مایک تایسون

مایکل جرارد تایسون در ۳۰ ژوئن ۱۹۶۶ در براونویل، بروکلین، نیویورک متولد شد. او یک برادر بزرگتر به نام رودنی دارد (متولد ۱۹۶۱) و یک خواهر بزرگتر به نام دنیس داشت که در فوریه ۱۹۹۰ در اثر حمله قلبی در ۲۴ سالگی درگذشت. پدر بیولوژیکی تایسون در شناسنامه اش به عنوان "Purcell Tyson" (که از جامائیکا بود) ذکر شده است، اما مردی که تایسون به عنوان پدرش شناخته شده بود جیمی کرکپاتریک بود. کرکپاتریک از گایر تاون، کارولینای شمالی (محله ای عمدتاً سیاه که به شهر شارلوت ضمیمه شده بود) بود، جایی که او یکی از برترین بازیکنان بیس بال آن محله بود. کرکپاتریک ازدواج کرد و یک فرزند پسر متولد شد بنام جیمی لی کرکپاتریک، نیمه برادر تایسون، که به بازی او در تیم فوتبال دبیرستان شارلوت در سال ۱۹۶۵ کمک می کند. در سال ۱۹۵۹، جیمی کرکپاتریک خانواده خود را ترک کرد و به بروکلین رفت و در آنجا با مادر تایسون، لورنا مای (اسمیت) تایسون آشنا شد. کرکپاتریک مرتباً در سالن های استخر، قمار می کرد و در خیابان ها ولو می شد. تایسون گفت: "پدر من فقط یک مرد معمولی در خیابان بود که در دنیای خیابان ها گرفتار شد". کیرکپاتریک در حدود زمان تولد مایک، مادر و خانواده تایسون را رها کرد و مادر تایسون به تنهایی از فرزندان مراقبت کرد. کرکپاتریک در سال ۱۹۹۲ در گذشت.

این خانواده در بدفورد-استویوزانت زندگی می کردند تا اینکه هنگامی که تایسون ۱۰ ساله بود فشار مالی آنها ملزم به نقل مکان به براونزویل کرد. مادر تایسون شش سال بعد درگذشت، و سرپرستی تایسون ۱۶ ساله را به مدیر بوکس و مربی Cus D'Amato که سرپرست قانونی وی بود، واگذار کرد. تایسون بعداً گفت، "من هرگز مادرم را از دیدنم خوشحال و مفتخر نکردم: او فقط من را به عنوان یک بچه وحشی که در خیابان ها می پلکیدم، می دانست و با لباس های جدیدی به خانه می آمد که می دانست که من هزینه آن را نمی‌پردازم. هیچ وقت فرصتی برای صحبت با او یا اطلاع از او پیدا نمی‌کردید. از نظر حرفه ای، هیچ تاثیری ندارد، اما از نظر عاطفی و شخصی نیز خرد می شود.

در تمام دوران کودکی، تایسون در محله های اطراف پر از جرایم بسیار زیاد زندگی می کرد. طبق مصاحبه ای، اولین دعوای وی با جوانی بزرگتر انجام شده بود که سر یکی از کبوترهای تایسون را کنده بود. تایسون بارها دستگیر شد و مرتکب جنایات کوچک و نبرد با کسانی شد که صدای بلند او را مسخره می کردند. در سن ۱۳ سالگی، ۳۸ بار دستگیر شده بود. او تحصیل را مدرسه پسران در تریون، جانستاون، نیویورک به پایان رسانید. توانایی و استعداد بوکس تایسون در آنجا توسط بابی استوارت، مشاور بازداشتگاه نوجوان و بوکسور سابق کشف شد. استوارت تایسون را به عنوان یک مبارز برجسته در نظر گرفت و چند ماه قبل از معرفی وی به کاس داماتو، او را آموزش داد. تایسون از دبیرستان به عنوان اینکه به سن جوانی رسیده بود اخراج شد. وی در سال ۱۹۸۹ دکترای افتخاری در "نامه های انسانی" را از دانشگاه ایالتی مرکزی دریافت کرد. کوین رونی (Kevin Rooney) بوکسور سابق و مربی نامدار تایسون را آموزش داد، و گاهی اوقات توسط تدی اطلس نیز به او کمک می کرد، اگرچه اطلس در ۱۵ سالگی توسط D'Amato برکنار شد. کوین رونی سرانجام تمام وظایف آموزشی این جنگنده جوان را بر عهده گرفت.

تایسون به عنوان آماتور، در بازیهای المپیک جوانان ۱۹۸۱ و ۱۹۸۲ موفق به کسب مدال های طلا شد، در سال ۱۹۸۱ «و کورتز» را شکست داد و "کلتون براون" را در سال ۱۹۸۲ شکست داد. او دو بار به عنوان آماتور با هنری تیلمن (Henry Tillman) جنگید و هر دو را با رای داوران باخت. تیلمن در المپیک تابستانی ۱۹۸۴ لس آنجلس موفق به کسب3 طلای سنگین وزن شد.

