لزنیه
لزنیه یا به یاد وطن قصیده‌ای از محمدتقی بهار است. او این شعر را در نیمه دوم سال ۱۳۲۶ سرود، زمانی که برای معالجهٔ بیماری سل به لزین (Leysin) در سوئیس رفته بود.
| اثر محمدتقی بهار | |
| تاریخ نگارش | ۱۳۲۶ |
|---|---|
| نخستین رونمایی | ۱۳۲۷ |
| کشور | ایران |
| زبان | فارسی |
| قالب | قصیده |
| وزن | مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن |
| شمار ابیات یا خط‌ها | ۵۸ |
محتوا
شعر با روایتی از هوای مه‌آلود دامنهٔ کوه‌های آلپ شروع می‌شود و اندیشهٔ شاعر را موج‌های تند بهاری در دره‌های آلپ برمی‌انگیزد. سپس شاعر از نبردها و پیروزی‌های ایرانیان در ساحت اسطوره و تاریخ یاد می‌کند و به شکست ایرانیان از اسکندر اشاره می‌کند. شاعر بدون اشاره به حمله اعراب، اسلام را به‌عنوان بخشی از ساختار وطن می‌پذیرد و ایران را سوار بر مرکبِ اسلام در جنگ با بت‌پرستی هندوان به تصویر می‌کشد.[1]
نقد و نظر
محمدرضا شفیعی کدکنی این قصیده را بی‌همتا و از شاهکارهای بهار می‌داند. او معتقد است زیباترین تصویر وطن و ژرف‌ترین مفهومِ آن، همین است که در این قصیده و سایر آثار بهار آمده، و آن را با وصفِ سید اشرف‌الدین حسینی از وطن قابل‌مقایسه می‌پندارد.[2]
پانویس
- شفیعی کدکنی، با چراغ و آینه، ۵۱-۵۲.
- شفیعی کدکنی، با چراغ و آینه، ۵۱-۵۲.
منابع
- شفیعی کدکنی، محمدرضا (۱۳۹۰). با چراغ و آینه. سخن.