی کس اینقدر نکرده ست دوام| که بروی تو بت سروقد سیم اندام}}

حسن بر روی تو خود شیفته گشته ست مگرکه دراستاده بنظاره روی تو مدام ز رخ خوب تو بر حسن بسی رشک برمکه همه عمر پذیرد ز رخ خوب تو کام زآن همی ترسم کز چشم بد خلق شودبحجاب اندر آن عارض چون ماه تمام دیر نامانده که تاری شود آن تافته رویکآفتابست و رسیده است کنون بر لب بام تیرگی تاختنی کردن خواهد سوی تووز خط سبز کنون سوی تو داده ست پیام نک خط سبز فراز آمد، هشیار نشینای خط سبز تو را سبزه نورسته غلام

• دانشنامه ایرانیکا
• صبوری خراسانی