تایسون اولین مسابقه حرفه ای خود را در ۱۸ سالگی در ۶ مارس ۱۹۸۵ در آلبانی نیویورک انجام داد. او از با ناک اوت فنی در راند اول هکتور مرسدس را شکست داد. او در سال اول خود به عنوان حرفه ای ۱۵ مبارزه داشت. تایسون در مبارزه های مکررش، ۲۶ مبارزه از ۲۸ مبارزه اول خود را با ناک اوت یا ناک اوت فنی پیروز شد. ۱۶ نفر از آنها در راند اول ناک اوت شدند. دایره حریفان وی به تدریج به حریفان گذری و مدعیان فرا مرزی افزایش یافت، حریفانی مانند جیمز تیلیس، دیوید ژاکو، جس فرگوسن، میچ گرین و مارویس فرازیر. خط پیروزی وی توجه رسانه ها را به خود جلب کرد و تایسون به عنوان قهرمان بزرگ بعدی سنگین وزن معرفی شد. داماتو (D'Amato) در نوامبر ۱۹۸۵ در اوایل زندگی حرفه ای تایسون درگذشت، برخی تصور می کنند که مرگ او عامل اصلی بسیاری از مشکلاتی بود که تایسون با پیشرفت زندگی و حرفه خود تجربه کرد.

اولین دوره تلویزیونی ملی تایسون در ۱۶ فوریه ۱۹۸۶ در هیوستون فیلد هاوس در تروی، نیویورک در برابر جسی فرگوسن، برگزار شد و توسط ABC Sports پوشش داده شد. تایسون در راند پنجم فرگوسن را با یک ضربه آپرکات و شکستن بینی او ناک داون کرد. در راند ششم، فرگوسن در تلاش آشکار برای جلوگیری از خوردن ضربات بیشتر، شروع به نگه داشتن و مهار تایسون کرد. داور بعد از چندین بار توصیه به فرگوسن برای اطاعت از دستورات خود برای ترغیب او بهبوکس، در نهایت مبارزه را نزدیک به میانه راند ششم متوقف کرد. در ابتدا این مبارزه با رد صلاحیت (DQ) حریف برای تایسون حکم داده شد. پس از اعتراض گوشه تایسون، این حکم با ناک اوت فنی (TKO) به پیروزی "تغییر یافت".

در ماه ژوئیه همان سال، پس از ثبت شش پیروزی با ناک اوت دیگر، تایسون با مارویس فرازیر، رقیب سابق عنوان قهرمانی جهان در گلنس فالز، نیویورک در یکی دیگر از پخش های مستقیم ABC Sports، مبارزه کرد. تایسون به راحتی پیروز شد و در زنگ شروع بازی فرازیر را با یک ضربه شدید آپرکات در ثانیه ۳۰ام مبارزه، انداخت.

در ۲۲ نوامبر ۱۹۸۶، تایسون به عنوان اولین مبارزه خود، فرصت مبارزه در برابر تروور بربیک برای مسابقات قهرمانی سنگین وزن شورای جهانی بوکس (WBC) را بدست آورد. تایسون در راند دوم رای ناک اوت فنی (TKO) را به گرفت و در سن ۲۰ سال و ۴ ماه جوانترین قهرمان سنگین وزن در تاریخ شد. عملکرد غالب تایسون تحسین های بسیاری را به همراه داشت. دونالد ساندرز نوشت: "هنر نجیب و مردانه بوکس می تواند حداقل از نگرانی در مورد آینده نزدیک خود رها شود، حالا [که] قهرمان سنگینی وزن پیدا کرده که میتواند در کنار دمپسی، تونی، لوئی، مارچیانو و علی بایستد" (اشاره به اساطیر بوکس سنگین وزن).

تایسون تمامی بوکسورهای قدر ها را با قدرت خود مرعوب کرد و همراه با سرعت فوق العاده دست، دقت، هماهنگی و زمان بندی بود. تایسون همچنین توانایی های قابل توجه دفاعی داشت و با سبک خاصی که مربیش کاس داماتو آموزش داده بود، جلوی ضربات حریف خود پوشش دهد. تکنیک ضربات انفجاری (پانچ) تایسون در ضربات هوک یا آپرکات، نقش بزرگی در خرد کردن حریفان تایسون داشت: این به شالوده پاهای او اجازه می داد تا قدرت را به پانچ اضافه کند. در میان حرکاتی که شاید بتوان گفت این ضربه و تکنیک در اصل "امضای" حرفه ای تایسون است، ترکیب هوک راست و آپرکات راست به چانه حریف بود. با ترکیب این دو ضربه تایسون توانست لورنزو بوید (Lorenzo Boyd)، جسی فرگوسن (Jesse Ferguson) و خوزه ریبالتا (José Ribalta) را ناک داون کرد.

