بیت (شعر)

کوچک‌ترین واحد کامل در شعر کهن فارسی بیت است که دو مصراع (مِصرَع) را شامل می‌شود.

بیت در زبان عربی به معنی خانه[1] و در اصطلاح، حداقل شعر است که از دو مصراع تشکیل شده باشد.[2]

نمونه:

به نام خداوند جان و خردکزین برتر اندیشه برنگذرد

بیت مُصَرّع

اگر هر دو مصراع یک بیت قافیه دار باشند، آن بیت را مصرّع می‌نامند؛ یعنی قافیه‌دار. نمونه:

بنی‌آدم اعضای یک پیکرندکه در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورَد روزگاردگر عضوها را نمانَد قرار
تو کز محنت دیگران بی‌غمینشاید که نامت نهند آدمی

نگارخانه

منابع

  • همایی، استاد جلال‌الدّین. فنون بلاغت و صناعات ادبی، جلد اوّل (صنایع لفظی بدیع و اقسام شعر فارسی)، چاپ سوّم، انتشارات توس، تهران، ۱۳۶۴
  • احمدی گیوی، حسن، و دیگران. زبان و نگارش فارسی، چاپ دهم، سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت)، زمستان ۱۳۷۴
  1. علی‌اکبر دهخدا و دیگران، سرواژهٔ «بیت»، لغت‌نامهٔ دهخدا (بازیابی در ۷ آوریل ۲۰۱۵).
  2. زبان و نگارش فارسی
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.