ملکه-در-پارلمان

اصطلاح "ملکه-در-پارلمان" - یا در طول سلطنت یک پادشاه مرد، اصطلاح "شاه-در-پارلمان" - یک اصطلاح فنی در حقوق قانون اساسی در قلمروهای همسود است. گاهی اوقات - و بیشتر در بریتانیا - به جای این اصطلاح از عنوان پادشاه\ملکه در پارلمان تحت نظر خداوند استفاده می‎شود.[1][2][3] این اصطلاح به نقش قانونگذاری تاج در سلطنت بریتانیا ‏(en)‏ اشاره دارد که برای قانون‌گذاری با مشاوره و موافقت ‏(en)‏ پارلمان عمل می‎کند. اگر پارلمان دو مجلسی باشد، این عملکرد شامل هر دو مجلس سفلی و علیا می‎شود. لایحه ‏(en)‏های تصویب شده توسط هر دو مجلس، برای موافقت سلطنتی به پادشاه یا نماینده پادشاه یعنی فرماندار کل یا نایب فرماندار ‏(en)‏ یا فرماندار ارائه می‎شود. با اعطای موافقت سلطنتی، لایحه به قانون تبدیل می‎شود. به لایحه‌هایی که پارلمان تصویب کرده است، تا قبل از موافقت سلطنتی، مصوبه اولیه قانونگذاری یا مصوبه پارلمان ‏(en)‏ گفته می‎شود. علاوه بر این، مصوبه پارلمان ممکن است برای تایید فرایند قانونگذاری ثانویه ‏(en)‏ باشد که می‎تواند توسط تاج ایجاد شود و منوط به تصویب، یا عدم مخالفت پارلمان است.

مفهوم تاج به عنوان بخشی از پارلمان، مربوط به ایده هم‎جوشی قدرت‎ها ‏(en)‏ است؛ به این معنی است که شاخه اجرایی و شاخه قانون‌گذاری دولت به هم پیوند (جوش) خورده ‎اند. این مفهوم، یک مفهوم کلیدی از نظام حکومت وستمینیستر است که در انگلستان توسعه یافته و در کشورهای همسود و برخی کشورهای دیگر از آن استفاده میشود. این مفهوم با ایده تفکیک قوا تناقض دارد. مشخصا، استفاده از لغات "تاج" و "پادشاه" یا "ملکه" در پارلمان‎های قلمروهای همسود، به نوعی از تئوری قانون اساسی اشاره دارد که می‎گوید اقتدار یا حاکمیت نهایی، در دست پادشاه است، ولی به مقامات منتخب یا منصوب واگذار می‎شود. در کشورهای فدرال قلمروهای همسود، مفهوم "تاج-در-قوه-مقننه" تنها در مواردی کاربرد دارد که بخش‎های جدا از سلطنت به حساب می‎آیند و در حوزه خود، حق فرمانروایی دارند؛ مانند ایالت‎های استرالیا یا استان‎های کانادا. در سطح پارلمان ایالت‎ها و استان‎های قلمروهای استرالیا و کانادا که پادشاهی نیستند - یعنی قدرت عالی یا مطلق ندارند - هیچ معادلی برای این مفهوم قانون اساسی وجود ندارد. لازم به ذکر است که قوه قانون‌گذاری قلمروها، قدرت خود را به طور مستقیم از پادشاه دریافت نمی‎کنند و به جای آن، اختیارات توسط پارلمان فدرال به آن‎ها واگذار شده است. به همین ترتیب در شوراهای شهر و دیگر دولت‎های محلی در کشورهای همسود هم از ایده "تاج-در-شورا" استفاده نمی‌شود، چرا که قدرت دولت‎های محلی، از یک منشور یا مصوبه به دست می‎آید که می‎تواند به طور یک جانبه، توسط یک سطح بالاتر از دولت اصلاح شود و تغییر یابد.

به دلیل جایگاه پادشاه در تصویب قوانین، ماده مصوب ‏(en)‏ در مصوبه‎های پارلمان ممکن است نام پادشاه به همراه نام یک یا دو قسمت دیگر از پارلمان را ذکر کند. برای مثال، مصوبه‎های مجلس بریتانیا با این عبارت شروع می‎شود: "توسط عالی‎ترین علیاحضرت، ملکه، و توسط و با مشاوره و رضایت اربابان معنوی و دنیوی و عوام در این مجلس که گرد آمده و با قدرت همین مقامات به شرح زیر تصویب شد..." این عبارت، زمانی که این لایحه‎ای تحت مفاد مصوبه پارلمان ۱۹۱۱ و ۱۹۴۹ ‏(en)‏ تصویب شود متفاوت است و شامل موافقت مجلس اعیان نمی‎شود. به طور مشابه، مصوبه‎های پارلمان کانادا معمولاً شامل این بند مصوب است:: "در حال حاضر، بنابراین، علیاحضرت، توسط و با مشاوره و موافقت سنا و مجلس عوام به شرح زیر تصویب می‎کند که ..."

در استرالیا و تووالو، از آنجایی که ملکه بخشی از پارلمان باقی می‎ماند، نیازی به اشاره به نام ملکه در ماده مصوب نیست. در این دو کشور، ماده مصوب ساده است. در استرالیا از عبارت "پارلمان استرالیا تصویب می‎کند که..." و در تووالو از عبارت "مصوب پارلمان تووالو ..." استفاده می‎شود. این موضوع را می‌توان به عنوان تفاوتی دانست که نشان می‎دهد که آیا پارلمان قانونگذار اصلی است یا ملکه.[4] به همین ترتیب، استان کبک از ماده مصوب سبک وستمینیستر استفاده نمی‎کند. قوانین مصوب استانی در کبک از این عبارت استفاده می‎کند: پارلمان کبک به این ترتیب تصویب می‎کند که ..."

پارلمان اسکاتلند ‏(en)‏ نیز از رویکرد متفاوتی استفاده می‎کند: با اینکه مصوبه‎ها به موافقت سلطنتی احتیاج دارد، اختیارات پارلمان اسکاتلند از طرف پارلمان بریتانیا واگذار شده است و هیچ مفهوم معادل مستقیمی مانند "ملکه-در-پارلمان-اسکاتلند" وجود ندارد. به جای عبارت ماده مصوب که در مصوبه‎های بریتانیا دیده می‎شود، در مصوبه‎های پارلمان اسکاتلند، این عبارت بالای عنوان بلند مصوبه قرار می‎گیرد: "لایحه این مصوبه پارلمان اسکاتلند، در تاریخ ... توسط پارلمان تصویب شد و در تاریخ ... با آن موافقت سلطنتی شد." [5]