انتظارات از تایسون بسیار زیاد بود، و او برای پیروزی در سری مسابقه های اتحادیه برای رده سنگین سنگین وزن آماده بود، تورنمنتی که بدون شک برای ساختن یک قهرمان سنگین وزن طراحی شده بود. تایسون در ۷ مارس ۱۹۸۷ در لاس وگاس، نوادا از عنوان خود در برابر جیمز اسمیت دفاع کرد. وی با به اتفاق آرا برنده شد و عنوان انجمن جهانی بوکس جهانی (WBA) اسمیت را به کمربند موجود خود اضافه کرد. وی در در ماه مه ناک اوت فنی و در راند ششم پینکلون توماس را شکست داد. در تاریخ ۱ اوت، وی عنوان فدراسیون بین‌المللی بوکس (IBF) تونی تاکر را در آرا دوجانبه دو طرفه ۱۱۹–۱۱۱، ۱۱۸–۱۱۳، و ۱۱۶–۱۱۲ از او گرفت. تایسون اولین سنگینی وزن شد که در یک زمان صاحب هر سه کمربند اصلی WBA ,WBC و IBF شد. نبرد دیگر، در اکتبر همان سال، با پیروزی تایسون در مقابل تایرل بیگز دارنده مدال طلای فوق سنگین وزن المپیک ۱۹۸۴، با ناک اوت در راند هفتم به پایان رسید.

در این مدت، تایسون مورد توجه شرکت بازی سازی Nintendo قرار گرفت. پس از مشاهده یکی از دعواهای تایسون، مدیرعامل نینتندو آمریکا، مینورو آراکاوا تحت تأثیر "قدرت و مهارت" این جنگنده قرار گرفت و باعث شد وی از این پیشنهاد بخواهد تایسون را در پورت آینده سیستم نینتندو سرگرمی Punch Out قرار دهد! بازی با Punch-Out مایک تایسون در سال ۱۹۸۷ توسط نینتندو به بازار ارائه شد که با استقبال خوبی روبرو شد و بیش از یک میلیون نسخه فروخته شد.

تایسون در سال ۱۹۸۸ سه مبارزه داشت. او در ۲۲ ژانویه ۱۹۸۸ با لری هولمز روبرو شد، قهرمان افسانه ای سابق با ناک اوت در راند چهارم شکست خورد. این تنها باخت با ناک اوتی بود که هولمز در طول ۷۵ دوره مسابقه حرفه ای خود متحمل شد. سپس در ماه مارس، تایسون با تونی توبس در توکیوی ژاپن به رقابت پرداخت و در پیروزی آسان طی ناک اوت در راند دوم در میان کارهای تبلیغاتی و بازاریابی قرار گرفت.

در تاریخ ۲۷ ژوئن ۱۹۸۸، تایسون با مایکل اسپینکز روبرو شد. مدافعان بوکس پیش بینی یک مبارزه سبک مبارزه تایتانیک بودند، در حالی که درگیری تهاجمی تایسون با مهارت ها و تکنیک های اسپینکز در تضاد بود. این مبارزه پس از ۹۱ ثانیه پایان یافت که تایسون در راند اول اسپینکز را پشت سر گذاشت. بسیاری این را اوج شهرت و توانایی بوکس تایسون می دانند.

تایسون در ژوئیه سال ۱۹۹۱ به جرم تجاوز به دختری ۱۸ ساله بنام دزیره واشینگتون در جزیره میس بلک رود، در اتاق هتلی در ایندیاناپولیس، دستگیر شد. دادگاه تجاوز جنسی تایسون از ۲۶ ژانویه تا ۱۰ فوریه ۱۹۹۲ در دادگاه عالی شهرستان ماریون صورت گرفت.

تأیید جزئی از داستان واشنگتن از طریق شهادت راننده تایسون، ویرجینیا فاستر، که وضعیت شوک دزیره واشنگتن را پس از این واقعه تأیید کرد، صورت گرفت. شهادت بیشتر از توماس ریچاردسون، پزشک اورژانس که بیش از ۲۴ ساعت پس از این حادثه واشنگتن را معاینه کرد و تأیید کرد که وضعیت جسمی واشنگتن با تجاوز سازگار است.

تحت بررسی مستقیم وینسنت جی. فولر، وکیل مدافع، تایسون ادعا کرد که همه چیز با رضایت کامل واشنگتن اتفاق افتاده است و او ادعا کرده است که وی را مجبور نکرده است. هنگامی که وی توسط دادستان ارشد گریگوری گاریسون مورد بازرسی قرار گرفت، تایسون ادعاهای مبنی بر گمراه کردن واشنگتن را رد کرد و اصرار داشت که او می خواست با او رابطه جنسی داشته باشد. تایسون در تاریخ ۱۰ فوریه ۱۹۹۲ پس از جلسه رای هیئت منصفه که ۱۰ ساعت به طول انجامید، مایک تایسون به دلیل اتهام تجاوز به عنف، محکوم شد.

آلن دوروویتز با ایفای مشاور تایسون، دادخواست تجدیدنظر در مورد محکومیت را به دادگاه ارائه کرد و با استناد به سابقه رفتارهای جنسی گذشته مقتول، محرومیت از سه شاهد بالقوه و عدم وجود دستورالعمل هیئت منصفه به اشتباه صادقانه و معقول از پرونده صادر کرد. دادگاه تجدید نظر ایندیانا رای به محکومیت تایسون داد.

در ۲۶ مارس ۱۹۹۲، تایسون به شش سال زندان به همراه چهار سال حکم مشروط محکوم شد. علی‌رغم اینکه در زمان وقوع جنایت ۲۵ سال سن داشت، در آوریل ۱۹۹۲ به مرکز باز پروری جوانان ایندیانا (در حال حاضر مرکز اصلاحات Plainfield) فرستاده شد و در مارس ۱۹۹۵ پس از گذراندن کمتر از سه سال از شش سال محکومیتش از زندان آزاد شد.

پس از آزادی از زندان، تایسون به راحتی در مبارزات برگشتی خود مقابل پیتر مکنیلی (Peter McNeeley) و باستر ماتیس جونیور (.Buster Mathis Jr) پیروز شد. اولین مبارزه برگشتی تایسون برای تلویزیون PPV بیش از ۹۶ میلیون دلار در سراسر جهان که ۶۳ میلیون دلار آن در داخل ایالات متحده بود. مشاهده این مبارزه توسط ۱٫۵۲ میلیون خانه خریداری شده است، و هم سابقه مشاهده PPV و هم سوابق درآمدی را نشان می دهد. مبارزه ۸۹ ثانیه ای انتقاداتی را برانگیخت که مدیریت تایسون برای اطمینان از پیروزی های آسان برای بازگشت وی، "قوطی های گوجه فرنگی" را ترسیم کرد. مبارزه تایسون - مکنیلی در لیست ۵۰ مورد از بزرگترین لحظات ورزشی تلویزیون در تمام دوران در سال ۱۹۹۸ بود.

تایسون با برتری در قهرمانی WBC مقابل فرانک برونو در مارس ۱۹۹۶، یک کمربند را دوباره بدست آورد. این دومین مبارزه بین این دو بود و تایسون در راند سوم برونو را شکست داد. در سال ۱۹۹۶، لنوکس لوئیس ۱۳٫۵ میلیون دلار ضمانت برای مبارزه با تایسون را رد کرد. این تا به امروز بالاترین کیف پول مبارزه لوئیس بوده است. لوئیس سپس ۴ میلیون دلار از دون کینگ پذیرفت تا کنار بگذارد و به تایسون اجازه دهد به جای ۳۰ میلیون دلار با بروس سلدون بجنگد با این هدف که اگر تایسون سلدون را شکست دهد، بعد با لوئیز مبارزه کند. تایسون در سپتامبر همان سال با شکست دادن سلدون قهرمان در راند اول، کمربند WBA را تصاحب کرد. سلدون بخاطر فروپاشی در برابر پانچ های تایسون به شدت مورد انتقاد قرار گرفت و در مطبوعات محبوب مورد تمسخر قرار گرفت.

تایسون در مقابل هالیفیلد (۱)

تایسون تلاش کرد تا از عنوان WBA در برابر ایواندر هالیفیلد که در چهارمین مبارزه برگشت خود بود دفاع کند. هالیفیلد در سال ۱۹۹۴ به دنبال از دست دادن قهرمانی خود به مایکل مورر بازنشسته شد.

در ۹ نوامبر ۱۹۹۶، در لاس وگاس، نوادا، تایسون در مسابقه ای که از آن با عنوان "سرانجام" یاد شد، با هالیفیلد روبرو شد. در یک گردش سریع و حیرت انگیز از وقایع، هالیفیلد، که تقریباً هیچ شانس پیروزیی توسط مفسران بی شمار به او داده نشد، تایسون را با ناک اوت فنی شکست داد وقتی داور مسابقه میچ هالپرن در راند یازدهم مسابقه را متوقف کرد، هالیفیلد دومین بوکسوری بود که سه بار کمربند قهرمانی دسته سنگین وزن را کسب کرد. پیروزی هالیفیلد با اتهاماتی از سوی تیم تایسون در مورد ضربات مکرر هالیفیلد به سر تایسون در طول راند همراه بود. اگرچه ضربه های سر توسط داور تصادفی تلقی شد. مسابقه بعدی آنها تبدیل به یک مشاجره می شوند.

تایسون در مقابل هالیفیلد (۲) و پس از آن

تایسون و هالیفیلد دوباره در ۲۸ ژوئن ۱۹۹۷ به مبارزه پرداختند. در ابتدا قرار بود هالپرن داور شود، اما پس از اعتراض اردوی تایسون، هالپرن به نفع میلز لین کنار رفت. بازی برگشت بسیار پیش بینی شده با نام صدا و خشم "The Sound and The Fury" لقب گرفت و در ام جی ام گرند گاردن آرنای (MGM Grand Garden Arena) لاس وگاس، محل اولین دوره برگزار شد. این یک رویداد پر سود بود و حتی بیشتر از اولین دوره اول جلب توجه کرد و ۱۰۰ میلیون دلار درآمد داشت. تایسون ۳۰ میلیون دلار و هالیفیلد ۳۵ میلیون دلار، بالاترین کیف پول بوکس حرفه ای تا سال ۲۰۰۷ را دریافت کردند. این مبارزه توسط ۱٫۹۹ میلیون خانوار خریداری شد و یک رکورد نرخ خرید برای هر بازدید را که تا ۵ مه ۲۰۰۷ به خود اختصاص داد، این رکورد در جریان مسابقه اسکار د لا هویا و فلوید می‌ودر شکسته شد.

به زودی برای تبدیل شدن به یکی از بحث برانگیزترین رویدادهای ورزشی مدرن، این مبارزه در پایان دور سوم متوقف شد، با این که تایسون به دلیل گاز گرفتن هر دو گوش هالیفیلد رد صلاحیت شد. اولین باری که تایسون او را گاز گرفت، مسابقه موقتاً متوقف شد. داور میلز لین دو امتیاز از تایسون گرفت و مبارزه از سر گرفت. با این حال، پس از از سرگیری مسابقه، تایسون دوباره او را گاز گرفت و در نتیجه رد صلاحیت وی شد و هالیفیلد در این مسابقه پیروز شد. گاز گرفتگی به اندازه کافی شدید بود تا تکه گوش راست هالیفیلد را که پس از مسابقه در طبقه رینگ پیدا شد، جدا کرد. تایسون بعداً اظهار داشت که اقدامات وی تلافی ضرباتی بود که هالیفیلد مرتباً بدون مجازات داور به سر او میزد. در سردرگمی که پس از پایان راند و اعلام نتیجه رخ داد، بین تماشاگران نزدیک رینگ شورش رخ داد و چندین نفر زخمی شدند. مسابقه دوم تایسون-هالیفیلد، اولین مبارزه عنوان سنگین وزن در طول ۵۰ سال قبل از آن بود که با نتیجه رد صلاحیت به پایان رسید.

متعاقب این حادثه، ۳ میلیون دلار بلافاصله از کیف پول ۳۰ میلیون دلاری تایسون توسط کمیسیون بوکس ایالت نوادا (بیشترین قانونی که در آن زمان می توانست کسر شود) کسر شد. دو روز پس از مسابقه، تایسون بیانیه ای صادر کرد، از هالیفیلد بخاطر اقدامات خود عذرخواهی کرد و خواست که برای زندگی بر اثر این حادثه منع نشود. تایسون در رسانه های خبری کاملاً محکوم شد اما بدون مدافع هم نبود. کاترین دان رمان نویس و مفسر ورزشی ستونی را نوشت که در آن به انتقاد از هالیفیلد پرداخت. در این دوره بحث برانگیز رسانه های خبری او را به متعصب بودن در برابر تایسون متهم کرد.

در ۹ ژوئیه ۱۹۹۷، مجوز بوکس تایسون توسط یک کمیسیون و به اتفاق آرا توسط کمیته ورزشی ایالت نوادا لغو شد. وی همچنین ۳ میلیون دلار جریمه شد و موظف شد تا هزینه های دادرسی را بپردازند. از آنجایی که اکثر کمیسیون های ورزشی دولت به تحریم های وضع شده توسط سایر کشورها احترام می گذارند، این باعث شد تایسون نتواند در ایالات متحده بوکس شود. این ابطال دائمی نبود، زیرا کمیسیون ۴ به ۱ رای داد تا مجوز بوکس تایسون را در ۱۸ اکتبر ۱۹۹۸ بازگرداند.

تایسون در مدت زمان دور از بوکس در سال ۱۹۹۸، در WrestleMania XIV به عنوان مجری مهمان مسابقات اصلی، مسابقه بین شاون مایکلز و استیو آستین، شرکت کرد. تایسون ۳ میلیون دلار به عنوان مجری مهمان این مسابقه در WrestleMania XIV دریافت کرد.

تایسون در رینگ، لاس وگاس، ۲۰۰۶

از ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۵

در ژانویه ۱۹۹۹، تایسون برای بازی مقابل فرانسیس بوتا (Francois Botha) در آفریقای جنوبی به رینگ بازگشت. این مسابقه همچنین با جنجال به پایان رسید. در حالی که هر دو در ابتدا این مبارزه را کنترل می کردند، تایسون گفته می شود که تلاش کرده است تا در هنگام تساوی، بازوهای بوتا را بشکند. بوتا در تمام رده بندی های گل ها امتیاز داشت و به اندازه کافی اعتماد به نفس داشت تا با ادامه این مبارزه تایسون را به سخره بگیرد. با این وجود، تایسون در راند پنجم که بوتا را با یک راست مستقیم ناک اوت کرد.

مشکلات حقوقی بار دیگر گریبان تایسون را گرفت. در ۵ فوریه ۱۹۹۹، تایسون به یک سال حبس تعزیری محکوم شد، ۵۰۰۰ دلار جریمه شد و به او دستور داده شد که دو سال عفو مشروط را به همراه ۲۰۰ ساعت سرویس اجتماعی پس از تصادفی در ۳۱ آگوست ۱۹۹۸ و حمله به دو راننده، تحمل کند. او نه ماه از این حبس را گذراند. پس از آزادی، در ۲۳ اکتبر ۱۹۹۹ با اورلین نوریس (Orlin Norris) جنگید. تایسون پس از صدای زنگ پایان راند اول با ضربه هوک چپ نوریس را به زمین زد. نوریس هنگام افتادن از ناحیه زانوی خود زخمی شد و گفت که قادر به ادامه کار نیست. و مسابقه بدون نتیجه پایان یافت.

در سال ۲۰۰۰، تایسون سه مبارزه داشت. اولین مسابقه در ماه ژانویه در منچستر انگلیس مقابل جولیوس فرانسیس برگزار شد. پس از جنجال در مورد اینکه آیا تایسون اجازه شرکت در کشور داده شد، وی چهار دقیقه طول کشید تا فرانسیس را ناک اوت کند و مبارزه در راند دوم به پایان رسید. او همچنین در ژوئن سال ۲۰۰۰ در گلاسکو با لو ساوورس (Lou Savarese) جنگید و در راند اول پیروز شد. این مبارزه تنها ۳۸ ثانیه طول کشید. تایسون بعد از اینکه داور مسابقه را متوقف کرد، ادامه داد و به محض تلاش برای جدا کردن بوکسور ، داور را به زمین زد. در ماه اکتبر، تایسون در راند سه بعد از اینکه گوتوتا به دلیل شکستگی گونه، شکایت و آسیب دیدگی در گردن، قادر به ادامه کار نبود، با همان نتیجه بحث برانگیز بر اندرو گولوتا، پیروز شد. این نتیجه بعداً تغییر یافت زیرا تایسون از انجام آزمایش دارویی قبل از مبارزه امتناع ورزید و پس از آزمایش ادرار بعد از مبارزه، نتیجه تست ماری جوانا را مثبت ارزیابی کرد. تایسون تنها یک بار در سال ۲۰۰۱ مبارزه کرد که طی آن برایان نیلسن را در کپنهاگ با ناک اوت فنی در راند هفتم شکست داد.

Tyson with Ahmed Salim in April 2012

لوئیس در برابر تایسون

تایسون بار دیگر فرصتی برای جنگیدن در مسابقات قهرمانی سنگین وزن در سال ۲۰۰۲ داشت. لنوکس لوئیس عناوین WBC ,IBF ,IBO و Lineal را در آن زمان به دست آورد. به عنوان مبارزان امیدوار، تایسون و لوئیس در جلسه‌ای که توسط کاس داماتو در سال ۱۹۸۴ ترتیب داده شده بود، در یک اردوگاه آموزشی حضور داشتند. تایسون برای مبارزه با لوئیس دنبال یک محل برگزاری پرفروش بوکس در نوادا بود، اما کمیسیون بوکس نوادا مجوز بوکس او را رد کرد زیرا در آن زمان با اتهامات احتمالی تجاوز جنسی مواجه بود.

دو سال قبل از این مسابقه، تایسون در مصاحبه ای پیرامون جنگ ساوارس چندین اظهارات التهابی به لوئیس کرده بود. این اظهارات شامل جمله "من دل تو را می خواهم، می خواهم فرزندان شما را بخورم." . چند هفته بعد، کمیته ورزشی ایالت نوادا از اعطای مجوز تایسون برای این مبارزه امتناع ورزید، و مروج کنندگان مجبور بودند ترتیبات جایگزینی را انجام دهند. پس از اینکه چندین کشور از صدور مجوز تایسون خودداری کردند، این نبرد سرانجام در تاریخ ۸ ژوئن در Pyramid Arena در ممفیس، تنسی رخ داد. لوئیس بر این نبرد مسلط شد و در راند هشتم تایسون را با ضربه راست زد. تایسون پس از مبارزه احترام به جای آورد و پیروزی لوئیس را ستایش کرد. این مبارزه بزرگترین واقعه در تاریخ فروش برای هر رویدادی در آن زمان بود و ۱۰۶/۹ میلیون دلار درآمد از ۱٫۹۵ میلیون فروش در ایالات متحده ایجاد کرد.

شغل بعدی، ورشکستگی و بازنشستگی

تایسون در می ۲۰۱۳

در یکی دیگر از نبردهای ممفیس در ۲۲ فوریه ۲۰۰۳، تایسون حریف خود کلیفورد ایتین را در همان راند اول مسابقه به مدت ۴۹ ثانیه به شدت مورد ضرب و شتم قرار داد. پیش از مبارزه با شایعاتی همراه بود در نهایت ثابت شد پیروزی نهایی حرفه ای تایسون در رینگ است.

در آگوست ۲۰۰۳، پس از سال‌ها مبارزات مالی، تایسون سرانجام به ورشکستگی رسید.

در تاریخ ۱۳ اوت سال ۲۰۰۳، تایسون بلافاصله پس از پیروزی ساپ در برابر کیمو لئوپولدو در لاس وگاس، برای رویارویی رو در رو با پدیده جنگنده K-1، باب ساپ، وارد رینگ شد. K-1 با امید به درگیری بین این دو، قرارداد تایسون را به امضا رساند، اما تاریخ جنایت تایسون، ویزا را برای ورود به ژاپن غیرممکن ساخت، جایی که این جنگ بیشترین سود را داشت. مکان‌های جایگزین مورد بحث قرار گرفت، اما مبارزه در نهایت اتفاق نیفتاد.

در تاریخ ۳۰ ژوئیه ۲۰۰۴، تایسون در یکی دیگر از نبردهای برگشتی، مقابل بوکسور انگلیس، دنی ویلیامز بازی کرد و این بار در لوئیزویل، کنتاکی به روی رینگ رفت. تایسون در دو راند افتتاحیه مسلط شد. راند سوم هم مساوی بود و ویلیامز چند ضربه تمیز و همچنین چند ضربه غیرقانونی داشت که برای او پنالتی شد. در راند چهارم، تایسون به طور غیر منتظره ناک اوت شد. پس از این درگیری، مشخص شد که تایسون در راند اول سعی داشت بر روی یک پا بجنگد و یک رباط در زانو چپ خود را پاره کرد. این پنجمین شکست شغلی تایسون بود. وی چهار روز پس از درگیری تحت عمل جراحی برای رباط قرار گرفت. مدیر او، شلی فینکل، ادعا کرد که تایسون از زمانی که مصدومیت زانو داشت، نمی‌تواند مشت های راست مستقیم پرتاب کند.

در ۱۱ ژوئن ۲۰۰۵، تایسون با پیروزی بر کوین مک براید قبل از شروع دور هفتم طی یک مسابقه نزدیک، دنیای بوکس را متحیر کرد. وی در مستند تایسون در سال ۲۰۰۸ اظهار داشت که مبارزه با مک براید هر روز او را تحت فشار قرار میداد، او پیروزی را پیش بینی نمی کرد، و در وضعیت بدنی نامناسبی قرار داشت . تایسون پس از از دست دادن سه چهار مسابقه اخیر خود، گفت که بوکس را ترک می کند زیرا احساس می کند اشتیاق خود را برای ورزش از دست داده است.

در سال ۲۰۰۰، تایسون کسانی که برای او کار می کردند را اخراج کرد و حسابداران جدیدی را استخدام کرد، که بیانیه ای را تهیه کردند که نشان می داد سال را با ۳٫۳ میلیون دلار بدهی را شروع کرده اما ۶۵٫۷ میلیون دلار درآمد داشته است. در آگوست سال ۲۰۰۷، تایسون به جرم داشتن مواد مخدر و رانندگی تحت تأثیر آن در دادگاه آریزونا، مقصر و گناهکار بود. مقامات گفتند تایسون، که سابقه طولانی در مشکلات حقوقی دارد، در آن روز به استفاده از کوکائین و اعتیاد به مواد مخدر اعتراف کرد.

تایسون برای کمک به پرداخت بدهی های خود، در سال ۲۰۰۶ برای مجموعه ای از نمایش های چهار راندی در برابر مسافر سنگین وزنه بردار کوری سندرز (Corey Sanders) در یانگزتاون، اوهایو به رینگ بازگشت. تایسون، بدون محافظ سر با ۵ فوت و ۱۰٫۵ اینچ قد و ۲۱۶ پوند وزن، از نظر کیفیتی بسیار خوب بود اما از صدرنشینی مقابل سندرز فاصله داشت. به نظر می رسد که تایسون در این نمایش ها "در حال عقب ماندن" است تا از پایان زودهنگام "نمایش" جلوگیری کند. "اگر من از این کویر مالی خلاص نشوم، ممکنه حتی مجبور شم که کیسه بوکس کسی بشوم. پولی که می گیرم کمک فوق العاده ای به من نمی‌کند، اما من احساس خوبی نسبت به خودم دارم. من افسرده نخواهم شد"، تایسون درباره دلایل" بازگشت "خود توضیح داد.

رتبه بندی "بزرگترین قهرمانان سنگین وزن همه دوران" توسط مجله "رینگ" تایسون را در شماره ۱۴ در این لیست قرار داد. علی‌رغم انتقاد از مواجهه با رقابت تحت‌الشعاع در دوران قهرمانی، قدرت ناک اوت تایسون و عامل ارعاب، او را به پویاترین قرعه کشی بوکس آفیس این ورزش تبدیل کرد. به گفته داگلاس کوونکا از نیویورک تایمز، "[دهه ۱۹۹۰] با مایک تایسون آغاز شد، که از نظر بسیاری به عنوان آخرین قهرمان سنگین وزن در نظر گرفته می شود و عنوان خود را به بوستر داگلاس جونیور نامدار واگذار کرد. هفت سال بعد، آقای تایسون تکه گوش اینواندر هالیفیلد در یک رقابت قهرمانی سنگین وزن کند که لحظه ای افتخارآمیز برای ورزش نیست. "

مایک تایسون، در لیست '''۱۰۰ مشت زن بزرگ سنگین وزن همه دوران''' مجلهٔ رینگ در رتبه نهم، و در جدول رتبه بندی قهرمانان سنگین وزن جهان سایت معتبر بوکس رک (به انگلیسی: BoxRec) در رتبه نهم، بعد از جیمی بیوینس و قبل از ردیک بو قرار دارد.

در لیست مجله رینگ از ۸۰ بهترین مبارز ۸۰ سال گذشته، منتشر شده در سال ۲۰۰۲، تایسون در شماره ۷۲ قرار گرفت. وی در فهرست بزرگترین پانچ های تمام دوران مجله رینگ در سال ۲۰۰۳ در ردیف ۱۶ قرار دارد. تایسون برای کسب عنوان هفتمین سنگین وزن جهان، ۱۱ بوکسور نامدار سنگین وزن را شکست داده است.

در ۱۲ ژوئن ۲۰۱۱، تایسون به همراه قهرمان افسانه ای مکزیک خولیو سزار چاوس، قهرمان فوق سبک وزن کوستیا زو بازیگر/فیلم نامه نویس سیلوستر استالونه به تالار بین‌المللی مشاهیر بوکس منتقل شدند.

در اوج شهرت و شغل خود در اواخر دهه ۱۹۸۰ و در طول دهه ۱۹۹۰، تایسون یکی از شناخته شده ترین شخصیت های ورزشی جهان بود. علاوه بر موفقیت‌های ورزشی بسیار، رفتارهای ظالمانه و بحث برانگیز وی در رینگ و در زندگی خصوصی، او را در چشم مردم و در صحنه نگه داشته است. به همین ترتیب، تایسون سوژه رسانه های پرشمار و مردمی از جمله فیلم، تلویزیون، کتاب و موسیقی شده است. او همچنین در بازی های ویدئویی و به عنوان سوژه تقلید یا طنز به نمایش درآمده است. تایسون درگیر کشتی گیری حرفه ای شد و حضور پر رنگی در فیلم و تلویزیون به نمایش گذاشت.

فیلم تایسون در سال ۱۹۹۵ به کارگردانی اولی ادل اکران شد. این فیلم زندگی مایک تایسون، از مرگ سرپرست و مربی او کاس داماتو تا محکومیت تجاوز او را بررسی می کند. نقش تایسون توسط مایکل جای وایت بازی می شود.

کتاب آخرین مبارزه بزرگ (The Last Great Fight): داستان فوق العاده دو مرد و اینکه چگونه یک مبارزه زندگی آنها را برای همیشه تغییر داد، در سال ۲۰۰۷ منتشر شد که تاریخچه زندگی تایسون و داگلاس را قبل و بعد از قهرمانی در وزن سنگین قهرمانان بازگو می‌کند.

در سال ۲۰۰۸، مستند تایسون در جشنواره سالانه فیلم کن در فرانسه برتر شد.

او شخصیت تیتراژ در Mike Tyson Mysteries است که از تاریخ ۲۷ اکتبر ۲۰۱۴ در برنامه شنای بزرگسالان شروع به پخش کرد. در نمایش، تایسون نسخه تخیلی خود را بازگو می کند.

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ مایک تایسون موجود است.

• وبگاه رسمی مایک تایسون

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ مایک تایسون موجود است.

• وبگاه رسمی بوکس رک
• وبگاه رسمی مجله رینگ